Het Chinees restaurant dat ik op wandeldagen frequenteer – voornamelijk om het tijdens het lopen verloren gegane lichaamsgewicht weer aan te vullen – was gesloten. Dat bleek pas toen ik binnen zat. Deze tegenstrijdigheid was het gevolg van een openstaande voordeur en boven de tafeltjes brandende sfeerlampjes. Dat alles was de schuld geweest van de kok, zo werd achteraf duidelijk. Hij was pas een week in dienst en kende de gebruiken van het etablissement nog niet goed. Hij had vast de groenten voor de volgende dag willen snijden, maar was na binnenkomst vergeten om de voordeur weer op slot te draaien en was zich er ook niet van bewust geweest dat bij binnentreding de lampjes in de eetzaal automatisch aanfloepen.
Lees “Chinees” verderDe Constructie Van De Wereld 128.
‘Goede morgen meneer’
Als ik op het platte dak van ons huis sta, kan ik Park Sonsbeek in Arnhem zien. Op dit dak liggen zonnepanelen die ons op jaarbasis behoorlijk wat elektriciteit leveren. Met het plezierige effect dat wij in de voorgaande periode een deel van de investering terug hebben verdiend. We leveren zo onze bijdrage aan de energietransitie. Die is noodzakelijk nu de gasvelden in de provincie Groningen op termijn gesloten worden in de strijd tegen aardbevingen en verzakking van panden. En we helpen op piepkleine schaal mee het milieu en klimaat weer op orde te krijgen. Ons dak is vanuit dit perspectief een win-, win-, winsituatie.
Lees “De Constructie Van De Wereld 128.” verderDe Constructie Van De Wereld 127.
De Krant
Bij de ingang van de supermarkt kocht ik ‘Z ! De Amsterdamse straatkrant’ nr. 2.2019. Ik betaalde aan de verkoper de gevraagde 2 euro en gaf hem een extra euro. We spraken over zijn achtergrond en zijn vooruitzichten die er voor hem steeds beter uitzien. Hij informeerde naar mijn leven en huisvesting. Ik vertelde hem ietwat zuinig over mijn huis en gul over mijn leeftijd. We namen afscheid en ik vouwde de krant dubbel en schoof deze in mijn schoudertas.
Lees “De Constructie Van De Wereld 127.” verderLeven
(Afbeelding Gemaakt door Catherine)
Met een hoeveelheid plastic tassen om zich heen waar een middelgrote supermarkt een week mee vooruit zou kunnen, zat ze puffend in haar handtas te zoeken naar iets wat er blijkbaar niet in zat.
‘Wat duurt het toch verschrikkelijk lang!’, bracht ze kreunend uit terwijl ze een wantrouwende blik op mij wierp.
Lees “Leven” verderDe Constructie Van De Wereld 126.
De man met een tampon in zijn neus
Het draadje
Op een dinsdagochtend kort voor 09.00 uur zocht ik in de trein een zitplaats op het traject Arnhem Centraal / Amsterdam Bijlmer Arena. Ik reis al tientallen jaren met de trein zonder noemenswaardige vertraging of onbeschoft gedrag van mijn medereizigers. Ook ik gedraag me doorgaans beschaafd. Soepel had ik een zitplaats aan het raam gevonden in een 2e klas coupé. Deed mijn jas uit, ging zitten en keek uit het raam naar buiten. Zag de stad verglijden in een gevarieerd landschap met de rivier, uitgestrekt grasland en bebossing aan de horizon in overwegend grijstinten.
Lees “De Constructie Van De Wereld 126.” verderDe Constructie Van De Wereld 125.
De man en mijn broek
Opeens was de man er weer. Zijn naam houd ik voor mezelf. Hij had aangebeld, iemand van ons had de deur opengedaan en vertelde later dat hij speciaal naar mij had gevraagd. Zeker zes jaar geleden had de man bijna wekelijks op zondag aangebeld. Hij keek als we tegenover elkaar stonden eerst naar mijn voeten en priemde daarna zijn ogen in mijn lichaam ter hoogte van mijn hals. Altijd was hij opgejaagd, geïrriteerd en getergd. Lees “De Constructie Van De Wereld 125.” verder
Verjongen van de lanen
Het was even schrikken toen ik vanmiddag via een smal bospad op de hoofdlaan van het landgoed uitkwam. Tenminste, wat tot voor kort de hoofdlaan was. Waar eerst tientallen meters hoge bomen stonden, lagen nu aan weerszijden van de laan stapels stammen en kort gehakte takken, afgewisseld met enorme bergen spaanders. In het midden van de laan waren door zwaar bosbouwmaterieel diepe sporen getrokken Lees “Verjongen van de lanen” verder
De Constructie Van De Wereld 124.
Portret van Gijs Assmann
Wij, de kunstenaar Gijs Assmann en ik, kennen elkaar sinds 1985-1990 toen hij aan de kunstacademie AKI Enschede studeerde waar ik een van zijn docenten was. Als voorbereiding op dit portret spraken we af in mijn huis in Arnhem. Onze ontmoeting kon hij combineren met zijn functie van tutor aan Fine Art ArtEZ hogeschool voor de kunsten in Arnhem. Handig. Lees “De Constructie Van De Wereld 124.” verder
De rollator
(Afbeelding Gemaakt door Catherine)
Het was druk in de conversatiezaal. Veel kwebbelende dames, een enkele brommende heer. En het was dinsdag, dus stond sjoelen op het programma. Op vier plaatsen in de zaal waren de tafeltjes aaneen geschoven om de lange houten bakken er zo op te kunnen plaatsen dat niemand er met een rolstoel, rollator of looprek tegenaan kon stoten, want dat geeft maar ruzie. Lees “De rollator” verder
De Constructie Van De Wereld 123.
Been
Onlangs zat ik aan een tafel tegenover een mevrouw die vertelde dat ze één been heeft. Ik had het niet aan haar gezien toen ze binnen kwam. De mevrouw liep behoedzaam, zichzelf ondersteunend met een kruk over de enigszins onregelmatige houten vloer. Lees “De Constructie Van De Wereld 123.” verder