Leven op een postzegel

Ik kreeg de diagnose ASS in combinatie met extreem hoge sensitiviteit en een hoog IQ op latere leeftijd. Als kind wilde ik al schrijfster worden. Het sluit naadloos aan op mijn creatieve geest en behoefte om vaak alleen te zijn.

Ik leef op een postzegel

“Als kind vond ik al geen aansluiting bij anderen. Naar school gaan vond ik vreselijk. Ik wist gewoonweg niet hoe ik met kinderen en situaties moest omgaan en vond de buitenwereld overweldigend. Het liefst was ik thuis en zat ik met mijn hond in zijn mand boeken te lezen. Ik ben absoluut niet wereldvreemd, maar leef wel op een eiland, een postzegel, voor mij de mooiste plek op de wereld waar ik met mijn drie honden en kat mezelf kan zijn.”

Overprikkeling

“Ik leef zonder filter. Dat betekent dat interactie met anderen, geluiden, fel licht, geuren, onverwachte aanrakingen en ga zo maar door keihard binnenkomen. Als kind was ik daardoor vaak ziek. Ook het vooruitzicht op leuke uitjes zorgden voor te veel opwinding, waardoor ik zodra een dagje Efteling aanbrak, ziek was. Ook in mijn volwassen leven is dat nog zo. Ik had het idee dat de diagnose ASS het voor mij makkelijker zou maken om uit te leggen waarom ik bijvoorbeeld niet naar feestjes ga en veel tijd nodig heb om alleen te zijn om alle prikkels te kunnen verwerken, maar zo werkt het niet.” 

Sticker

“Een van de eersten die ik toevertrouwde dat ik ASS had zei: ‘Zo, je bent een psychiatrisch patiënt, daar ben je lekker mee.’ Hij plakte me direct een sticker op. Er is zoveel diversiteit binnen het ASS-spectrum. Geen autist is hetzelfde. Ik heb geen extra hulp of zorg nodig, maar moet mijn leven wel zo inrichten dat het voor mij overzichtelijk is en behapbaar blijft. Ook is het een misvatting dat mensen met ASS geen gevoel of empathie zouden hebben. Ik heb juist te veel gevoel en empathie. Tegelijkertijd is het een rijkdom die mij als schrijver helpt bij het scheppen van werelden waarin ik personages van vlees en bloed tot leven wek.

Het zou fijn zijn als mensen, voor ze over je oordelen of je in het hokje ‘lastig’ of ‘psychiatrisch patiënt’ stoppen, zich in je zouden verdiepen. Ik zou zeggen: Stel vragen, probeer je in te leven in de ander, dan kom je al een heel eind.”

Deze column schreef ik in een iets andere versie als gastcolumnist voor de NVA.

Auteur: Felicita Vos

Felicita Vos schrijft non-fictie, boeken en romans. Zij is geboren in Arnhem, waar ze ook woont en werkt. Haar boeken kenmerken zich door een grote maatschappelijke betrokkenheid en ze schuwt het niet taboe-onderwerpen aan te snijden. Voor Arnhem aan Zee schrijft ze columns over datgene wat haar bezighoudt. Website: www.felicitavos.nl

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *