Categorie: Columns

(Een oudejaarsvertelling)

Volgens de schaaktheorie is het mogelijk om met alleen een loper en een paard de koning van de tegenpartij mat te zetten. In gedachten schoof ik de stukken over het bord maar ik kwam er niet uit. Ten einde raad haalde ik bord en stukken uit de kast en verdeelde de vier stukken willekeurig over de velden. Het zou ongetwijfeld een eindeloos geschuif worden. Net meende ik toch nog in mijn opzet te slagen toen de bel ging. Van schrik gooide ik de stukken om.

Lees “De brief” verder

Om ongestoord de laatste hand te kunnen leggen aan een nieuwe dichtbundel had ik voor drie dagen een Bed & Breakfast geboekt in een weggestopt Betuws dorpje. De meeste mensen die ik spreek hebben er nog nooit hebben gehoord en misschien moet ik dat ook wel zo houden. De tv-programma’s die ons immers massaal verleiden naar gebieden toe te gaan waar het nog stil is – een stilte waar, naarmate de bevolking groeit, een toenemende behoefte aan is – zorgen ervoor dat die plekken prompt kunnen worden geschrapt uit de lijst van stiltegebieden.

Lees “Rust” verder

In de van de zomer door AFdH Uitgevers uitgebrachte bundel Oh the world, Ah the world staan de Zeer Korte Verhalen (ZKV’s) die A.L. Snijders in zijn laatste levensjaar schreef. De weet dat hij in de vroege ochtend van 7 juni 2021 door zijn vrouw dood achter het toetsenbord van zijn computer werd gevonden, ervaarde ik als een zwaard van Damocles dat boven het lezen van zijn laatste verhalen hing.

Lees “Laatste dagen” verder

Het is een broeierige middag, de hitte trilt boven de weg. Aan de horizon hangt al uren een roodbruin wolkendek dat maar niet dichterbij lijkt te willen komen. Af en toe schieten er horizontaal bliksemschichten doorheen waardoor de donkere deken even iets oplicht.

Lees “Dromen: Reis naar de nacht” verder

Het café, een grand café om precies te zijn, was uitgesproken donker ingericht. Donkere wanden, donkere pilaren, donker meubilair en of dat al niet genoeg was, een zwart geschilderd plafond. Maar omdat het buiten somber en herfstig weer was, hoefden mijn ogen niet lang te wennen. Bovendien stonden door de hele zaak tientallen brandende kaarsen waardoor je niet helemaal op de tast door het interieur heen hoefde te balanceren om bij het toilet te komen bijvoorbeeld.

Lees “Dromen: De verleiding” verder

De functie van raadsadviseur waarop ik had gesolliciteerd of, beter gezegd, waarvoor ik was uitgenodigd door een deftig sprekend heer die mijn telefoonnummer op internet had gevonden, bracht mij naar een achteraf stadje in het oosten des lands. Ik kende de naam van het stadje omdat ik op de lagere school altijd braaf meedeed met het per provincie opdreunen van de plaatsnamen. U kent dat nog wel: Hoogezand, Sappemeer, Zuidbroek, Scheemda, Veendam, Wildervank en ga zo maar door.

Lees “Dromen: Sollicitatie” verder

‘Het valt heus niet altijd mee om kasteelheer te zijn.’

Hij trommelt met de vingers van beide handen op zijn wat vaal geworden vestje dat zich om zijn maag spant. Zowel het bovenste als het onderste knoopje is eraf gesprongen, zie ik. Hij staart me door zijn dikke brillenglazen aan maar ik heb niet het idee dat hij me ziet.

Lees “Dromen: De kasteelheer” verder