Rijk Willemse, de initiatiefnemer van deze site, Arnhem aan Zee, leest als eerste mijn teksten, zet ze online en voegt de illustraties toe. Uit nieuwsgierigheid naar zijn drijfveren achter de site en zijn visie op de sociale media heb ik deze column geschreven. Waaraan bronnenonderzoek en een gesprek met hem aan voorafging.
Lees “De Constructie Van De Wereld 134.” verderIk zit naast het bed van mijn moeder. Ze hangt achterover in de kussens en haar mond staat wagenwijd open. Haar ademhaling gaat met horten en stoten en haar vingers verfrommelen het ene papieren zakdoekje na het andere.
Toen ik vanochtend de activiteitenruimte binnenliep om mijn moeder te begroeten zat ze niet op haar vaste plek naast de sjoelbak, want dinsdag is sjoeldag. De andere dames keken me treurig aan. Mijn moeder was in haar appartement, zeiden ze, want het gaat niet goed met haar.
Lees “Ma” verderZaterdagmiddag: de boodschappen in huis, de planten verzorgd, het zomergoed gestreken en buiten schijnt de zon. Tijd dus voor een fietstochtje. Er staat weliswaar een stevige wind maar dat mag de pret niet drukken.
Halverwege Elst en Homoet valt mijn oog op een bord in de berm. Er staat alleen ‘Hier’ op. Daarachter een niet onaardig geschilderd trosje kersen. Een fors uitroepteken completeert de boodschap. Ik denk na. Thuis staat nog een schaaltje met een restant kersen van de markt, maar dat is net genoeg voor één toetje en kersen zijn in de zomer mijn favoriete nagerecht. Morgen en overmorgen ben ik echter buiten de stad en kersen bederven snel. Ik moest me dus maar tot een bescheiden aankoop beperken.
Lees “Kersen” verderHet binnenland verlaten. De stad waar ik in los zand geworteld ben achter me gelaten. Naar het Waddeneiland Terschelling waar bij eb het water plaatsmaakt voor het zand en de geulen voor de veerboten bevaarbaar blijven.
Via Harlingen hadden we met de lijnboot het Waddeneiland Terschelling bereikt om Oerol mee te maken. Oerol is vanaf 1982 het jaarlijks terugkerend mega-kunstfestival. Eerst de cijfers van 2019. Van 12 juni tot 21 juni : 50.000 Oerolbezoekers, 64 muziekconcerten, 39 theatervoorstellingen op specifieke locaties, 16 expedities met het accent op beeldende kunst en design, poëzie en verhalen, Pop-up performances, 400.000 bezoekers van voorstellingen, 100.459 verkochte tickets. Iedere bezoeker moest een festivalbandje kopen en je kunt tegen extra betaling vriend en donateur van Oerol worden.
Lees “De Constructie Van De Wereld 133.” verderHet zou niets worden die avond. Daar hoefden ze niet eerst voor binnen te komen, dat kon je al zien toen ze voor de deur stonden. Vanaf mijn tafeltje had ik daar goed zicht op. Het ouderpaar schatte ik achter in de dertig, de zoon was hooguit zestien, zeventien. Toen de vader, na wat leek op het geven van een laatste waarschuwing, de deur opende en de moeder haar zoon met een dwingende por in de rug over de drempel duwde, hoopte ik vooral dat het binnen niet op een handgemeen zou uitdraaien. De ober had namelijk net mijn bestelling opgenomen en ik had dus nog een hele zit voor de boeg.
Lees “Niets” verderTok, tok… dit portret van Miriam Kruishoop schreef ik, evenals alle andere portretten die ik in deze serie schreef, uit nieuwsgierigheid en bewondering. Ze woont en werkt in Los Angeles Amerika, is filmregisseur, scriptschrijver en beeldend kunstenaar.
We leerden elkaar kennen toen Miriam aan de afdeling Voorheen Audio Visueel van Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam van 1993 – 1997 studeerde. Ik was toen haar docent. Ze maakte in het derde jaar van haar studie de film ‘Da Silva’ (film over Ayrton Senna) en won daarmee de Citroën Award. Dat was toen een nog nooit eerder vertoonde prestatie. In haar afstudeerjaar schreef en regisseerde ze de speelfilm ‘Vive Elle’ die genomineerd werd voor een Tiger Award op het International Film Festival in Rotterdam.
Lees “De Constructie Van De Wereld 132.” verder‘Een Wiekse Witte wordt gebrouwen op…?’, vroeg ik de uitbater toen hij me op het terras een kop koffie kwam brengen. Hij keek me een moment verbijsterd aan.
‘Op? Al slaat u mij hartstikke dood, mijnheer.’
‘Op zonne-energie’, zei ik. ‘Wist ik ook niet, hoor, maar dat lees ik net op jullie bierkaart. En weet u hoe lang de Mort Subite Kriek Lambic mag staan om nog net niet zuur te worden?’
Lees “Biertje” verderOeps… deze column is gebaseerd op een herinnering van bijna tien jaar geleden over de energietransitie in een land ver weg van hier. Ik wil de herinnering tot leven roepen omdat het nu in een actueel verband is komen te staan. Wat ik toen zag en meemaakte kon ik vanuit mijn Nederlandse context moeilijk plaatsen. Nu wel, er is sindsdien veel gebeurd.
Lees “De Constructie Van De Wereld 131.” verderOnlangs ontmoette ik op een parkeerplaats aan de rand van een bos een man, die losjes tegen een oogverblindende lichtblauwe Mustang 289 ciu V8 stond. Mustang, de legendarische auto met benzinemotor die als oldtimer, mits goed onderhouden, bij verkoop een vermogen opbrengt. De man, die ik later Max mocht noemen, deelde bijna plechtig mee bezorgd te zijn over het klimaat en milieu. Hij vertelde in dit verband de voorgaande nachten te dromen over de aanschaf van een elektrische auto. ‘Ik wil zonder vervuiling gaan auto rijden om zo ook een bijdrage te leveren aan het afwenden van de klimaat- en milieucrisis’. Na een korte dramatische geladen stilte: ‘Deze Mustang zet ik op Marktplaats te koop.’
Lees “De Constructie Van De Wereld 130.” verder(Illustratie Gemaakt door Catherine)
Ik eet ze nooit, saucijzenbroodjes. Je kunt niet zien wat erin zit. En het begrip ‘saucijs’ zegt ook al niets over de inhoud. Oncontroleerbaar vaag dus en dan is het oppassen geblazen. Maar toen ik van de week langs de buitenkraam van de expositie ’Keukengerei door de eeuwen heen’ wandelde, viel mijn oog op een bakplaat met daarop een eenzaam saucijzenbroodje. De twee dames achter de kraam, met ieder een koket kanten schortje om en dito kapje in het haar, merkten onmiddellijk mijn belangstelling.
