Afgelopen week was autismeweek. Even voor alle duidelijkheid, ik heb ondanks het feit dat ik ook de diagnose ASS heb, niet de behoefte om mezelf als expert op te werpen, lezingen over autisme te gaan geven of wat dan ook. Er zijn collega-schrijvers die dat op een prachtige, pakkende manier doen en ik heb daaraan niets toe te voegen. Wel schreef ik onlangs een gastcolumn voor de NVA (Nederlandse Vereniging voor Autisme) en daarop kreeg ik zowel postieve als negatieve reacties.
Het is niet anders. Ik heb in het kort geschetst hoe het voor een deel voor mij werkt. En ja, daar kunnen overeenkomsten met anderen inzitten, de verschillen zijn er echter ook, maar die vang je onmogelijk in 300 woorden.
Eenzijdig
Vanwege autismeweek, was er op de nationale televisie aandacht voor dit onderwerp. Eerlijk gezegd heb ik het niet met volle aandacht gevolgd, maar wat ik zag vond ik wederom eenzijdig. Was het de klassieke autist (wat een rotwoord) die in beeld kwam? Ik weet het niet want ik kon er niet naar kijken. Ik zag in vogelvlucht een persoon die niet in staat is om zelfstandig te functioneren. Daarmee schotel je de kijker hapklare brokken voor ofwel eenzijdige en niet voedzame magnetronkost die tekortdoet aan mensen die de diagnose ASS (Autisme Spectrum Stoornis) hebben gekregen. Nu vind ik stoornis al een naar woord, het impliceert dat er iets goed mis is met je. Je bent immers gestoord. Enfin, ik bezocht de pagina van de NVA en zag daar een beter passende omschrijving: ‘Weet je dat autisme geen stoornis is, maar een andere, waardevolle manier van waarnemen en informatie verwerken.’ Kijk, dit is al heel andere kost.
Diversiteit
Er is zoveel diversiteit binnen het autismespectrum. Waarom wordt het dan weer zo eenzijdig belicht? Waarom wordt er geen programma gemaakt waarin de diversiteit aan bod komt, waarin mensen aan het woord komen die daaraan een waardevolle bijdrage kunnen leveren. Er zijn binnen de schrijverswereld alleen al minsten twee mensen met de diagnose ASS die daarover lezingen geven en/of blogs schrijven. Ze doen dat op een manier die toegankelijk en herkenbaar is waardoor ze velen tot steun zijn, het gevoel: ‘Ik mag er zijn, ik ben goed genoeg,’ geven. Ze leggen op een toegankelijke en herkenbare manier uit wat de overweldigende buitenwereld met hun binnenwereld doet. Het lijkt me een streven om het spectrum breed te belichten zodat je als leek een juist beeld kunt krijgen over mensen die een Atypisch brein hebben waardoor vooroordelen weggenomen kunnen worden.
