Op de weg naar het bezoek aan de kunst-Biënnale van Venetië maakten we een aantal prachtige wandelingen in de bergen van de Dolomieten, ook in Italië. We wandelden bij helder weer boven de boomgrens.
Boven de boomgrens valt iedere boom die er staat op. Staand bij zo’n boom dacht ik vaak aan het project ‘Arnhemse bomen vertellen’.
Lees “De Constructie Van De Wereld 190.” verderGeachte heer,
Met bovengemiddelde interesse heb ik uw roman De Inkwartiering gelezen. Ik had daar een bijzondere reden voor want mij was namelijk ter ore gekomen dat de in uw boek beschreven notaris een opvallende gelijkenis vertoont met mijn eigen persoon.
Lees “De notaris en De Inkwartiering” verderAlex de Vries schreef en publiceerde 1346 teksten en lezingen¹ over beeldend kunstenaars en de beeldende kunst. Klinkt als veel maar naar eigen zeggen valt het mee. Hij: ‘In een periode van 45 jaar is dat één tekst in de drie weken’. Samen met de grafisch ontwerper Jan-Willem den Hartog is hij sinds 2001 de drijvende kracht achter de uitgeverij De Zwaluw ². Ik schreef deze column op basis van een interview met hem over zijn achtergrond, drijfveren en missie. Ja, ik volg zijn unieke schrijverschap reeds jaren en herken en bewonder zijn visie op de beeldende kunst in Nederland.
Lees “De Constructie Van De Wereld 189.” verderZe zet een dienblad met daarop een twaalfuurtje op het tafeltje naast het mijne.
‘Vindt u het goed als ik naast u kom zitten?’
‘Uiteraard’, zeg ik en buig me weer over mijn schrijfwerk.
Ze trekt haar mantel uit en hangt hem over de stoel. Daaroverheen drapeert ze een vest, dan een brede kleurige sjaal en ten slotte een fors uitgevallen wollen muts. Het ding glijdt er meteen weer af en valt op de grond maar daar bekommert ze zich niet om. Even voel ik de in mijn vroege jeugd ingehamerde gewoonte om iets wat op de grond valt meteen weer op te rapen, maar ik beheers me en blijf zitten.
Lees “Ontmoetingen: De lodge” verderHet winkeltje stond pal aan de dorpsstraat en zou derhalve voldoende klanten moeten kunnen trekken om een florerende onderneming te kunnen zijn, maar dat deed het niet. Integendeel, het leek er eerder op dat het pandje alle moeite deed om een zo onopvallend mogelijk bestaan te leiden. Met een grauwe en zielloze uitstraling leek het de behoefte te voelen om in voorbije dagen, toen alles nog rustig en beter was, achter te blijven en op een goede dag een stille dood te sterven door licht piepend en kreunend in elkaar te zakken. De etalageruit was in geen jaren gezeemd en de verf van het houtwerk bladderde af terwijl de geveltekst ‘Lederwaren en schoenherstel’ samen met het pleisterwerk langzaam maar zeker verstofte en nauwelijks meer leesbaar was.
Lees “Ontmoetingen: Lederwaren en schoenherstel” verderHet voelt niet goed maar het moet. Het onderwerp van deze column is eigenlijk te groot voor mij en in zekere zin te dichtbij. Sinds ik het onderzoeksrapport ‘Sporen van Slavernijverleden in Arnhem’ heb gelezen weet ik, met feiten onderbouwd, dat ik in een straat woon die de naam draagt van een koloniale burgemeester, een man met een slavernijverleden.
Lees “De Constructie Van De Wereld 188.” verderMet een zwarte cape om zijn schouders en een gendarme-pet op zijn hoofd, lijkt hij zo weggelopen uit een film van Louis de Funès. Maar zijn oogopslag past daar niet bij, die hoort eerder thuis bij een van de tovenaars uit de Harry Potter-serie.
Hij staat voor mijn huis naast een fors uitgevallen bolderkar met daarop een berg afgewaaid hout. Verlangend staart hij naar het grindpad langs mijn tuin.
Lees “Ontmoetingen: Oud hout” verderHij, de jonge man in legeruniform, zijn naam is Andre Siromakha, reed in zijn elektrische rolstoel behendig naar voren. Op het slagveld in Oekraïne verloor hij zijn rechterarm en zijn rechterbeen. Hij nam het woord en vertelde bescheiden in het Engels over de strijd tegen de Russen in zijn land en de verdediging van democratische waarden en de rol en positie van de kunst en de kunstenaars. Ik luisterde naar hem en keek naar zijn verminkte lichaam, dacht aan hoe te leven zonder rechterarm en rechterbeen. Angst overviel me.
Lees “De Constructie Van De Wereld 187.” verderDe stem van de man uit mijn digitale radio vertelde, in het Nederlands, vanuit zijn koffietentje in Kiev, de hoofdstad van Oekraïne, dat Nederland in zijn beleving een Disneyland is waar de inwoners in een romantische illusie leven. Hij vervolgde met een dramatisch verslag over de enorme spanning en doodsbedreigingen waaronder hij en de inwoners van Oekraïne door de oorlog moeten leven. Waar niemand aan ontsnapt.
Lees “De Constructie Van De Wereld 186.” verderWanneer ik thuiskom van mijn middagwandeling blijkt de postbode langs te zijn geweest. Op de voordeurmat ligt een brief met op de envelop in gouden letters: Gods boodschap van hoop en liefde. Misschien dus, besef ik, is niet de postbode langs geweest maar een boodschapper van Boven. Niets is immers meer onmogelijk in deze tijd van snelle hightech-ontwikkelingen. Nog met mijn jas aan rits ik de envelop open want ‘hoop en liefde’, wie wil dat niet in deze tijd van rampspoed en eenzaamheid?
Lees “Ontmoetingen: Post” verder
