Albert Van Der Weide is kunstenaar en woont en werkt in Arnhem. Hij exposeert en voert projecten uit in binnen- en buitenland. Albert schrijft sinds 2009 columns voor Arnhem aan Zee.
GROEN… GROEN…
Als u deze column eerder las in de New York Times, De Volkskrant of de Gelderlander dan heeft het eerder lezen van de inhoud grote indruk gemaakt. Ik schreef deze column in eerste instantie voor het Bulletin Parken Sonsbeek-Zypendaal-Gulden Bodem, najaar 2020 jaargang 32 nummer 3.
Lees “De Constructie Van De Wereld 145.” verderOp een tafel in mijn atelier liggen vier boeken. Ik heb ze gelezen en ze stimuleerden me na te denken over de inhoud en vorm, urgentie en betekenis. Per boek schreef ik een compacte tekst over de inhoud, vorm, relevantie en aantrekkingskracht. Voor meer diepgang zou ik een boek kunnen schrijven. Ha, ha…. De boeken verschillen zeer van elkaar en hebben een onderliggende voor mij persoonlijke samenhang. De boeken zijn van en over de kunstenaars Beth Namenwirth, Dr.Florian Göttke, Renzo Martens en Claudia Heinermann.
Lees “De Constructie Van De Wereld 144.” verderKijkend naar de drie varkens, die smakkend hun eten wegwerkten, dacht ik aan een spekpannenkoek. ‘Deze varkens krijgen drie keer per dag een mix van tritical, tarwe en rogge dat we zelf verbouwen, met melkwei en oud brood. Wei blijft over bij het maken van kaas. Iedere week haal ik honderd liter op bij de buurvrouw die heerlijke kaas maakt. De wei, tritical en oud brood meng ik en blijft een nacht staan zodat de granen op kunnen zwellen. Voordat ze in het najaar geslacht worden mogen ze de groentetuin leeg eten’ vertelde de eigenaar mij. Enkele dagen later at ik een mals en mager lapje vlees van een varken dat hier vorig jaar opgroeide.
Lees “De Constructie Van De Wereld 143.” verderMeer dan vier jaar geleden zat ik in een restaurant met intimi te dineren en ineens smaakte me de uitstekende en prijzige rode wijn niet meer. Gadver… wat smerig. Ik liet het halfvolle glas onaangeroerd op de tafel achter. De volgende dag, zondag in de namiddag, ontkurkte ik thuis een fles, eveneens rode wijn, en schonk het wijnglas halfvol. Nam behoedzaam een slok en voelde de smaak van ‘bedorven ik weet niet wat’ in mijn mondholte opkomen. Spuugde de wijn uit en spoelde lang mijn mond met water. Sindsdien drink ik geen wijn of andere alcoholische dranken meer.
Lees “De Constructie Van De Wereld 142.” verderBlack lives matter. Maastricht
In ons huis, dat ik in mijn vorige columns ons denkbeeldige eiland noemde, liggen de mondkapjes klaar. De intellectuele lockdown is versoepeld, de economische schade veroorzaakt door de pandemie raakt tot op heden mijn bankpas niet. In onze tuin bloeien de rode en witte rozen uitbundig. Op 25 mei 2020 kwam George Floyd in Minneapolis Amerika door politiegeweld om het leven. De moord werd met een telefoon gefilmd en ging viraal. Wereldwijde demonstraties tegen politiegeweld en racisme kwamen op gang.
Lees “De Constructie Van De Wereld 141.” verderSinds de intellectuele lockdown is ons huis een denkbeeldig eiland. Voor de boodschappen gaan we naar de supermarkt op het denkbeeldige vasteland. Mijn echtgenote maakt op basis van een reeks recepten een lange boodschappenlijst. We hebben na terugkeer van de supermarkt twee weken eten en drinken in huis. Het leven is overzichtelijk.
Lees “De Constructie Van De Wereld 140.” verderIn verband het coronavirus is ons huis in overdrachtelijk zin een eiland en gaan wij, mijn echtgenote en ik, soms naar het overdrachtelijke vasteland. Jawel, jawel deze situatie kan duren totdat we allemaal ingeënt zijn met een vaccin dat er nog niet is, brrrr.
‘Blijf gezond’ is een gevleugelde uitspraak geworden. Ik ervaar het als een bevel waaraan de waarschuwing verbonden is: als je niet gezond blijft, dan zwaait er wat, dan is de kans groot dat het onheil met fatale gevolgen vol over je heen komt. Ik ben iets meer dan 7×10 jaar en behoor statistisch tot de risicogroep. Stoer: ik blijf gezond tot het tegendeel bewezen is. Ha.
Lees “De Constructie Van De Wereld 139.” verderIn 2018 waren er 32.0 miljoen bezoeken aan Nederlandse musea (bron: de museumvereniging) en maar 5.8 miljoen bezoeken aan voetbalstadions (bron: transfermarkt.nl). Een groot verschil en ik vraag me waarom de actuele kunst zo bedroevend weinig aandacht krijgt in de massamedia. Waarom heeft de NOS televisie, de publieke omroep, wel een sportjournaal met en accent op voetbal? En waarom ontbreekt in het journaal nieuws uit de wereld van de kunst? Net toen ik aanvullende informatie begon te verzamelen over dit onderwerp om er met drift over te schrijven werden van wege de uitbraak van het coronavirus alle musea en voetbalstadions gesloten.
Lees “De Constructie Van De Wereld 138.” verderKunstwerken en monumenten in de publieke ruimte zijn van alle tijden. Overal op de wereld kom je ze in alle soorten en maten tegen. Ze markeren een plaats en de herinnering aan een gebeurtenis. Opgericht vanuit uiteenlopende motieven door machthebbers, overheden, particulieren of belangengroepen. Gemaakt door kunstenaars die een opdracht hebben om een monument of kunstwerk te maken. Ze weten de opdracht te transformeren naar een kunstwerk of monument dat als zodanig herkend wordt en specifieke betekenis draagt. Deze column gaat over een recent verschenen boek met de titel “Arnhem Uit de Kunst” dat kunstwerken en monumenten in de publieke ruimte in Arnhem in kaart heeft gebracht.
Lees “De Constructie Van De Wereld 137.” verderKijkend naar mezelf bij de kapper dacht ik aan David Bowie. Mijn kapper en alle andere kappers in deze salon hebben prachtige kapsels, elegante sculpturen waardoor ze hun aanwezigheid en hun beroep articuleren. Allemaal hebben ze betekenis dragende tattoos in de armen, nek of in zijkanten van het opgeschoren hoofd. Enkelen dragen een getrimde baard . De kappers praten vrijmoedig en luid over persoonlijke en maatschappelijke onderwerpen die ze kracht bij zetten met visies en meningen. Alle kappers dragen een witte lange overjas met korte mouwen, op de rug de tekst: Barbershop Mama.
Lees “De Constructie Van De Wereld 136.” verder
