Op een dag besloot ik voor deze site uit pure nieuwsgierigheid portretten te schrijven. Van kunstenaars die ik ken sinds dat ze studeerden aan een kunstacademie waaraan ik als docent werkte. Wij, de kunstenaars en ik, bleven contact houden als collega’s. Voor het schrijven van de portretten spraken we af in hun atelier of elders.
Dit portret van de kunstenaar Rezi Lankveld gaat gaandeweg op een interview lijken. Lees “De Constructie Van De Wereld 116.” verder
Harvey Weinstein was het dominosteentje dat als eerste omviel en in zijn val vele machtsmisbruikers omverwierp. Eindelijk durfden vrouwen en een enkele man op te staan en hardop te zeggen wat hun was overkomen. Dapper, want eerlijk gezegd worden de meeste slachtoffers door deze broodnodige ontboezeming gebrandmerkt en zelfs als zeurpieten afgeserveerd. ‘Het moet maar eens afgelopen zijn met het gezeik. En waarom kom je nu pas naar buiten met dit verhaal?’ Zomaar een greep uit de nog milde reacties die voor mij onbegrijpelijk zijn. Ik snap het zwijgen, het geworstel.
Dat macht zich op allerlei niveaus laat gelden maakte koe Hermien, die eigenlijk Joke heet, – nee het is geen grap – overduidelijk. Lees “#Metoo#Mekoe#MeHermien” verder
(Afbeelding: Catherine)
De veerman zet me over. Een duur retourtje voor hem, want mijn fiets en ik zijn de enige passagiers terwijl aan de overzijde niemand wacht. Midden op het dek ligt de hond. Grijze snoet en wat stram in de poten, de gemiddelde hondenleeftijd al ver gepasseerd. Ik ken de veerbaas. Hij mij ook, al heeft hij dat heel lang niet laten merken. Tot die keer dat we beiden tegelijk vanaf de pont een reebok door de uiterwaarden zagen gaan.
‘Een spitser’, zei hij wijzend op het dier dat zich met grote sprongen uit de hoeven maakte. Lees “Voorrang” verder
Geboren worden is geen keus, ergens geboren worden ook niet, vertelde de kunstenaar Servet Kocyigit me toen we het over zijn achtergrond hadden. Hij en ik kennen elkaar van de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam. Hij studeerde tussen 1993-1997 aan de afdeling ‘de vrije richting’, ik was zijn docent. Lees “De Constructie Van De Wereld 115.” verder
In 2015 schreef ik voor deze site vier portretten van kunstenaars die ik sinds hun opleiding aan Nederlandse kunstacademies ken. Ik hervat in 2018 de serie en begin met het portret van Map de Maar. Lees “De Constructie Van De Wereld 114.” verder
Een aantal weken geleden heb ik mijn project ALBERT & SONSBEEK 2016-2017 afgesloten. Een jaar was het park Sonsbeek in Arnhem mijn inspiratiebron en werkterrein. Voor deze site schreef ik columns over ALBERT & SONSBEEK. Dit is de laatste in de serie en een samenvatting, afrekening, afscheid en conclusie, dus. Lees “De Constructie Van De Wereld 113.” verder
Natuurlijk hadden de dames van het buffet even moeten wachten met het leegruimen van de vaatwasmachine. En de man van de techniek had er beter aan gedaan om de geluidsinstallatie uit te testen vóórdat hij de inleider de microfoon overhandigde. Maar de twee sopranen deden hun best, zelfs toen het geluid van het begeleidende keyboard uitviel. Vooral blijven zingen, luidde hun credo. Lees “Voordracht” verder
ALBERT&SONSBEEK 12
Van november 2016 tot november 2017 was het beroemde park Sonsbeek in Arnhem mijn inspiratiebron en werkterrein. Op zoek naar het profiel en de geheimen van het park als openbare ruimte en publieke domein. In Sonsbeek is nabij de hoofdingang aan de Apeldoornseweg het hertenkamp. De hotspot voor ouders met kinderen en senioren met een flinke dosis melancholie. En de ‘natuurlijke’ habitat van een groep herten. Om deze componenten te ervaren wilde ik tussen de herten in het hertenkamp zijn.
Een paar dagen voor Dierendag liet ik me vrijwillig opsluiten in het hertenkamp. Lees “De Constructie Van De Wereld 112.” verder
‘Mijn vader heeft een schilderij van Charlotte gemaakt.’
‘O ja? Wat leuk! Lijkt het?’
‘Nee, dat niet.’
‘Oh.’
‘Maar dat hoeft ook niet, zegt mijn vader. Het gaat om de emotie. En die drukt zich uit in de kleuren en in de compositie. Zodat er een dynamische balans ontstaat, begrijp je?’ Lees “Schilderen” verder
‘Zo,’ zei de vrouw aan het tafeltje naast me toen ik mijn notitieboekje dichtklapte, ‘weer helemaal bij met schrijven?’
‘Och’, antwoordde ik. ‘Even een paar notities, dat is alles.’
‘Ja, dat is alles, dat zegt u nu wel, maar ik wou dat ik kon schrijven! Ik wilde vroeger altijd kinderboekenschrijfster worden en er dan ook zelf de tekeningen bij maken. Maar ja, ik ben niet verder gekomen dan receptioniste in ons dorpshotel. En dat al veertig jaar lang!’ Lees “Schrijven” verder
