Auteur: Ed Bruinvis

Een wandeling vandaag dieper het Rivierengebied in bracht mij in een klein dorp waar ik sinds mijn schooljeugd niet meer was geweest. Het was er tot mijn verrassing niet erg veranderd. Eigenlijk waren het alleen de vele geparkeerde auto’s die mijn herinnering aan deze buurtschap verstoorden. Voor het overige was er nog altijd de landelijke stilte die dit dorp net als toen zo kenmerkte, geïsoleerd als het lag aan de rivier tussen akkers, weilanden en boomgaarden.

Ter gelegenheid van Nationale Molendag op 10 en 11 mei

Bij een wandeling door het gebied van de Broekerveldse Veenplassen mag een bezoek aan de Broekerveldse poldermolen natuurlijk niet ontbreken. Het bouwwerk is getooid met de molenspreuk Zo lange de winden hier waaien, zo lange ook zullen de wieken hier draaien. Niet bepaald een literair hoogstandje als u het mij vraagt, maar het maakt wel duidelijk waar het in het vak van de molenaar om draait.

‘Meneer, u zit daar zo alleen aan een tafeltje, mag ik u vragen wat u aan het doen bent?’

‘Ik schrijf.’

‘Ja, dat zie ik wel, maar ik bedoel, schrijft u voor een krant of schrijft u zomaar wat? Of schrijft u soms aan een boek?’

‘Hallo? Ben jij dat, Trudy? Trudy, met mij. Nee, met mij, met Otto. Zeg, moet je luisteren. Wat? Nee, ik belde jou niet, jij belde mij en daarom bel ik je terug. Hoe ik dat weet? Omdat dat op mijn telefoon staat. 19.19 uur staat er, toen heb je mij gebeld. Wat? Ja, twee keer 19. 19 over 7 dus. Ja, dat staat hier op het scherm.

De hond was een wat slordig uitgepakte kruising tussen de klassieke Hollandse schapendoes en de minder bekende Friese stabij, ook wel vogelhond of mollenvanger genoemd. Meteen al bij de bevruchting moet iets mis zijn gegaan want de vacht van het beest vertoonde tussen de inktzwarte krullen steil omhoog staande plukken sneeuwwit haar en bovendien loenste het.

Het café had een slechte naam maar waardoor weet ik niet. Dat werd ons als kinderen niet verteld want het onderwerp viel binnen de categorie ‘grote mensenzaken’ en daar werd je als kind buiten gehouden. Maar kennelijk gebeurden er dingen die het daglicht niet konden verdragen. Dat die plek niet deugde werd ons dusdanig ingeprent dat wij er op weg naar school met een grote boog omheen liepen.

Een nieuwjaarsvertelling

Jarenlang had Reinier van Baerenswert gepoogd zijn hoeve, met maar liefst veertig morgen land, als havezate erkend te krijgen. Maar telkens opnieuw had de hertog geen interesse getoond. En dat terwijl Reinier toch huis en schuren had laten omgrachten en voor veel geld een imponerende ophaalbrug had laten slaan.

Het zou iets voor dominee Gremdaat kunnen zijn: U dient zich geestelijk voor te bereiden op oorlog. Kent u die uitdrukking, dames en heren? U dient zich geestelijk voor te bereiden op oorlog. Ik moest daaraan denken toen ik de secretaris-generaal van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie, tot voor kort nog minister-president van ons land, laatst hoorde zeggen dat de dreigingen in de wereld sneller op ons afkomen dan waar we op dit moment op voorbereid zijn.

Omdat een orkest van naam een uitvoering zou geven van hoogtepunten uit het concertwerk van Bach, besloot ik de trein naar de stad te nemen om het concert bij te wonen. Op een van de tussenliggende stations stapte een vrouw in, wat klein en gedrongen van stuk maar met een opvallend vrolijk hoedje op. Opvallend, omdat het buiten grauw en winderig was en de vrolijkheid ver te zoeken was.

‘Als ik hier koffie drink neem ik altijd cappuccino.’

‘O ja? Maar thuis drink je nooit koffie!’

‘Nou, heel soms wel hoor, maar dan wel altijd DKV.’

‘DKV? Wat is dat nou weer?’