De Constructie Van De Wereld 165.

(Foto’s: Archief Slow Sports Arnhem)

Mijn dagelijkse lichaam 1

Soms als ik, tijdens mijn wekelijke Slow Sports-les, in het park een heuveltje op ren, stel ik me voor dat ik een topsporter ben. Die net een wereldrecord heeft behaald en eeuwige roem en een paar ton euro heeft verdiend. Als ik op de top van dat heuveltje sta, met een verhoogde ademhaling, weet ik wel beter. 

Lees “De Constructie Van De Wereld 165.” verder

Voetveer

Het rivierengebied telde vroeger – voor de komst van auto’s en treinen, uitvindingen waar dit gebied nog lang van verstoken zou blijven – tientallen voetveren. Paard-en-wagens konden daar doorgaans niet op en het kwam op de spierkracht van de veerlui aan of hun passagiers überhaupt de overkant haalden. Bij zwaar weer en ijsgang was het roeien tegen de klippen op, zogezegd. De komst van spoor- en autobruggen in de Betuwe maakte de meeste van deze voetveren overbodig.

Lees “Voetveer” verder

Een man die blíjft

De vrouw had haar hele leven liefde gespaard. Voor een man. Niet voor zomaar een man, nee, voor een man die blééf. Goed, er waren mannen in haar leven gekomen, maar die waren allemaal na een poosje weer gegáán. Waarom wist ze eigenlijk niet. Of eigenlijk wist ze dat wel, maar ze vond haar eisen niet onredelijk. Want wat heb je aan een man als die niet ’s avonds thuisbleef?

Lees “Een man die blíjft” verder

De Constructie Van De Wereld 164.

Museum Arnhem opnieuw van start

Aan het begin van de toespraak van Saskia Bak, directeur van het Museum Arnhem, voorafgaand aan de opening van het nieuwe museum op 12 mei 2022, verwees zij nadrukkelijk naar de waarde en betekenis van kunst als contragewicht ten opzichte van alle oorlogen op de wereld. Punt gemaakt.

Lees “De Constructie Van De Wereld 164.” verder

Controle

Wijdbeens en midden op het pad stond hij me op te wachten. Zijn groene Range Rover had hij onopvallend tussen de struiken geparkeerd. Met zijn armen in de zij en zijn pet diep over de ogen getrokken deed hij me nog het meest aan een vooroorlogse Zollbeamter denken. Of erger natuurlijk. Maar dat kan liggen aan de maand waarin we leven waarin de herdenkingen aan de overheersing door het naziregime met regelmaat het nieuws domineren.

‘Wat zijn wij aan het doen?’, beet hij me toe.

Lees “Controle” verder

Een praatje

Ik had mijn uitstapje goed voorbereid maar had één ding nagelaten: op de openbaar vervoer-app controleren of de trein wel reed. En dat terwijl je op alle radiozenders vrijwel dagelijks om de oren wordt geslagen met een spotje waarin je aangeraden wordt om vóór je vertrekt ‘je route te checken’. Maar misschien ook wel daarom had ik dat nagelaten. Als een waarschuwing te vaak wordt herhaald verliest het immers zijn werking.

Lees “Een praatje” verder

De Constructie Van De Wereld 163.

Gewone mannen

Al meer dan tweeënzeventig jaar leef ik in vrede. Prima, niks mis mee. Gelukkig is me de directe ‘shit’ van een oorlog bespaard gebleven. Het lijkt me verschrikkelijk dat het leven beheerst wordt door angst, terreur, intimidatie, machteloosheid en constante dreiging van geweld in welke vorm dan ook. En als de oorlog beëindigd is, door te moeten leven met lichamelijke en geestelijke beschadigingen – trauma’s die het optimaal leven in het heden onmogelijk maken. Alle oorlogen zijn vernietigingsmachines.

Lees “De Constructie Van De Wereld 163.” verder

Felix labore

Over enkele dagen, op 4 april om precies te zijn, is het op de kop af honderd jaar geleden dat mijn betovergrootvader Cornelis Willem Bruinvis overleed. Hij werd 92. Een nu ook, maar zeker in die tijd, zeer respectabele leeftijd. Tijdens zijn lange leven was hij apotheker, steendrukker, verzekeringsagent, geschiedschrijver, bouwkundig tekenaar, museumdirecteur, redacteur van de plaatselijke courant, raadslid en wethouder voor de Liberale Partij en vanaf zijn 70ste onbezoldigd stadsarchivaris van Alkmaar.

Lees “Felix labore” verder