Wanneer ik thuiskom van mijn middagwandeling blijkt de postbode langs te zijn geweest. Op de voordeurmat ligt een brief met op de envelop in gouden letters: Gods boodschap van hoop en liefde. Misschien dus, besef ik, is niet de postbode langs geweest maar een boodschapper van Boven. Niets is immers meer onmogelijk in deze tijd van snelle hightech-ontwikkelingen. Nog met mijn jas aan rits ik de envelop open want ‘hoop en liefde’, wie wil dat niet in deze tijd van rampspoed en eenzaamheid?
Uit de aanhef blijkt dat het schrijven aan mij persoonlijk is gericht. Dat is niet mis want niet aangesloten bij welk genootschap dan ook, is mijn huisadres kennelijk toch bij het Hogere bekend geraakt.
‘Ik ben levend door Jezus Christus’, zo begint de brief. ‘Mensen worden aangeraakt door een boodschap van hoop en liefde door Jezus Christus. Daarom is onze droom en ambitie om 1.000.000 mensen met de boodschap van Jezus Christus via moderne media geestelijk thuis te brengen vóór 2030.’
Ik reken snel uit dat in de komende zes jaar dus ruim honderdvijftigduizend mensen per jaar met de heilige boodschap moeten worden bekeerd om het bij het idioom van bijbelgenootschappen te houden. Ondanks de inzet van sociale media zal dat nog niet meevallen.
De brief eindigt met de te voorspellen oproep: ‘Bid voor ons en geef. Alleen met uw gebed en financiële steun kunnen wij nog meer mensen bereiken met Gods boodschap van hoop en liefde. Mogen wij op uw gebed en steun rekenen?’
Niet veel later die week wordt er aangebeld. Op de stoep staat een lange magere man. Ondanks het zachte voorjaarsweer draagt hij een dikke zwarte jas die tot over zijn knieën reikt. Op zijn hoofd rust een eigenaardig zwart bolhoedje en onder zijn linkerarm houdt hij een paraplu geklemd, ook zwart van kleur.
Hij vraagt me of ik zijn brief gelezen heb. Ik moet even zoeken in mijn geheugen maar vind hem dan terug. Ik knik waarop hij vraagt wat ik ervan vond. Ik moet aan de schrijver A.L. Snijders denken die twee maanden voor zijn dood schreef dat je zelden christenen ontmoet die hun mond houden over Jezus. En dat dat logisch is want zijn boodschap is: ‘Vertel het aan iedereen. Ik ben de Weg, de Waarheid en het Leven.’ En dat niet alleen de christenen deze pretentie hebben, maar dat ook de islamieten volstrekt overtuigd zijn van hun gelijk. En dat je als atheïst daarmee goed in het verdomhoekje zit. Het mannetje kijkt me knikkend aan maar ik heb niet het idee dat hij begrijpt wat ik bedoel.
Ik bied hem een kop thee aan. Buiten, op de stoep, drinkt hij het glas leeg want binnenkomen wil hij niet. Dan kijkt hij somber omhoog waar net wat lichte sluierwolken zijn verschenen. Uit voorzorg steekt hij zijn paraplu op en loopt na een korte groet de weg af richting het bos.
en dan vraag je jezelf af waarom loopt die man richting het bos zou hij de boodschap aan de dieren willen gaan brengen.
misschien teleurgesteld in de mensen en gaat het dan maar proberen bij de dieren.
Tja, maar dan vrees ik, Andrea, dat hij van een koude kermis thuiskomt. Want als de mens zich ergens onmogelijk heeft gemaakt dan is het wel in het dierenrijk.