(Illustratie: Gemaakt door Catherine)
‘Kijk,’ zei de vrouw omhoog wijzend, ‘dat het vroeger een kapel is geweest kun je nog zien aan de vensters. Bij de verbouwing zijn ze tevoorschijn gekomen. We hebben er nieuwe sponningen en glas in moeten laten zetten uiteraard, maar ze zijn in wezen nog authentiek.’
‘En dus zo’n driehonderd jaar oud?’, vroeg ik.
‘Driehonderdzestien om precies te zijn. “#MeThree” verder lezen
Deze tekst had ik eerder online willen zetten. Ik kon het niet, was er niet aan toe. Nee ik voel me niet schuldig of ongemakkelijk. Mijn tekst is niet compleet, het ontbreken van alles wat nog gezegd kan worden schittert aan de horizon. “De Constructie Van De Wereld 121.” verder lezen
(Illustratie Gemaaktdoorcatherine)
‘Steek de tong maar eens goed uit’, zei de dermatologe, een vrouw van in de vijftig met een zorgelijke blik maar waar af en toe toch een glimlachje doorheen schemerde als een waterig zonnetje bij een regenbui. ‘Juist, ik zie het al. Een bijt noemen we dat hier. Daar help ik u wel even vanaf.’
Ze trok een lap papier van een meter of twee over een operatiebed en gebaarde me te gaan liggen. “Bijt” verder lezen
Dit is mijn portret van de kunstenaar Jessica van Deursen. We leerden elkaar kennen toen ze tussen 2008-2012 studeerde aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam. Ik was in die periode haar docent. “De Constructie Van De Wereld 120.” verder lezen
(Illustratie Gemaaktdoorcatherine)
Met haar slanke leest, het opgestoken haar en haar witte zomerjurk leek ze zo weggelopen uit een film van Visconti. Morte a Venezia. Alleen de zonnehoed met linten ontbrak nog. Ze zat op een bankje in de schaduw van een appelboom. Op het tafeltje naast haar stond een half leeggedronken kop cappuccino en op haar schoot hield ze een dik boek waaruit strookjes papier staken. Ze was blijkbaar aan het studeren en keek even op toen ik langsliep. Ik groette haar en maakte “Misverstand” verder lezen
‘Dames en heren geuren’. Terwijl ik om het bord dat midden op straat was geplaatst, heen fietste, dacht ik na over de tekst. Ik betrapte mijzelf erop dat ik het zinnetje letterlijk had genomen en dat ik mij had afgevraagd hoe een vertegenwoordiger van een filosofisch ingestelde organisatie ertoe was gekomen om een informatiebord zo weinig sociaal voelend midden op de weg te zetten. Pas in tweede instantie merkte ik het ontbreken van “Borden” verder lezen
Als docent en leidinggevende werkte ik voor de AKI/ArtEZ Enschede, de Gerrit Rietveld Academie Amsterdam, de Academie Minerva/Frank Mohr Instituut Groningen en de Willem de Kooning Academie in Rotterdam. Allemaal kunstacademies. Ik begeleidde in die jaren veel studenten. Voor deze site schrijf ik een aantal portretten van voorheen studenten nu kunstenaars. “De Constructie Van De Wereld 119.” verder lezen
‘Nou, Lenie kreeg als eerste kanker en toen is ze toch nog met Jan naar die Turkse badplaats, kom, hoe heet-ie ook al weer, Alanya, gevlogen. Want toen zei ik nog: zou je dat nou wel doen, vliegen met kanker? Kan nooit goed voor je zijn. Bovendien, als je daar in het ziekenhuis belandt praten ze echt niet Hollands met je, hoor. En je zit met z’n allen hutje mutje bij elkaar in zo’n vliegtuig, dus je kunt er iedereen wel mee besmetten, niet dan? Maar ja, “Kanker” verder lezen
De huisarts had me uitgelegd dat mijn dichtzittend oor het best bestreden kon worden met een neusspray. Om me daarvan te overtuigen had hij op de achterkant van een envelop een tekeningetje gemaakt waaruit moest blijken dat oren, neus en keel met elkaar in verbinding staan en elkaar permanent beïnvloeden. Het prentje had veel weg van een blaasbalg met een uitlaatpijp, maar ik deed het ermee. “Twintig” verder lezen
Ik schatte haar midden zeventig. Ze stond met haar fiets aan de hand in de berm van het bospad toen ik aan kwam lopen. Met haar hoofd wat scheef en de blik omhooggericht leek ze ingespannen naar een geluid te luisteren dat van hoog uit de bomen tot haar kwam. Maar ik had ze al even eerder gehoord, de raven. “Raven” verder lezen
