Categorie: Ed Bruinvis

(Illustratie Gemaakt door Catherine)
Ik eet ze nooit, saucijzenbroodjes. Je kunt niet zien wat erin zit. En het begrip ‘saucijs’ zegt ook al niets over de inhoud. Oncontroleerbaar vaag dus en dan is het oppassen geblazen. Maar toen ik van de week langs de buitenkraam van de expositie ’Keukengerei door de eeuwen heen’ wandelde, viel mijn oog op een bakplaat met daarop een eenzaam saucijzenbroodje. De twee dames achter de kraam, met ieder een koket kanten schortje om en dito kapje in het haar, merkten onmiddellijk mijn belangstelling.

Lees “Een echte vent” verder

Het Chinees restaurant dat ik op wandeldagen frequenteer – voornamelijk om het tijdens het lopen verloren gegane lichaamsgewicht weer aan te vullen – was gesloten. Dat bleek pas toen ik binnen zat. Deze tegenstrijdigheid was het gevolg van een openstaande voordeur en boven de tafeltjes brandende sfeerlampjes. Dat alles was de schuld geweest van de kok, zo werd achteraf duidelijk. Hij was pas een week in dienst en kende de gebruiken van het etablissement nog niet goed. Hij had vast de groenten voor de volgende dag willen snijden, maar was na binnenkomst vergeten om de voordeur weer op slot te draaien en was zich er ook niet van bewust geweest dat bij binnentreding de lampjes in de eetzaal automatisch aanfloepen.

Lees “Chinees” verder

(Afbeelding Gemaakt door Catherine)

Met een hoeveelheid plastic tassen om zich heen waar een middelgrote supermarkt een week mee vooruit zou kunnen, zat ze puffend in haar handtas te zoeken naar iets wat er blijkbaar niet in zat.

‘Wat duurt het toch verschrikkelijk lang!’, bracht ze kreunend uit terwijl ze een wantrouwende blik op mij wierp.

Lees “Leven” verder

Het was even schrikken toen ik vanmiddag via een smal bospad op de hoofdlaan van het landgoed uitkwam. Tenminste, wat tot voor kort de hoofdlaan was. Waar eerst tientallen meters hoge bomen stonden, lagen nu aan weerszijden van de laan stapels stammen en kort gehakte takken, afgewisseld met enorme bergen spaanders. In het midden van de laan waren door zwaar bosbouwmaterieel diepe sporen getrokken Lees “Verjongen van de lanen” verder

(Afbeelding Gemaakt door Catherine)

Het was druk in de conversatiezaal. Veel kwebbelende dames, een enkele brommende heer. En het was dinsdag, dus stond sjoelen op het programma. Op vier plaatsen in de zaal waren de tafeltjes aaneen geschoven om de lange houten bakken er zo op te kunnen plaatsen dat niemand er met een rolstoel, rollator of looprek tegenaan kon stoten, want dat geeft maar ruzie. Lees “De rollator” verder

‘Hèhè, ze zijn getrouwd, hoor!’

‘Getrouwd? Wie zijn er getrouwd?’

‘Jan en Julia.’

‘Wat?! Jan en Julia getrouwd?! En vorige week hadden ze het nog uitgemaakt!’ Lees “Ja, ik wil” verder

10 november: Dag van de Mantelzorg

In het verzorgingstehuis waar mijn moeder haar hoge leeftijd viert, was een medebewoonster haar portemonnee kwijt. Ze liep ontredderd rond en vroeg handenwringend of iemand het ding ergens had zien liggen.
‘Je hebt hem meegenomen naar je kamer, Toos!’, riep een vrouw vanuit haar rolstoel. ‘Ik heb het zelf gezien.’ Lees “Kwijt” verder

De trein had om acht over half moeten vertrekken maar stond een kwartier later nog steeds ronkend aan het perron zonder dat er beweging in kwam. Er stapten alsmaar meer passagiers uit die hoopten een bus te kunnen vinden die hen alsnog naar de plaats van bestemming zou brengen. Voor mij gold die haast niet, ik had een vrije dag en hoefde nergens op tijd te zijn. Maar leuk was anders natuurlijk. Lees “Storing” verder

(Illustratie: Gemaakt door Catherine)

‘Kijk,’ zei de vrouw omhoog wijzend, ‘dat het vroeger een kapel is geweest kun je nog zien aan de vensters. Bij de verbouwing zijn ze tevoorschijn gekomen. We hebben er nieuwe sponningen en glas in moeten laten zetten uiteraard, maar ze zijn in wezen nog authentiek.’

‘En dus zo’n driehonderd jaar oud?’, vroeg ik.

‘Driehonderdzestien om precies te zijn. Lees “#MeThree” verder

(Illustratie Gemaaktdoorcatherine)

‘Steek de tong maar eens goed uit’, zei de dermatologe, een vrouw van in de vijftig met een zorgelijke blik maar waar af en toe toch een glimlachje doorheen schemerde als een waterig zonnetje bij een regenbui. ‘Juist, ik zie het al. Een bijt noemen we dat hier. Daar help ik u wel even vanaf.’

Ze trok een lap papier van een meter of twee over een operatiebed en gebaarde me te gaan liggen. Lees “Bijt” verder