Ondanks zijn doorgroefd gelaat en een wat slepende tred maakte hij een opgewekte indruk. Toen hij me tot op een paar meter was genaderd, stak hij onverwachts zijn wandelstok in mijn richting.
‘Het gaat goed met jou!’, riep hij geestdriftig uit. “Kapsalon” verder lezen
ALBERT&SONSBEEK 8
Van november 2016 tot november 2017 is het beroemde park Sonsbeek mijn inspiratiebron en werk terrein. Op zoek naar het profiel en DNA van het park. Voor deze column sprak ik met wethouder Ine Burgsteden die Sonsbeek in haar portefeuille heeft. Met het doel om met haar te praten over favoriete uitspraak ‘Sonsbeek is voor iedereen’, de kenmerken van de openbare ruimte en over de toekomst van het park. “De Constructie Van De Wereld 108.” verder lezen
Omdat er nog maar één plek vrij was op het terras, haastte de vrouw zich tussen de tafeltjes door, links en rechts gasten aanstotend met haar fors uitgevallen schoudertas. Driftig wenkte ze haar echtgenoot die nog op het trottoir stond en tot wie de urgentie van de situatie niet leek door te dringen.
‘Schiet nou toch eens op, Johan! Daarginds is nog precies één tafeltje vrij!’
De man scharrelde achter haar aan maar zonder veel enthousiasme. “De vlieg” verder lezen
Deze column gaat over een reis door Griekenland, bezoek aan de klassieken, het eiland Serifos en aan de Documenta 14 in Athene. Gaat voor een minideel over mijn kunstproject ALBERT & SONSBEEK Arnhem dat zich van november 2016 tot november 2017 zal ontwikkelen. “De Constructie Van De Wereld 107.” verder lezen
De man deed zijn best om als zaalhouder zo goed mogelijk voor de dag te komen. Hij kwam met keurige pas naar het tafeltje gelopen waaraan het echtpaar op leeftijd plaats had genomen, maakte een buiging en wenkte onderwijl een van zijn medewerkers.
‘Mevrouw, mijnheer, welkom! Wat mag ik u om te beginnen aanbieden van het huis? Een wijntje? Wit of rood? Jean, twee droge witte wijn voor onze gasten.’
De medewerker haastte zich naar het buffet om de bestelling te regelen. Zijn chef trok een stoel bij en haalde een kantooragenda voor de dag.
‘Wel, mevrouw, mijnheer, laten we eens kijken. Welke datum had u zelf ook weer in gedachten en op hoeveel mensen denkt u te kunnen rekenen?’
Hij keek beurtelings van de een naar de ander.
‘Nou, zeg jij het maar, Arnold’, zei de vrouw. Er klonk ingehouden boosheid door in haar stem. “Reserveren” verder lezen
Met nog wat napijn van de wortelkanaalbehandeling die ik net had ondergaan, bereikte ik de bushalte. Een rit van een half uur zou me weer thuisbrengen waar ik voor mijn vertrek vast een kan water en een doosje paracetamols had klaargezet. Ik zou nog een paar dagen last hebben van de ingreep, maar daarna zou het leed snel geleden zijn, had mijn tandarts me verzekerd. Ze gaf me bij het afscheid een bemoedigend kneepje in mijn hand. Een zoen, dacht ik, de volgende keer wil ik een zoen. “Kaartje” verder lezen
Deze column gaat over mijn kunstproject ALBERT & SONSBEEK dat zich van november 2016 tot november 2017 zal ontwikkelen.
Ons park Sonsbeek is van iedereen, hoor ik vaak. Wat is dan de rol en visie van de Gemeente Arnhem die immers de eigenaar van het park is? Ik maakte met de verantwoordelijk wethouder Ine Burgstede een afspraak om met haar te spreken over dit onderwerp. In mijn volgende column doe ik verslag. “De Constructie Van De Wereld 106.” verder lezen
‘Nou, ze hebben dus drie kinderen en zes paarden en…’
‘Zes paarden?!’
‘Ja, zes paarden, twee paarden per kind. Want je kunt een paard niet de hele dag door berijden. Dat moet je afwisselend doen anders beul je zo’n beest af en dat is heel slecht voor een paard.’
‘Maar die kinderen kunnen toch ook wel om de dag een keer rijden?’
‘Zou kunnen, ja. Maar ze houden nu eenmaal alle drie heel veel van paardrijden. Dus om ruzies te voorkomen hebben ze zes paarden aangeschaft.’ “Paarden” verder lezen
Deze column gaat over mijn kunstproject ALBERT & SONSBEEK, dat zich van november 2016 tot november 2017 zal ontwikkelen.
Ondanks dat een groot deel van de bevolking een gul gebaar heeft gemaakt en massaal geld gestort heeft op Giro 555 om de hongersnood in landen van Afrika af te wenden.
Ondanks dat ik na het storten van mijn bijdrage naar de supermarkt ging om de ingrediënten van een heerlijke maaltijd te kopen.
Ondanks dat ik de smaak van honger nooit geproefd heb.
Ondanks, dit en dat, zus of zo, is het gewoon weer lente geworden. Daar wil ik het over hebben. “De Constructie Van De Wereld 105.” verder lezen
Hij, een royale vijftiger, kortgeknipt grijs haar, gebruind door de tenniszon en het wekelijks partijtje golf met vrindjes (heerlijk in de natuur, niets mooier dan de natuur toch?). Zij, een heel stuk jonger, half lang blond haar dat zich telkens zo heerlijk sensueel naar achteren laat strijken. Oogschaduw passend bij haar lichtblauwe zomerjurk. Samen aan het terrastafeltje. Achter het muurtje bloeiende heesters die zo zalig geuren. Kom, hoe heten die struiken ook alweer? Ze leunt voorover als om de geur nog beter in haar geheugen te leiden, de bovenrand van haar decolleté “Strand” verder lezen
