Categorie: Albert Van Der Weide

Portret van Miriam Kruishoop

Tok, tok… dit portret van Miriam  Kruishoop schreef ik, evenals alle andere portretten die ik in deze serie schreef, uit nieuwsgierigheid en bewondering. Ze woont en werkt in Los Angeles Amerika, is filmregisseur, scriptschrijver en beeldend kunstenaar.

We leerden elkaar kennen toen Miriam aan de afdeling Voorheen Audio Visueel van Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam van 1993 – 1997 studeerde. Ik was toen haar docent. Ze maakte in het derde jaar van haar studie de film ‘Da Silva’ (film over Ayrton Senna) en won daarmee de Citroën Award. Dat was toen een nog nooit eerder vertoonde prestatie. In haar afstudeerjaar schreef en regisseerde ze de speelfilm ‘Vive Elle’ die genomineerd werd voor een Tiger Award op het International Film Festival in Rotterdam.

Lees “De Constructie Van De Wereld 132.” verder

Fietsen, micro en een witte kat

Oeps… deze column is gebaseerd op een herinnering van bijna tien jaar geleden over de energietransitie in een land ver weg van hier. Ik wil de herinnering tot leven roepen omdat het nu in een actueel verband is komen te staan. Wat ik toen zag en meemaakte kon ik vanuit mijn Nederlandse context moeilijk plaatsen. Nu wel, er is sindsdien veel gebeurd.

Lees “De Constructie Van De Wereld 131.” verder

Mustang en e-bike

Onlangs ontmoette ik op een parkeerplaats aan de rand van een bos een man, die losjes tegen een oogverblindende lichtblauwe Mustang 289 ciu V8 stond. Mustang, de legendarische auto met benzinemotor die als oldtimer, mits goed onderhouden, bij verkoop een vermogen opbrengt. De man, die ik later Max mocht noemen, deelde bijna plechtig mee bezorgd te zijn over het klimaat en milieu. Hij vertelde in dit verband de voorgaande nachten te dromen over de aanschaf van een elektrische auto. ‘Ik wil zonder vervuiling gaan auto rijden om zo ook een bijdrage te leveren aan het afwenden van de klimaat- en milieucrisis’. Na een korte dramatische geladen stilte: ‘Deze Mustang zet ik op Marktplaats te koop.’

Lees “De Constructie Van De Wereld 130.” verder

Meer bomen

“Mijn leven is een reeks boeken,” vertelde de man toen hij van mij op straat vier euro in ontvangst nam. “Van dit geld ga ik naar hiernaast,” wijzend naar de supermarkt, “om een gezonde salade te kopen. De dokter heeft mij vanmorgen gezegd dat ik aan mijn conditie moet werken om de operatie te overleven. Mijn hartklep doet het niet goed, daar moet ik aan geholpen worden.”

Lees “De Constructie Van De Wereld 129.” verder

 ‘Goede morgen meneer’

Als ik op het platte dak van ons huis sta, kan ik Park Sonsbeek in Arnhem zien. Op dit dak liggen zonnepanelen die ons op jaarbasis behoorlijk wat elektriciteit leveren. Met het plezierige effect dat wij in de voorgaande periode een deel van de investering terug hebben verdiend. We leveren zo onze bijdrage aan de energietransitie. Die is noodzakelijk nu de gasvelden in de provincie Groningen op termijn gesloten worden in de strijd tegen aardbevingen en verzakking van panden. En we helpen op piepkleine schaal mee het milieu en klimaat weer op orde te krijgen. Ons dak is vanuit dit perspectief een win-, win-, winsituatie.

Lees “De Constructie Van De Wereld 128.” verder

De Krant

Bij de ingang van de supermarkt kocht ik ‘Z ! De Amsterdamse straatkrant’ nr. 2.2019. Ik betaalde aan de verkoper de gevraagde 2 euro en gaf hem een extra euro. We spraken over zijn achtergrond en zijn vooruitzichten die er voor hem steeds beter uitzien. Hij informeerde naar mijn leven en huisvesting. Ik vertelde hem ietwat zuinig over mijn huis en gul over mijn leeftijd. We namen afscheid en ik vouwde de krant dubbel en schoof deze in mijn schoudertas.

Lees “De Constructie Van De Wereld 127.” verder

De man met een tampon in zijn neus

Het draadje

Op een dinsdagochtend kort voor 09.00 uur zocht ik in de trein een zitplaats op het traject Arnhem Centraal / Amsterdam Bijlmer Arena. Ik reis al tientallen jaren met de trein zonder noemenswaardige vertraging of onbeschoft gedrag van mijn medereizigers. Ook ik gedraag me doorgaans beschaafd. Soepel had ik een zitplaats aan het raam gevonden in een 2^e klas coupé. Deed mijn jas uit, ging zitten en keek uit het raam naar buiten. Zag de stad verglijden in een gevarieerd landschap met de rivier, uitgestrekt grasland en bebossing aan de horizon in overwegend grijstinten.

Lees “De Constructie Van De Wereld 126.” verder

De man en mijn broek

Opeens was de man er weer. Zijn naam houd ik voor mezelf. Hij had aangebeld, iemand van ons had de deur opengedaan en vertelde later dat hij speciaal naar mij had gevraagd. Zeker zes jaar geleden had de man bijna wekelijks op zondag aangebeld. Hij keek als we tegenover elkaar stonden eerst naar mijn voeten en priemde daarna zijn ogen in mijn lichaam ter hoogte van mijn hals. Altijd was hij opgejaagd, geïrriteerd en getergd. Lees “De Constructie Van De Wereld 125.” verder

Portret van Gijs Assmann

Wij, de kunstenaar Gijs Assmann en ik, kennen elkaar sinds 1985-1990 toen hij aan de kunstacademie AKI Enschede studeerde waar ik een van zijn docenten was. Als voorbereiding op dit portret spraken we af in mijn huis in Arnhem. Onze ontmoeting kon hij combineren met zijn functie van tutor aan Fine Art ArtEZ hogeschool voor de kunsten in Arnhem. Handig. Lees “De Constructie Van De Wereld 124.” verder

Been

Onlangs zat ik aan een tafel tegenover een mevrouw die vertelde dat ze één been heeft. Ik had het niet aan haar gezien toen ze binnen kwam. De mevrouw liep behoedzaam, zichzelf ondersteunend met een kruk over de enigszins onregelmatige houten vloer. Lees “De Constructie Van De Wereld 123.” verder