Albert Van Der Weide is kunstenaar en woont en werkt in Arnhem. Hij exposeert en voert projecten uit in binnen- en buitenland. Albert schrijft sinds 2009 columns voor Arnhem aan Zee.
“Mijn leven is een reeks boeken,” vertelde de man toen hij van mij op straat vier euro in ontvangst nam. “Van dit geld ga ik naar hiernaast,” wijzend naar de supermarkt, “om een gezonde salade te kopen. De dokter heeft mij vanmorgen gezegd dat ik aan mijn conditie moet werken om de operatie te overleven. Mijn hartklep doet het niet goed, daar moet ik aan geholpen worden.”
Lees “De Constructie Van De Wereld 129.” verderAls ik op het platte dak van ons huis sta, kan ik Park Sonsbeek in Arnhem zien. Op dit dak liggen zonnepanelen die ons op jaarbasis behoorlijk wat elektriciteit leveren. Met het plezierige effect dat wij in de voorgaande periode een deel van de investering terug hebben verdiend. We leveren zo onze bijdrage aan de energietransitie. Die is noodzakelijk nu de gasvelden in de provincie Groningen op termijn gesloten worden in de strijd tegen aardbevingen en verzakking van panden. En we helpen op piepkleine schaal mee het milieu en klimaat weer op orde te krijgen. Ons dak is vanuit dit perspectief een win-, win-, winsituatie.
Lees “De Constructie Van De Wereld 128.” verderBij de ingang van de supermarkt kocht ik ‘Z ! De Amsterdamse straatkrant’ nr. 2.2019. Ik betaalde aan de verkoper de gevraagde 2 euro en gaf hem een extra euro. We spraken over zijn achtergrond en zijn vooruitzichten die er voor hem steeds beter uitzien. Hij informeerde naar mijn leven en huisvesting. Ik vertelde hem ietwat zuinig over mijn huis en gul over mijn leeftijd. We namen afscheid en ik vouwde de krant dubbel en schoof deze in mijn schoudertas.
Lees “De Constructie Van De Wereld 127.” verderOp een dinsdagochtend kort voor 09.00 uur zocht ik in de trein een zitplaats op het traject Arnhem Centraal / Amsterdam Bijlmer Arena. Ik reis al tientallen jaren met de trein zonder noemenswaardige vertraging of onbeschoft gedrag van mijn medereizigers. Ook ik gedraag me doorgaans beschaafd. Soepel had ik een zitplaats aan het raam gevonden in een 2e klas coupé. Deed mijn jas uit, ging zitten en keek uit het raam naar buiten. Zag de stad verglijden in een gevarieerd landschap met de rivier, uitgestrekt grasland en bebossing aan de horizon in overwegend grijstinten.
Lees “De Constructie Van De Wereld 126.” verderOpeens was de man er weer. Zijn naam houd ik voor mezelf. Hij had aangebeld, iemand van ons had de deur opengedaan en vertelde later dat hij speciaal naar mij had gevraagd. Zeker zes jaar geleden had de man bijna wekelijks op zondag aangebeld. Hij keek als we tegenover elkaar stonden eerst naar mijn voeten en priemde daarna zijn ogen in mijn lichaam ter hoogte van mijn hals. Altijd was hij opgejaagd, geïrriteerd en getergd. Lees “De Constructie Van De Wereld 125.” verder
Wij, de kunstenaar Gijs Assmann en ik, kennen elkaar sinds 1985-1990 toen hij aan de kunstacademie AKI Enschede studeerde waar ik een van zijn docenten was. Als voorbereiding op dit portret spraken we af in mijn huis in Arnhem. Onze ontmoeting kon hij combineren met zijn functie van tutor aan Fine Art ArtEZ hogeschool voor de kunsten in Arnhem. Handig. Lees “De Constructie Van De Wereld 124.” verder
Onlangs zat ik aan een tafel tegenover een mevrouw die vertelde dat ze één been heeft. Ik had het niet aan haar gezien toen ze binnen kwam. De mevrouw liep behoedzaam, zichzelf ondersteunend met een kruk over de enigszins onregelmatige houten vloer. Lees “De Constructie Van De Wereld 123.” verder
Voor deze site schrijf ik met enige regelmaat portretten van kunstenaars die ik ken van de kunstacademies waaraan ik als docent werkte .
Dit is het portret van de kunstenaar Harm Weistra, hij maakt films, installaties en fotowerken. We kennen elkaar sinds zijn studie Fine Art 2007 – 2011 aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam. Tijdens zijn studie in Rotterdam deed hij een tussenjaar aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam. Lees “De Constructie Van De Wereld 122.” verder
Deze tekst had ik eerder online willen zetten. Ik kon het niet, was er niet aan toe. Nee ik voel me niet schuldig of ongemakkelijk. Mijn tekst is niet compleet, het ontbreken van alles wat nog gezegd kan worden schittert aan de horizon. Lees “De Constructie Van De Wereld 121.” verder
Dit is mijn portret van de kunstenaar Jessica van Deursen. We leerden elkaar kennen toen ze tussen 2008-2012 studeerde aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam. Ik was in die periode haar docent. Lees “De Constructie Van De Wereld 120.” verder
