Wanneer ik thuiskom van mijn middagwandeling blijkt de postbode langs te zijn geweest. Op de voordeurmat ligt een brief met op de envelop in gouden letters: Gods boodschap van hoop en liefde. Misschien dus, besef ik, is niet de postbode langs geweest maar een boodschapper van Boven. Niets is immers meer onmogelijk in deze tijd van snelle hightech-ontwikkelingen. Nog met mijn jas aan rits ik de envelop open want ‘hoop en liefde’, wie wil dat niet in deze tijd van rampspoed en eenzaamheid?
Lees “Ontmoetingen: Post” verderAuteur: Ed Bruinvis
Een stad van woorden
(Boekbespreking)
Globaal gesproken zijn er twee soorten romans: die welke louter gebaseerd zijn op fictie en zich daartoe ook beperken en die welke een duidelijke relatie hebben met de werkelijkheid, in historische opzicht, geïnspireerd door het heden dan wel een blik werpend op de toekomst. Tot de laatste categorie behoort het in november jl. bij uitgeverij Aspekt verschenen boek Een stad van woorden van dichter/schrijver Noud Bles. De ondertitel ‘klimaatroman’ laat al direct geen twijfel bestaan over waar het in dit boek over gaat en vooral over wat ons in de nabije toekomst te wachten staat. Want hoewel er nog altijd wetenschappers zijn die de ingezette – en waarschijnlijk niet meer te stuiten – klimaatverandering ontkennen, is het voor het gros van de gezagsdragers in de wereld onderhand wel duidelijk dat die klimaatverandering gaande is en dat we aan de gevolgen niet meer kunnen ontkomen.
Lees “Een stad van woorden” verderDe brief
(Een oudejaarsvertelling)
Volgens de schaaktheorie is het mogelijk om met alleen een loper en een paard de koning van de tegenpartij mat te zetten. In gedachten schoof ik de stukken over het bord maar ik kwam er niet uit. Ten einde raad haalde ik bord en stukken uit de kast en verdeelde de vier stukken willekeurig over de velden. Het zou ongetwijfeld een eindeloos geschuif worden. Net meende ik toch nog in mijn opzet te slagen toen de bel ging. Van schrik gooide ik de stukken om.
Lees “De brief” verderRust
Om ongestoord de laatste hand te kunnen leggen aan een nieuwe dichtbundel had ik voor drie dagen een Bed & Breakfast geboekt in een weggestopt Betuws dorpje. De meeste mensen die ik spreek hebben er nog nooit hebben gehoord en misschien moet ik dat ook wel zo houden. De tv-programma’s die ons immers massaal verleiden naar gebieden toe te gaan waar het nog stil is – een stilte waar, naarmate de bevolking groeit, een toenemende behoefte aan is – zorgen ervoor dat die plekken prompt kunnen worden geschrapt uit de lijst van stiltegebieden.
Lees “Rust” verderLaatste dagen
In de van de zomer door AFdH Uitgevers uitgebrachte bundel Oh the world, Ah the world staan de Zeer Korte Verhalen (ZKV’s) die A.L. Snijders in zijn laatste levensjaar schreef. De weet dat hij in de vroege ochtend van 7 juni 2021 door zijn vrouw dood achter het toetsenbord van zijn computer werd gevonden, ervaarde ik als een zwaard van Damocles dat boven het lezen van zijn laatste verhalen hing.
Lees “Laatste dagen” verderDromen: Reis naar de nacht
Het is een broeierige middag, de hitte trilt boven de weg. Aan de horizon hangt al uren een roodbruin wolkendek dat maar niet dichterbij lijkt te willen komen. Af en toe schieten er horizontaal bliksemschichten doorheen waardoor de donkere deken even iets oplicht.
Lees “Dromen: Reis naar de nacht” verderDromen: De verleiding
Het café, een grand café om precies te zijn, was uitgesproken donker ingericht. Donkere wanden, donkere pilaren, donker meubilair en of dat al niet genoeg was, een zwart geschilderd plafond. Maar omdat het buiten somber en herfstig weer was, hoefden mijn ogen niet lang te wennen. Bovendien stonden door de hele zaak tientallen brandende kaarsen waardoor je niet helemaal op de tast door het interieur heen hoefde te balanceren om bij het toilet te komen bijvoorbeeld.
Lees “Dromen: De verleiding” verderDromen: Sollicitatie
De functie van raadsadviseur waarop ik had gesolliciteerd of, beter gezegd, waarvoor ik was uitgenodigd door een deftig sprekend heer die mijn telefoonnummer op internet had gevonden, bracht mij naar een achteraf stadje in het oosten des lands. Ik kende de naam van het stadje omdat ik op de lagere school altijd braaf meedeed met het per provincie opdreunen van de plaatsnamen. U kent dat nog wel: Hoogezand, Sappemeer, Zuidbroek, Scheemda, Veendam, Wildervank en ga zo maar door.
Lees “Dromen: Sollicitatie” verderDromen: De kasteelheer
‘Het valt heus niet altijd mee om kasteelheer te zijn.’
Hij trommelt met de vingers van beide handen op zijn wat vaal geworden vestje dat zich om zijn maag spant. Zowel het bovenste als het onderste knoopje is eraf gesprongen, zie ik. Hij staart me door zijn dikke brillenglazen aan maar ik heb niet het idee dat hij me ziet.
Lees “Dromen: De kasteelheer” verderNabeschouwing
Het is zondagavond 2 juli en met een schuin oog volg ik de voetbalwedstrijd Nederland-België. Met een schuin oog, omdat er ook nog een berg strijkgoed weggewerkt moet worden en voetbal – ik heb het iets meer dan twintig jaar beoefend en kan er dus enigszins over meepraten – nu eenmaal niet op alle momenten even aantrekkelijk is om naar te kijken. Daarom heb ik mijn laptop achter de strijkplank neergezet en doe ik dus twee dingen tegelijk.
Lees “Nabeschouwing” verder