Het zou niets worden die avond. Daar hoefden ze niet eerst voor binnen te komen, dat kon je al zien toen ze voor de deur stonden. Vanaf mijn tafeltje had ik daar goed zicht op. Het ouderpaar schatte ik achter in de dertig, de zoon was hooguit zestien, zeventien. Toen de vader, na wat leek op het geven van een laatste waarschuwing, de deur opende en de moeder haar zoon met een dwingende por in de rug over de drempel duwde, hoopte ik vooral dat het binnen niet op een handgemeen zou uitdraaien. De ober had namelijk net mijn bestelling opgenomen en ik had dus nog een hele zit voor de boeg.
Lees “Niets” verderDe Constructie Van De Wereld 132.
Portret van Miriam Kruishoop
Tok, tok… dit portret van Miriam Kruishoop schreef ik, evenals alle andere portretten die ik in deze serie schreef, uit nieuwsgierigheid en bewondering. Ze woont en werkt in Los Angeles Amerika, is filmregisseur, scriptschrijver en beeldend kunstenaar.
We leerden elkaar kennen toen Miriam aan de afdeling Voorheen Audio Visueel van Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam van 1993 – 1997 studeerde. Ik was toen haar docent. Ze maakte in het derde jaar van haar studie de film ‘Da Silva’ (film over Ayrton Senna) en won daarmee de Citroën Award. Dat was toen een nog nooit eerder vertoonde prestatie. In haar afstudeerjaar schreef en regisseerde ze de speelfilm ‘Vive Elle’ die genomineerd werd voor een Tiger Award op het International Film Festival in Rotterdam.
Lees “De Constructie Van De Wereld 132.” verderBiertje
‘Een Wiekse Witte wordt gebrouwen op…?’, vroeg ik de uitbater toen hij me op het terras een kop koffie kwam brengen. Hij keek me een moment verbijsterd aan.
‘Op? Al slaat u mij hartstikke dood, mijnheer.’
‘Op zonne-energie’, zei ik. ‘Wist ik ook niet, hoor, maar dat lees ik net op jullie bierkaart. En weet u hoe lang de Mort Subite Kriek Lambic mag staan om nog net niet zuur te worden?’
Lees “Biertje” verderDe Constructie Van De Wereld 131.
Fietsen, micro en een witte kat
Oeps… deze column is gebaseerd op een herinnering van bijna tien jaar geleden over de energietransitie in een land ver weg van hier. Ik wil de herinnering tot leven roepen omdat het nu in een actueel verband is komen te staan. Wat ik toen zag en meemaakte kon ik vanuit mijn Nederlandse context moeilijk plaatsen. Nu wel, er is sindsdien veel gebeurd.
Lees “De Constructie Van De Wereld 131.” verderDe Constructie Van De Wereld 130.
Mustang en e-bike
Onlangs ontmoette ik op een parkeerplaats aan de rand van een bos een man, die losjes tegen een oogverblindende lichtblauwe Mustang 289 ciu V8 stond. Mustang, de legendarische auto met benzinemotor die als oldtimer, mits goed onderhouden, bij verkoop een vermogen opbrengt. De man, die ik later Max mocht noemen, deelde bijna plechtig mee bezorgd te zijn over het klimaat en milieu. Hij vertelde in dit verband de voorgaande nachten te dromen over de aanschaf van een elektrische auto. ‘Ik wil zonder vervuiling gaan auto rijden om zo ook een bijdrage te leveren aan het afwenden van de klimaat- en milieucrisis’. Na een korte dramatische geladen stilte: ‘Deze Mustang zet ik op Marktplaats te koop.’
Lees “De Constructie Van De Wereld 130.” verderEen echte vent
(Illustratie Gemaakt door Catherine)
Ik eet ze nooit, saucijzenbroodjes. Je kunt niet zien wat erin zit. En het begrip ‘saucijs’ zegt ook al niets over de inhoud. Oncontroleerbaar vaag dus en dan is het oppassen geblazen. Maar toen ik van de week langs de buitenkraam van de expositie ’Keukengerei door de eeuwen heen’ wandelde, viel mijn oog op een bakplaat met daarop een eenzaam saucijzenbroodje. De twee dames achter de kraam, met ieder een koket kanten schortje om en dito kapje in het haar, merkten onmiddellijk mijn belangstelling.
De Constructie Van De Wereld 129.
Meer bomen
“Mijn leven is een reeks boeken,” vertelde de man toen hij van mij op straat vier euro in ontvangst nam. “Van dit geld ga ik naar hiernaast,” wijzend naar de supermarkt, “om een gezonde salade te kopen. De dokter heeft mij vanmorgen gezegd dat ik aan mijn conditie moet werken om de operatie te overleven. Mijn hartklep doet het niet goed, daar moet ik aan geholpen worden.”
Lees “De Constructie Van De Wereld 129.” verderChinees
Het Chinees restaurant dat ik op wandeldagen frequenteer – voornamelijk om het tijdens het lopen verloren gegane lichaamsgewicht weer aan te vullen – was gesloten. Dat bleek pas toen ik binnen zat. Deze tegenstrijdigheid was het gevolg van een openstaande voordeur en boven de tafeltjes brandende sfeerlampjes. Dat alles was de schuld geweest van de kok, zo werd achteraf duidelijk. Hij was pas een week in dienst en kende de gebruiken van het etablissement nog niet goed. Hij had vast de groenten voor de volgende dag willen snijden, maar was na binnenkomst vergeten om de voordeur weer op slot te draaien en was zich er ook niet van bewust geweest dat bij binnentreding de lampjes in de eetzaal automatisch aanfloepen.
Lees “Chinees” verderDe Constructie Van De Wereld 128.
‘Goede morgen meneer’
Als ik op het platte dak van ons huis sta, kan ik Park Sonsbeek in Arnhem zien. Op dit dak liggen zonnepanelen die ons op jaarbasis behoorlijk wat elektriciteit leveren. Met het plezierige effect dat wij in de voorgaande periode een deel van de investering terug hebben verdiend. We leveren zo onze bijdrage aan de energietransitie. Die is noodzakelijk nu de gasvelden in de provincie Groningen op termijn gesloten worden in de strijd tegen aardbevingen en verzakking van panden. En we helpen op piepkleine schaal mee het milieu en klimaat weer op orde te krijgen. Ons dak is vanuit dit perspectief een win-, win-, winsituatie.
Lees “De Constructie Van De Wereld 128.” verderDe Constructie Van De Wereld 127.
De Krant
Bij de ingang van de supermarkt kocht ik ‘Z ! De Amsterdamse straatkrant’ nr. 2.2019. Ik betaalde aan de verkoper de gevraagde 2 euro en gaf hem een extra euro. We spraken over zijn achtergrond en zijn vooruitzichten die er voor hem steeds beter uitzien. Hij informeerde naar mijn leven en huisvesting. Ik vertelde hem ietwat zuinig over mijn huis en gul over mijn leeftijd. We namen afscheid en ik vouwde de krant dubbel en schoof deze in mijn schoudertas.
Lees “De Constructie Van De Wereld 127.” verder