Groene hippies

De zus van mijn vader heeft me groen gemaakt. Niet met vingerverf of door me tot op het bot te tergen. Ze opende mijn ogen op een moment dat zich een drama voltrok.

Ik was amper twintig op het moment dat mijn vader – hij was 51 – te horen kreeg dat hij nog drie maanden te leven had. Hersentumor, inoperabel, drie maanden. Een drie-eenheid die onze levens als een Tsunami overspoelde. De grote hoe kan het vraag beheerste mijn denken. Ik zocht opheldering. Een expeditie door het land der verklaringen leerde mij niet alleen dat één op de drie mensen door kanker getroffen wordt, maar ook dat er een andere bepalende drie eenheid is: voeding, milieu en als laatste toeval. Die laatste vind ik een dooddoener. Wat kan ik ermee? Het toeval, lot of hoe je het wilt noemen kan altijd onverwachts toeslaan. Milieu? Ja, ik lever er een bijdrage aan door bewust te leven, maar dat is het dan ook. Ik ben niet bij machte de uitstoot van CO2, om maar eens iets te noemen, drastisch terug te draaien. Eten, ja daar kan ik wel iets mee. Sinds ik het besef en de keuzevrijheid had, zwoor ik het eten van vlees en andere dierlijke producten al af. Wat kon ik verder doen? We leefden immers al zo gezond toch?

‘Wat versta je onder gezond eten?’ vroeg mijn tante met een alerte blik in haar ogen. Ik somde op wat wij dagelijks consumeerden en dat was voor haar de ingang die ze nodig had om een dijkdoorbraak bij mij te forceren, waarbij voor mij niet alleen gezondheidsoverwegingen, maar vooral ook ethische overwegingen een rol in te maken keuzes speelde. Nu moet je weten dat mijn tante een vrouw is die alles tot op de bodem uitzoekt. Ze had in die dagen al haar eigen moestuin, maar verbouwde er nog geen spriet voor ze grondig bodemonderzoek had laten verrichten en zeker wist dat de grond schoon en gezond was. Mijn tante verbouwde haar groente volgens biologisch dynamisch principe en richtte haar moestuin in op basis van de stand van de sterren en de maan, een volledige voortplantingscyclus van de groenten, met aandacht voor spirituele en kosmische aspecten. Er ging een wereld voor me open. En niet voor mij alleen. Zodra ik het waagde om zonder Jezus sandalen, met rode lippenstift op mijn lippen een biologisch dynamische winkel binnen te wandelen, veroorzaakte ik op zijn minst opschudding. Ik werd met argusogen bekeken. Ik heb het nu wel over een kleine twee decennia geleden. Maar sinds enige jaren is er een kentering gaande. Het saaie imago van weleer maakt plaats voor een nieuwe rage. Groen is het toverwoord. Als je niet groen bent, denkt, handelt, dan ben je “uit’. Groen is hip. Kijk maar om je heen, Coca Cola is groen, Philips is groen, Mac Donalds is groen. Ze hebben zelfs hun logo groen gekleurd. Maar wat houdt het nieuwe groen in? Worden we niet massaal voor de gek gehouden? Is het niet een handige marketingstrategie die inspeelt op de veranderende behoefte van de steeds bewuster wordende consument?

‘Ja, natuurlijk,’ hoor ik u roepen. Maar waarom trappen we er met ons allen dan in? We kopen een stukje feelgood, maar wat doet het nieuwe groen nu echt voor ons? De eerder genoemde fastfoodketen veranderde de kleur rood in hun logo voor groen en hoopt daardoor op een meer milieuvriendelijk imago. Ze worden overigens al jaren bekritiseerd door milieu- en dierenactivisten.

‘Het nieuwe logo moet uitstralen dat we omgaan met natuurlijke bronnen,’ vertelde Hoger Beek van McDonald’s Duitsland aan het persbureau AP, maar is uitstraling alleen genoeg? In Nederland wordt alleen nog met groene stroom en gerecycled verpakkingsmateriaal gewerkt. Althans voor meer dan 70%, waar de rest uit bestaat is onduidelijk. Een luttele twee jaar geleden werd de keten uitgeroepen tot liegebeest van het jaar. En is Coca cola Life, de groene misleiding of een bewuste en gezonde keuze? Wat speuren op internet leerde me dat het gezonde drankje nog steeds bol staat van de suiker. Het E nummer Karamel E 150 d wordt gevormd door gekarameliseerde koolhydraten. Volgens Amerikaans onderzoek gaat het hier om een  kankerverwekkend goedje. Je moet er wel reusachtige hoeveelheden van drinken om ziek van te worden, maar toch, gezond kun je het niet noemen. Ik denk dan aan mijn tante die als een groene hippie het biologisch dynamische principe hanteert en twintig jaar geleden al een lijst had met daarop een overzicht van E nummers en hun effect op het menselijk lichaam. Het is ook een kwestie van etiketten lezen en je gezonde verstand gebruiken. En geloof me, het is allesbehalve saai om groen te denken, te leven en te eten. Mijn tante is inmiddels de tachtig gepasseerd. Ze geniet met volle teugen van het leven en springt nog steeds als een jonge hinde door haar moestuin. En ik? Ik denk erover na met wie ik eens samen voor een weekend in bed kan gaan zitten. Hair Peace, Bed Peace, Green Peace!

Auteur: Felicita Vos

Felicita Vos schrijft non-fictie, boeken en romans. Zij is geboren in Arnhem, waar ze ook woont en werkt. Haar boeken kenmerken zich door een grote maatschappelijke betrokkenheid en ze schuwt het niet taboe-onderwerpen aan te snijden. Voor Arnhem aan Zee schrijft ze columns over datgene wat haar bezighoudt. Website: www.felicitavos.nl

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *