Auteur: Felicita Vos

(foto: De Speld)

Katten zijn gevaarlijk. Gevaarlijker dan mensen. Ze zijn volgens juristen Arie Trouwhorst en Han Somsen van de Tilburg Universiteit: „De grootste uitroeiers van diersoorten ter wereld.˝ Alleen in Nederland zouden deze bloeddorstige moordenaars jaarlijks naar schatting al 140 miljoen dieren doden. Het is gepubliceerd in het Journal of Enviromental Law.

Lijstjes zijn hot. Ze maken het leven overzichtelijk, geven inzicht en in digitale media scoren ze beter dan wat dan ook. Terwijl ik dit opschrijf realiseer ik mij dat, ondanks de hoge score, er bij lezers en televisieminnend Nederland, ook een zekere mate van ‘lijstjesmoeheid’ aan het optreden is.

Saskia Noort was vorige week zaterdag mijn heldin van de dag. Waarom? Omdat ze korte metten maakte met de ophef rondom de relatieperikelen tussen Andre Hazes jr. en Bridget Maasland en in klinkklare taal haar vinger op de zere plek legde.

‘Raad eens, ik ga binnenkort met mijn man naar Situatie gewijzigd, de nieuwe voorstelling van Theo Maassen’, vertrouwde een goede vriendin, die ik voor het gemak maar even vriendin één noem, mij een paar weken geleden opgetogen toe. We zaten na een wandeling met onze honden aan de thee bij de Molenplaats in park Sonsbeek en daar hebben we soms diepgaande gesprekken, maar soms gaat het ook nergens over, zijn het luchtige niemendalletjes die de revue passeren. Vandaag was zo’n dag vol luchtigheid, zeg maar chit chat.

Op 11 augustus kwam Neva Blue mijn leven binnen gewandeld. Er was meteen sprake van wederzijdse liefde.

De aanleiding voor zijn komst was minder fijn. Mijn geliefde Whippet Lilly was twee weken ervoor op achtjarige leeftijd aan een ernstige hartaandoening overleden. Mijn zus en ik waren en zijn er nog steeds kapot van. Rouw en verlies van een geliefd vachtkind wordt door veel mensen onderschat, maar gelukkig zijn er ook veel mensen die zich wel kunnen inleven wat het verlies met je doet. Lilly leefde samen met Hazel, een nichtje van haar die een jaar jonger is, en twee Cornish Rexen Gina en Olivia.

Arno Arts 13 juni 1947 – 3 april 2018

Arno Arts, de veelzijdige, nieuwsgierige, lieve, bescheiden ontdekkingsreiziger die in zijn leven graag kronkelpaden volgde, is verhuisd naar het land waar alleen verhalen over verteld worden. Hij was al een poosje ziek, werd met een longontsteking in het ziekenhuis opgenomen, maar het bleek veel ernstiger dan dat te zijn. Zo ligt de toekomst nog als een uitgestrekte vlakte voor je, zo word je geconfronteerd met eindigheid. Lees “A Work of Arts is A Joy Forever” verder

Ik keek naar DWDD. Elle Bandita was tafeldame en transformeerde binnen luttele seconden van Rockbitch naar Flower Power Girl die liefde hoog in het vaandel draagt.

Ik hoorde haar vertellen over een overkill aan prikkels door het verkiezingsgeweld, de maatschappelijke tendens die steeds absurdere vormen aanneemt en ga zo maar door. Ik zat op het puntje van mijn stoel. Eindelijk iemand die het begrijpt, dacht ik opgetogen. Lees “Telehealing” verder

Harvey Weinstein was het dominosteentje dat als eerste omviel en in zijn val vele machtsmisbruikers omverwierp. Eindelijk durfden vrouwen en een enkele man op te staan en hardop te zeggen wat hun was overkomen. Dapper, want eerlijk gezegd worden de meeste slachtoffers door deze broodnodige ontboezeming gebrandmerkt en zelfs als zeurpieten afgeserveerd. ‘Het moet maar eens afgelopen zijn met het gezeik. En waarom kom je nu pas naar buiten met dit verhaal?’ Zomaar een greep uit de nog milde reacties die voor mij onbegrijpelijk zijn. Ik snap het zwijgen, het geworstel.

Dat macht zich op allerlei niveaus laat gelden maakte koe Hermien, die eigenlijk Joke heet, – nee het is geen grap – overduidelijk. Lees “#Metoo#Mekoe#MeHermien” verder

Zes jaar geleden schreef ik een column over mijn kater Flavio, de kleine blonde prins die op vijfjarige leeftijd tijdens het spelen door een hartaanval uit mijn leven gerukt werd.

‘Als auteurs/columnisten over hun dieren gaan schrijven, dan is het gebeurd met ze,’ beweerde een collega. Ik vraag me af of dat zo is. Een columnist schrijft immers over de dingen des levens die hem of haar aan het hart gaan. Lees “Over leven en dingen die voorbij gaan” verder

De zus van mijn vader heeft me groen gemaakt. Niet met vingerverf of door me tot op het bot te tergen. Ze opende mijn ogen op een moment dat zich een drama voltrok.

Ik was amper twintig op het moment dat mijn vader – hij was 51 – te horen kreeg dat hij nog drie maanden te leven had. Hersentumor, inoperabel, drie maanden. Een drie-eenheid die onze levens als een Tsunami overspoelde. De grote hoe kan het vraag beheerste mijn denken. Ik zocht opheldering. Lees “Groene hippies” verder