Auteur: Felicita Vos

Afgelopen week was autismeweek. Even voor alle duidelijkheid, ik heb ondanks het feit dat ik ook de diagnose ASS heb, niet de behoefte om mezelf als expert op te werpen, lezingen over autisme te gaan geven of wat dan ook. Er zijn collega-schrijvers die dat op een prachtige, pakkende manier doen en ik heb daaraan niets toe te voegen. Wel schreef ik onlangs een gastcolumn voor de NVA (Nederlandse Vereniging voor Autisme) en daarop kreeg ik zowel postieve als negatieve reacties.

Geschokt was ik toen ik vanochtend hoorde dat cabaretier en schrijver Wim de Bie niet meer is. Op Wereld Theaterdag viel het doek voorgoed voor hem. Fredo, een personage uit mijn laatste roman, zou zeggen: ’Hij is vertrokken naar het land waar alleen verhalen over verteld worden.’ De Fredo uit Tussen zwarte vlinders was overigens tot 2017 net zo van vlees en bloed als Wim de Bie 83 jaar lang was.

Ik kreeg de diagnose ASS in combinatie met extreem hoge sensitiviteit en een hoog IQ op latere leeftijd. Als kind wilde ik al schrijfster worden. Het sluit naadloos aan op mijn creatieve geest en behoefte om vaak alleen te zijn.

Vandaag is het Internationale Vrouwendag! Vanochtend zag ik als eerste een lief berichtje van een dierbare vriendin op mijn telefoon. Het was een afbeelding waarop: ‘Happy International Womansday’ stond en daaronder schreef ze: ‘Omdat je een te gekke vrouw bent!’ Haar berichtje was zalf voor mijn gewonde hart.

Ik houd niet van vals sentiment, laat ik dat voorop stellen. Maar even na elven, toen de radiozenders A Whiter Shade of Pale, het lievelingsnummer van de vermoorde Peter R. De Vries, draaiden zong ik uit volle borst mee. En het kostte me moeite, want mijn stem was door tranen verstikt. En je zegt net dat je niet van vals sentiment houdt, zult u nu misschien denken. Nee, dat doe ik in alle oprechtheid niet.

Ik ben een groot dierenliefhebber en geniet enorm van mijn roedel die bestaat uit drie windhonden en een kat. Twee van mijn honden komen uit Spanje. Beiden zijn ze vrijgekocht uit een dodingstation. Dat is een destructiebedrijf waar aan de lopende band jachthonden vernietigd worden. Dit klinkt keihard, maar is de naakte waarheid.

Ik ga u een geheim onthullen. U leest een Vosje geschreven door een vermeende terrorist. Ja, u leest het goed. U zult nu vast denken dat ik een grap maak, maar niets is minder waar. Ik beken u dat ik samen met vrijwilligers van Animal Rights aan een Hunt Sabotage actie heb meegewerkt om wilde ganzen van een vreselijk dood te redden.

Vandaag, 4 mei, is het vijfenzeventig jaar geleden dat we bevrijd werden uit de hel van WOII. Mensen gingen uitzinnig de straat op. Mijn moeder, in de jaren een klein meisje, vertelt mij vooral de laatste jaren vaak dat ze chocolade kreeg van de Canadezen. Ook vertelde ze over twee broers die nooit meer terugkwamen. „Mijn broer Theo, werkte voor de Spoorwegen. Hij ging naar zijn werk en is nooit teruggekeerd. Mijn andere broer, leek wel opgelost. Beiden opgeslokt door het monster dat oorlog heet.˝

Mijn moeder wordt dit jaar zesentachtig. Ze heeft het er de laatste tijd vaak over, de oorlog. Deze tijd van Corona brengt haar terug naar die jaren. „Het doet me denken aan de oorlogstijd,˝ zegt ze dan.

Zondagochtend liep ik met mijn honden langs de koepelkerk op de Jansplaats. Normaal gesproken laten de psalmen de gereformeerde stembanden op dat prille tijdstip al lustig trillen, maar nu was het stil. In verband met het Coronavirus is de kerk tot nader order gesloten. Maar de heer laat zijn schaapjes niet in de kou staan. Godvruchtigen kunnen zijn woord via online kerkdiensten tot zich nemen en wellicht zelfs met een koor meezingen.

(Illustratie: Catherine)

Ik ben een stadsmeisje, dat heel graag in de natuur verblijft. Ik maak dagelijks wandelingen met mijn honden door bos, heide en verlaten natuurgebieden. Het liefst kom ik geen mens tegen, wandel ik alleen met mijn windhonden en geniet ik van de vrijheid en de stilte. Zowel mijn honden als ik hebben het nodig. Zij om lekker hun energie kwijt te kunnen raken, ik om vitamine groen op te doen en mijn batterij op te laden.