Het was de laatste dag van het seizoen dat het kasteel nog open was. En ik had geluk, de oktoberzon gaf nog genoeg warmte om achter het gebouw op het terras te kunnen zitten. Jas aan en das om weliswaar, maar toch. Nog een uur, dan zou ze wegzinken achter het zwaar geboomte dat de gracht omzoomde. Dan ook zou de herfstkou opstijgen uit het water en werd het zaak om te verkassen.
Lees “Huis V.” verderNeva Blue
Op 11 augustus kwam Neva Blue mijn leven binnen gewandeld. Er was meteen sprake van wederzijdse liefde.
De aanleiding voor zijn komst was minder fijn. Mijn geliefde Whippet Lilly was twee weken ervoor op achtjarige leeftijd aan een ernstige hartaandoening overleden. Mijn zus en ik waren en zijn er nog steeds kapot van. Rouw en verlies van een geliefd vachtkind wordt door veel mensen onderschat, maar gelukkig zijn er ook veel mensen die zich wel kunnen inleven wat het verlies met je doet. Lilly leefde samen met Hazel, een nichtje van haar die een jaar jonger is, en twee Cornish Rexen Gina en Olivia.
Lees “Neva Blue” verderStil
De vrouw aan het tafeltje naast het mijne raakt even mijn arm aan.
‘Meneer, ik zie dat u aan het lezen bent dus ik wil u niet storen, maar zou u mij even de lunchkaart willen aanreiken?’
Ik overhandig haar het menu.
‘Dank u wel, hoor. Het is hier heerlijk stil, vindt u ook niet?’
Ik knik.
Lees “Stil” verderHerfst
Arnhemmers kunnen niet zonder hun parken Sonsbeek en Zijpendaal. Ook als de herfst in aantocht is, begeven zij zich met velen tegelijk naar deze – midden in de stad gelegen – stukjes aangelegde natuur. Er wordt bescheiden geflaneerd, iets gedronken in een parkcafé en verder met volle teugen genoten van vallend blad en laatste zonnestralen.
Zij die van meer rust houden en houden van iets minder gecultiveerd groen weten Mariëndaal, Boschveld en Lichtenbeek te vinden. Deze drie fraaie, aaneengesloten landgoederen liggen op de heuvelachtige zuidrand van de Arnhemse stuwwal. Zij bevinden zich tussen Arnhem en Oosterbeek en vormen het zuidelijk deel van het landgoederencomplex Mariënborn. Het is een afwisselend landschap bestaande uit graslanden, akkers en bossen met hier en daar een landhuis of boerderij.
Lees “Herfst” verderDasty
Ik was laatst in Doesburg en kreeg na een bezoek aan Grand Café Arsenaal uit 1309 trek in iets. Dat kan natuurlijk daar, maar de impuls om iets vettig in de maag te stoppen ontstond pas buiten. Ik werd vergezeld door Mery en zus Joanna. Zij kiezen voor een Chinees die sinds jaar en dag Doesburg en omstreken – ruim veertig jaar – van nasi, bami en foeyonghai voorziet.
Lees “Dasty” verderDe Constructie Van De Wereld 135.
‘Niemand is de natie, maar iedereen is.’
Het vliegtuig waarin wij zaten, dr. Marga van Mechelen en ik, vloog vanuit Amsterdam met een overstap in Parijs naar Buenos Aires de hoofdstad van Argentinië. Op 10 kilometer hoogte passeerden we brandende regenwouden in Brazilië. De branden, veelal aangestoken uit economische motieven, richten mondiaal grote schade aan het klimaat en milieu. In veel mindere mate droeg het vliegtuig waarin wij zaten ook bij aan de opwarming van de aarde met op termijn dramatische gevolgen. Ik voel me niet direct verantwoordelijk maar ben wel medeplichtig.
Lees “De Constructie Van De Wereld 135.” verderKnippen en plakken
Het stationnetje waar ik als enige passagier uit de trein stapte, lag geheel verlaten tussen de weilanden. Dat dacht ik tenminste. Maar toen ik het perron afliep zag ik een man die met een ouderwets meetlint bezig was de omtrekken van het stationsgebouwtje op te nemen. Op de grond lagen vellen papier waarop hij tegen het wegwaaien keien had gelegd. Toen hij me hoorde aankomen kwam hij overeind uit zijn gebukte houding en schoof zijn leesbril op zijn voorhoofd. Met zijn overhemd halfopen en een fors uitgevallen zilveren kruis aan dito ketting tussen zijn grijze borsthaar leek hij de opzichter van een sloopploeg. Ik was al bang dat ik getuige was van wat in jargon ‘voorbereidende werkzaamheden tot afbraak’ wordt genoemd, maar dat viel mee.
Lees “Knippen en plakken” verderMa (3, slot)
We leven in een overbevolkt land. In het verzorgingstehuis waar mijn moeder een eigen appartement bewoonde, was dat goed te merken. Nog voor ze haar laatste adem had uitgeblazen stond de volgende huurder bij wijze van spreken al met zijn spullen voor de deur. Na het condoleren had de directrice van de instelling me even apart genomen: of we er rekening mee wilden houden dat het appartement binnen een week leeg moest zijn. Tijd om te rouwen was er niet, we moesten meteen aan de slag.
Lees “Ma (3, slot)” verderMa (2)
‘Ik ga weg’, had mijn moeder gezegd. Ze hield niet van half werk en was met deze boodschap iedereen in het verzorgingstehuis afgegaan. Haar medebewoners hadden het er benauwd van gekregen. Maar ma hield woord. Zesennegentig jaar en acht maanden werd ze. De laatste dag van haar leven bracht ze achteroverliggend in de kussens door. Ik zat naast haar aan het bed.
‘Als ik gecremeerd word, jongen, dan wil ik er geen poespas omheen, want daar houd ik niet van.’
Lees “Ma (2)” verderDe Constructie Van De Wereld 134.
De site Arnhem aan Zee
Rijk Willemse, de initiatiefnemer van deze site, Arnhem aan Zee, leest als eerste mijn teksten, zet ze online en voegt de illustraties toe. Uit nieuwsgierigheid naar zijn drijfveren achter de site en zijn visie op de sociale media heb ik deze column geschreven. Waaraan bronnenonderzoek en een gesprek met hem aan voorafging.
Lees “De Constructie Van De Wereld 134.” verder