Auteur: Ed Bruinvis

(Illustratie Gemaaktdoorcatherine)

Met haar slanke leest, het opgestoken haar en haar witte zomerjurk leek ze zo weggelopen uit een film van Visconti. Morte a Venezia. Alleen de zonnehoed met linten ontbrak nog. Ze zat op een bankje in de schaduw van een appelboom. Op het tafeltje naast haar stond een half leeggedronken kop cappuccino en op haar schoot hield ze een dik boek waaruit strookjes papier staken. Ze was blijkbaar aan het studeren en keek even op toen ik langsliep. Ik groette haar en maakte “Misverstand” verder lezen

‘Dames en heren geuren’. Terwijl ik om het bord dat midden op straat was geplaatst, heen fietste, dacht ik na over de tekst. Ik betrapte mijzelf erop dat ik het zinnetje letterlijk had genomen en dat ik mij had afgevraagd hoe een vertegenwoordiger van een filosofisch ingestelde organisatie ertoe was gekomen om een informatiebord zo weinig sociaal voelend midden op de weg te zetten. Pas in tweede instantie merkte ik het ontbreken van “Borden” verder lezen

‘Nou, Lenie kreeg als eerste kanker en toen is ze toch nog met Jan naar die Turkse badplaats, kom, hoe heet-ie ook al weer, Alanya, gevlogen. Want toen zei ik nog: zou je dat nou wel doen, vliegen met kanker? Kan nooit goed voor je zijn. Bovendien, als je daar in het ziekenhuis belandt praten ze echt niet Hollands met je, hoor. En je zit met z’n allen hutje mutje bij elkaar in zo’n vliegtuig, dus je kunt er iedereen wel mee besmetten, niet dan? Maar ja, “Kanker” verder lezen

De huisarts had me uitgelegd dat mijn dichtzittend oor het best bestreden kon worden met een neusspray. Om me daarvan te overtuigen had hij op de achterkant van een envelop een tekeningetje gemaakt waaruit moest blijken dat oren, neus en keel met elkaar in verbinding staan en elkaar permanent beïnvloeden. Het prentje had veel weg van een blaasbalg met een uitlaatpijp, maar ik deed het ermee. “Twintig” verder lezen

Ik schatte haar midden zeventig. Ze stond met haar fiets aan de hand in de berm van het bospad toen ik aan kwam lopen. Met haar hoofd wat scheef en de blik omhooggericht leek ze ingespannen naar een geluid te luisteren dat van hoog uit de bomen tot haar kwam. Maar ik had ze al even eerder gehoord, de raven. “Raven” verder lezen

Toen ik na een paar uur fietsen – met forse tegenwind – aan koffie toe was, stopte ik bij het café dat ik in de zomermaanden nog weleens aandeed vanwege het schitterend gelegen terras. Het bevindt zich aan de overzijde van een tamelijk drukke straat en de serveersters moeten soms rennen voor hun leven om de vermoeide toerist zijn drankje te bezorgen.

Omdat de lente nog moest komen was het terras gesloten en toen ik tegen de voordeur duwde om binnen te treden, bleek deze op slot. “Tegen” verder lezen

Het jongetje dat met zijn moeder aan het tafeltje naast het mijne zat behoorde niet tot het stille soort. Zijn moeder trouwens ook niet. Maar terwijl het ventje honderduit kletste over autoraces en vooral over zijn idool Max Verstappen, die hij als een sportredacteur consequent ‘Verstappen’ noemde, wilde zijn moeder het liever over zijn schoolprestaties hebben. Uiteraard vlotte het gesprek niet. “Verstappen” verder lezen

(Afbeelding: Gemaakt door Catherine)

De vrouw zit met haar rug naar me toe. Haar weken eerder geverfde rode haar toont aan de wortels de ware grijsbruine kleur rond een kalende plek op haar kruin. Een te lang gedragen regenjas hangt over de rugleuning van haar stoel. Tegenover haar zit een mondain geklede vrouw van gelijke leeftijd, het grijze haar opgestoken, een diepe denkrimpel in haar voorhoofd. Haar bontmanteltje heeft ze zorgvuldig over de stoel naast haar gedrapeerd. Het zijden sjaaltje hangt er quasi nonchalant overheen. Ze schudt zorgelijk haar hoofd. “De sleutel” verder lezen

(Afbeelding: Gemaakt door Catherine)

De veerman zet me over. Een duur retourtje voor hem, want mijn fiets en ik zijn de enige passagiers terwijl aan de overzijde niemand wacht. Midden op het dek ligt de hond. Grijze snoet en wat stram in de poten, de gemiddelde hondenleeftijd al ver gepasseerd. Ik ken de veerbaas. Hij mij ook, al heeft hij dat heel lang niet laten merken. Tot die keer dat we beiden tegelijk vanaf de pont een reebok door de uiterwaarden zagen gaan.
‘Een spitser’, zei hij wijzend op het dier dat zich met grote sprongen uit de hoeven maakte. “Voorrang” verder lezen

Natuurlijk hadden de dames van het buffet even moeten wachten met het leegruimen van de vaatwasmachine. En de man van de techniek had er beter aan gedaan om de geluidsinstallatie uit te testen vóórdat hij de inleider de microfoon overhandigde. Maar de twee sopranen deden hun best, zelfs toen het geluid van het begeleidende keyboard uitviel. Vooral blijven zingen, luidde hun credo. “Voordracht” verder lezen