Als ik op een bankje op het perron op mijn trein zit te wachten, komt er een wat oudere dame naast me zitten. Ze draagt lichtgrijs vlassig haar en een wollen vest in dezelfde kleur. Het kledingstuk reikt tot ver over haar knieën. Ze heeft een bos bloemen bij zich die ze op haar schoot legt waarna ze haar handen vouwt en voor zich uit begint te prevelen.

Ik verwacht dat het gebed wel snel gedaan zal zijn omdat er een trein arriveert die zacht piepend voor ons tot stilstand komt. Lees “Mantra’s” verder

Dus ja, toen werd het Spijkenisse. Maar ik had helemaal niks met Spijkenisse. Ik wist niet eens waar het lag! Maar Kees moest kiezen: of voortijdig met de vut of verhuizen naar Spijkenisse. Nou, moet je net Kees hebben, die had helemaal niks met voortijdig stoppen met wat dan ook, dus het werd verhuizen naar Spijkenisse. Lees “Spijkenisse” verder

Het eethuisje waar ik na een lange wandeling binnenstapte, zag er zo schoon uit dat ik de neiging kreeg om bij de deur mijn schoenen uit te doen. Ik zou er mijzelf belachelijk mee hebben gemaakt – in onze cultuur tenminste – maar de angst drong zich niettemin op dat ik al lopend door de uiterwaarden meer klei onder mijn zolen had gekregen dan hier toegestaan was. Lees “Schoon” verder

Een kerstvertelling

Schout-bij-nacht Boegspriet had er altijd van gedroomd om kapitein op een vliegdekschip te worden. Maar de marine van het kleine landje waar hij geboren was, had geen vliegdekschip. En al had de marine een vliegdekschip gehad, dan had het ding nergens aan kunnen leggen, want geen enkele haven in het landje was daar groot genoeg voor. Hij had gemeend slim te zijn door op een onbewaakt ogenblik vliegtuigen te bestellen die ontworpen waren om op vliegdekschepen te landen. Als we eenmaal die vliegtuigen hebben, had hij gedacht, dan komt het vliegdekschip er vanzelf ook wel. Lees “Hoe schout-bij-nacht Boegspriet milieuactivist werd” verder

Een man met een grauwe baard en een vuil grijs gewaad tot op zijn enkels houdt me staande als ik op weg ben naar het station. Hij loenst een beetje en zijn blote voeten in slippers dragen het stof van weken.

‘Broeder’, zegt hij met omfloerste stem terwijl hij een hand omhoog houdt zoals ik vroeger indianen wel heb zien doen in cowboyfilms. ‘Waarheen gaat gij en vanwaar die smartelijke spoed?’ Lees “Laat er licht zijn” verder

Bij tijd en wijle tref ik vriendinnen uit mijn jeugd. We zoenen elkaar dan, zoeken ons een stil terras en praten bij, zoals dat heet. Ze zijn geen meisje meer maar opgegroeid en soms zelfs fors uitgegroeid, maar dat doet aan het plezier en de inhoud van de gesprekken niets af. De meesten van hen hebben een man maar sommigen van hen niet. Zij hebben mannetjes, een eigenaardig begrip. Net als vrouwtjes. Heb ik ook nooit de best gekozen omschrijving gevonden voor dames op leeftijd die bijvoorbeeld vanwege een lichamelijk gebrek in het ziekenhuis zijn opgenomen. Lees “Mannetjes” verder