Op weg naar Venetië droomde ik op een camping, met zeer luxe douches, in Zuid-Duitsland, dat ik door de hoofdredactrice van een groot papieren dagblad uitgenodigd werd wekelijks een column te schrijven. Met een prima financiële beloning in het vooruitzicht waarmee mijn wens om, voor mijn overlijden, in een kobaltblauwe Tesla te rijden dichterbij zou komen.
Lees “De Constructie Van De Wereld 168.” verderIk had net mijn koffie op en de serveerster om de rekening gevraagd toen er voor het terras een scootmobiel hotsebotsend tot stilstand kwam. De zwaarlijvige bestuurster kwam iets omhoog uit haar zetel en begon met haar vrije hand in de zak van haar jurk rond te woelen. Haar andere hand hield ze krampachtig om het stuur geklemd alsof ze vreesde dat haar voertuig er op ieder moment ongecontroleerd vandoor kon gaan. Het woelen hield enige tijd aan maar blijkbaar zonder het gewenste resultaat want ze liet zich zwaar zuchtend terugzakken onderwijl wanhopige blikken om zich heen werpend. Plotseling viel haar oog op mij.
‘Meneer!’ wenkte ze, ‘zou u mij even willen helpen?’
Lees “Scootmobiel” verderOp een vroege maandagochtend sloeg ik met de fiets over de kop. Dat klinkt dramatisch en dat was het ook. Het had slecht af kunnen lopen als mijn hoofd op de stenen terecht was gekomen. Mijn rechterknie was geklemd tussen het frame van de fiets en het stuur. Zwaar gekneusd, daarna een aantal weken door het leven gestrompeld en wel volledig hersteld.
Aandacht nu, let op, voor een activiteit in Klarendal Arnhem, zonder boze boeren en burgers, overstromingen, bosbranden, verwoestende droogte, voet- en korfballen. Kunst in uitvoering voor iedereen, zeker voor de bewoners van de wijk inclusief de burgemeester, op het juiste moment. Welaan hier volgt het persbericht prachtig geschreven door Terry van Gurp.
Lees “De Constructie Van De Wereld 167.” verderToen ik de buitendeur opende en het halletje betrad zag ik de kalksporen van het aannemersvolk en wilde al rechtsomkeert maken toen de deur naar het cafégedeelte openzwaaide en een rijzige dame in een strak zittende japon me verder wenkte.
‘Komt u maar, hoor! Ze zijn boven nog bezig maar de koffieruimte is klaar.’
Ik volgde haar naar binnen in een naar stopverf en linoleum ruikend zaaltje.
Lees “Iets nieuws” verderDoor een pittige blessure aan mijn rechterknie heb ik de Internationale kunst tentoonstelling Documenta 15 in Kassel (Duitsland) met behulp van een kruk afgewerkt. Iedere Documenta vindt sinds 1955 om de vijf jaar plaats, heeft de beeldende kunst als basis en is honderd dagen voor het publiek toegankelijk op verschillende locaties in de stad. Ik bezocht de voorgaande acht edities. Aan alle Documenta’s die ik bezocht, bewaar ik waardevolle herinneringen. Ik verwierf nieuwe kennis en inzichten en werd in zekere zin altijd weer bevestigd in mijn eigen kunstenaarschap. Iedere Documenta wordt samengesteld door steeds een andere artistieke directie.
Lees “De Constructie Van De Wereld 166.” verder‘Ik had er geen zin meer in’, mompelde ze. Haar stem, gesmoord door het verband over haar gezicht dat alleen haar ogen, neusgaten en iets van haar lippen onbedekt liet, was nauwelijks hoorbaar. Ik moest me over haar heen buigen om haar te kunnen verstaan.
‘Nergens meer, ik had nergens meer zin in. Hij heeft me al die tijd belazerd.’
Lees “Serveren (4 en slot)” verderNee, Suzan werkte hier niet meer. Ze was gaan studeren. Of ik speciaal voor haar kwam?
Ik voelde me betrapt want natuurlijk kwam ik voor Suzan. Weliswaar niet alleen voor Suzan maar toch hoofdzakelijk voor Suzan. Mijn eerste reactie was om ontkennend op haar vraag te reageren.
Lees “Serveren (3)” verder(Foto’s: Archief Slow Sports Arnhem)
Soms als ik, tijdens mijn wekelijke Slow Sports-les, in het park een heuveltje op ren, stel ik me voor dat ik een topsporter ben. Die net een wereldrecord heeft behaald en eeuwige roem en een paar ton euro heeft verdiend. Als ik op de top van dat heuveltje sta, met een verhoogde ademhaling, weet ik wel beter.
Lees “De Constructie Van De Wereld 165.” verderHet rivierengebied telde vroeger – voor de komst van auto’s en treinen, uitvindingen waar dit gebied nog lang van verstoken zou blijven – tientallen voetveren. Paard-en-wagens konden daar doorgaans niet op en het kwam op de spierkracht van de veerlui aan of hun passagiers überhaupt de overkant haalden. Bij zwaar weer en ijsgang was het roeien tegen de klippen op, zogezegd. De komst van spoor- en autobruggen in de Betuwe maakte de meeste van deze voetveren overbodig.
Lees “Voetveer” verderDe vrouw had haar hele leven liefde gespaard. Voor een man. Niet voor zomaar een man, nee, voor een man die blééf. Goed, er waren mannen in haar leven gekomen, maar die waren allemaal na een poosje weer gegáán. Waarom wist ze eigenlijk niet. Of eigenlijk wist ze dat wel, maar ze vond haar eisen niet onredelijk. Want wat heb je aan een man als die niet ’s avonds thuisbleef?
Lees “Een man die blíjft” verder
