Opeens was de man er weer. Zijn naam houd ik voor mezelf. Hij had aangebeld, iemand van ons had de deur opengedaan en vertelde later dat hij speciaal naar mij had gevraagd. Zeker zes jaar geleden had de man bijna wekelijks op zondag aangebeld. Hij keek als we tegenover elkaar stonden eerst naar mijn voeten en priemde daarna zijn ogen in mijn lichaam ter hoogte van mijn hals. Altijd was hij opgejaagd, geïrriteerd en getergd. “De Constructie Van De Wereld 125.” verder lezen
Het was even schrikken toen ik vanmiddag via een smal bospad op de hoofdlaan van het landgoed uitkwam. Tenminste, wat tot voor kort de hoofdlaan was. Waar eerst tientallen meters hoge bomen stonden, lagen nu aan weerszijden van de laan stapels stammen en kort gehakte takken, afgewisseld met enorme bergen spaanders. In het midden van de laan waren door zwaar bosbouwmaterieel diepe sporen getrokken “Verjongen van de lanen” verder lezen
Wij, de kunstenaar Gijs Assmann en ik, kennen elkaar sinds 1985-1990 toen hij aan de kunstacademie AKI Enschede studeerde waar ik een van zijn docenten was. Als voorbereiding op dit portret spraken we af in mijn huis in Arnhem. Onze ontmoeting kon hij combineren met zijn functie van tutor aan Fine Art ArtEZ hogeschool voor de kunsten in Arnhem. Handig. “De Constructie Van De Wereld 124.” verder lezen
(Afbeelding Gemaakt door Catherine)
Het was druk in de conversatiezaal. Veel kwebbelende dames, een enkele brommende heer. En het was dinsdag, dus stond sjoelen op het programma. Op vier plaatsen in de zaal waren de tafeltjes aaneen geschoven om de lange houten bakken er zo op te kunnen plaatsen dat niemand er met een rolstoel, rollator of looprek tegenaan kon stoten, want dat geeft maar ruzie. “De rollator” verder lezen
Onlangs zat ik aan een tafel tegenover een mevrouw die vertelde dat ze één been heeft. Ik had het niet aan haar gezien toen ze binnen kwam. De mevrouw liep behoedzaam, zichzelf ondersteunend met een kruk over de enigszins onregelmatige houten vloer. “De Constructie Van De Wereld 123.” verder lezen
‘Hèhè, ze zijn getrouwd, hoor!’
‘Getrouwd? Wie zijn er getrouwd?’
‘Jan en Julia.’
‘Wat?! Jan en Julia getrouwd?! En vorige week hadden ze het nog uitgemaakt!’ “Ja, ik wil” verder lezen
In het verzorgingstehuis waar mijn moeder haar hoge leeftijd viert, was een medebewoonster haar portemonnee kwijt. Ze liep ontredderd rond en vroeg handenwringend of iemand het ding ergens had zien liggen.
‘Je hebt hem meegenomen naar je kamer, Toos!’, riep een vrouw vanuit haar rolstoel. ‘Ik heb het zelf gezien.’ “Kwijt” verder lezen
Voor deze site schrijf ik met enige regelmaat portretten van kunstenaars die ik ken van de kunstacademies waaraan ik als docent werkte .
Dit is het portret van de kunstenaar Harm Weistra, hij maakt films, installaties en fotowerken. We kennen elkaar sinds zijn studie Fine Art 2007 – 2011 aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam. Tijdens zijn studie in Rotterdam deed hij een tussenjaar aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam. “De Constructie Van De Wereld 122.” verder lezen
De trein had om acht over half moeten vertrekken maar stond een kwartier later nog steeds ronkend aan het perron zonder dat er beweging in kwam. Er stapten alsmaar meer passagiers uit die hoopten een bus te kunnen vinden die hen alsnog naar de plaats van bestemming zou brengen. Voor mij gold die haast niet, ik had een vrije dag en hoefde nergens op tijd te zijn. Maar leuk was anders natuurlijk. “Storing” verder lezen
(Illustratie: Gemaakt door Catherine)
‘Kijk,’ zei de vrouw omhoog wijzend, ‘dat het vroeger een kapel is geweest kun je nog zien aan de vensters. Bij de verbouwing zijn ze tevoorschijn gekomen. We hebben er nieuwe sponningen en glas in moeten laten zetten uiteraard, maar ze zijn in wezen nog authentiek.’
‘En dus zo’n driehonderd jaar oud?’, vroeg ik.
‘Driehonderdzestien om precies te zijn. “#MeThree” verder lezen
