Lucifers

Op de dag dat mijn vader werd gecremeerd waren mijn lucifers op.

Geplaagd door griep had ik niet bij de plechtigheid kunnen zijn, maar bij wijze van herdenking had ik ’s avonds in pyjama een groentetaartje bereid. Bovenop had ik een kransje van artisjokken aangebracht en in het midden een paar opengewerkte tomaten waarin met enige fantasie twee kamers, twee boezems en een dichtgeslibde kransslagader waren te herkennen. Precies datgene waarmee mijn vader in zijn laatste dagen geconfronteerd was geweest. Lees “Lucifers” verder

De Constructie Van De Wereld 87.

KOSHER 1993. Collectie Albert Van Der Weide

RAM KATZIR

Dit is het portret van de beeldend kunstenaar Ram Katzir. Eerste van een serie portretten, in om en nabij 750 woorden, van kunstenaars die ik volgde sinds hun opleiding. Ram Katzir studeerde in 1995 af aan de legendarische afdeling Voorheen Audio Visueel van de Gerrit Rietveld Academie Amsterdam waaraan ik als docent verbonden was. Tijdens deze periode studeerde hij een jaar aan de vermaarde Cooper Union School of Art in New York bij o.m. Hans Haacke. Ram woonde en werkte de afgelopen dertig jaar in Israel en Nederland. Mijn herinnering aan zijn studie, actuele kennis en een ‘artist walk’ met hem vormden de voedingsbodem voor dit portret. Lees “De Constructie Van De Wereld 87.” verder

Piebekras

Het woord ‘piebekras’ staat niet meer in het Van Dale verklarend woordenboek. Net zo min als het woord ‘goedertierenheid’, is mij verteld. Althans niet in de aanstaande nieuwe editie. Het is een woord dat zo weinig werd gebruikt, dat het werd afgevoerd. Weg ermee. Volgens een oude editie van de Van Dale betekent het zoiets als: ‘barmhartigheid, lankmoedigheid, welgezindheid, zachtmoedigheid’. Goedertierenheid is vooral een karaktereigenschap van God. Het is een woord uit de bijbel. Uit de Statenbijbel, om precies te zijn. Inderdaad: een woord van bijna vijfhonderd jaar geleden. Lees “Piebekras” verder

Cantharellen

‘Met jou meegaan cantharellen zoeken? Het is hartje zomer! Dan zijn er nog geen cantharellen.’
‘Jawel, zus, je kunt het hele jaar door cantharellen zoeken.’

‘Ja, je kunt ze wel zoeken, maar ze zijn er dan nog niet. Paddenstoelen zijn er alleen in de herfst. Als het schimmelt in het bos en er spinnenwebben tussen de bomen hangen die je te laat ziet waardoor er van die dikke kruisspinnen door je haar kruipen, brr!’ Lees “Cantharellen” verder

De Constructie Van De Wereld 86.

Actiemodel ‘Alle Macht Aan De Kunst’ in M0Bi, NP3 Groningen

Overstappen op trein station Zwolle. Kort daarna liep ik de trap af de tunnel in, zachte schaduwen op de stenen vloer. Reizigers komend vanuit verschillende continenten, althans zo leek het want de meesten zullen hier of elders in Nederland geboren zijn vermoed ik. De tunnel, toegang tot voorspoed en klatergoud en de mensen die ik zag leken tevreden, gelukkig zelfs. Lees “De Constructie Van De Wereld 86.” verder

De kasteeltuin

De dame die me in de kasteeltuin tegemoet kwam lopen, droeg een frivool wit zomerhoedje en was ook voor het overige opgewekt wit gekleed. Toch verried haar stem ergernis toen ze voor me bleef staan.
‘Werkt u hier, mijnheer?’

Ik antwoordde ontkennend maar dat leek niet tot haar door te dringen.
‘U moet weten dat mijn moeder en ik nu dus al een half uur daar bij de orangerie’, ze wees met een vinnig gebaar naar een gebouwtje achter zich, ‘op de koffie zitten te wachten. Maar wat denkt u? Lees “De kasteeltuin” verder

Over leven en dingen die voorbij gaan

Zes jaar geleden schreef ik een column over mijn kater Flavio, de kleine blonde prins die op vijfjarige leeftijd tijdens het spelen door een hartaanval uit mijn leven gerukt werd.

‘Als auteurs/columnisten over hun dieren gaan schrijven, dan is het gebeurd met ze,’ beweerde een collega. Ik vraag me af of dat zo is. Een columnist schrijft immers over de dingen des levens die hem of haar aan het hart gaan. Lees “Over leven en dingen die voorbij gaan” verder

De Constructie Van De Wereld 85.

Falen en andere hoogtepunten

Een curator van een tentoonstelling vroeg me om een kunstwerk over onze nationale knuffelkunstenaar Vincent van Gogh te maken. Volg vooral je eigen inzichten, zei hij. Ik maakte een kunstwerk van de laatste zin van een brief uit 1881 aan zijn broer Theo: ‘En nu gegroet, ontvang een handdruk in gedachten & geloof mij’. De zin is een ultrakorte samenvatting van zijn levenshouding en kunstenaarschap en ik zag die nog nooit eerder gebruik.

De curator vond mijn kunstwerk niet goed. Hij had liever een afbeelding gezien en vond mijn tekstbehandeling achterhaald en verwees voor onderbouwing daarvan naar kunsthistorische stromingen. Lees “De Constructie Van De Wereld 85.” verder

Kamperen (3)

Ik heb een buurvrouw. Sinds iets meer dan een half uur. Meestal krijg ik buurmannen als ik ergens sta. Maar ditmaal heb ik dus een buurvrouw gekregen. De buurmannen vormen doorgaans een apart slag volk. Ze arriveren steevast tussen vijf uur en half zes: petje op, wielrennersbroek aan, gebruinde armen en benen, getaand gezicht en kuiten zo hard als kabelbomen.

Ook hun fietsen kunnen er wat van: dubbele tandwielen voor, twintig versnellingen achter, sturen met variabele grepen en een standaard voor en achter tegen het omvallen. Lees “Kamperen (3)” verder