De vrouw aan het tafeltje naast het mijne raakt even mijn arm aan.
‘Meneer, ik zie dat u aan het lezen bent dus ik wil u niet storen, maar zou u mij even de lunchkaart willen aanreiken?’
Ik overhandig haar het menu.
‘Dank u wel, hoor. Het is hier heerlijk stil, vindt u ook niet?’
Ik knik.
Lees “Stil” verderArnhemmers kunnen niet zonder hun parken Sonsbeek en Zijpendaal. Ook als de herfst in aantocht is, begeven zij zich met velen tegelijk naar deze – midden in de stad gelegen – stukjes aangelegde natuur. Er wordt bescheiden geflaneerd, iets gedronken in een parkcafé en verder met volle teugen genoten van vallend blad en laatste zonnestralen.
Zij die van meer rust houden en houden van iets minder gecultiveerd groen weten Mariëndaal, Boschveld en Lichtenbeek te vinden. Deze drie fraaie, aaneengesloten landgoederen liggen op de heuvelachtige zuidrand van de Arnhemse stuwwal. Zij bevinden zich tussen Arnhem en Oosterbeek en vormen het zuidelijk deel van het landgoederencomplex Mariënborn. Het is een afwisselend landschap bestaande uit graslanden, akkers en bossen met hier en daar een landhuis of boerderij.
Lees “Herfst” verderIk was laatst in Doesburg en kreeg na een bezoek aan Grand Café Arsenaal uit 1309 trek in iets. Dat kan natuurlijk daar, maar de impuls om iets vettig in de maag te stoppen ontstond pas buiten. Ik werd vergezeld door Mery en zus Joanna. Zij kiezen voor een Chinees die sinds jaar en dag Doesburg en omstreken – ruim veertig jaar – van nasi, bami en foeyonghai voorziet.
Lees “Dasty” verderHet vliegtuig waarin wij zaten, dr. Marga van Mechelen en ik, vloog vanuit Amsterdam met een overstap in Parijs naar Buenos Aires de hoofdstad van Argentinië. Op 10 kilometer hoogte passeerden we brandende regenwouden in Brazilië. De branden, veelal aangestoken uit economische motieven, richten mondiaal grote schade aan het klimaat en milieu. In veel mindere mate droeg het vliegtuig waarin wij zaten ook bij aan de opwarming van de aarde met op termijn dramatische gevolgen. Ik voel me niet direct verantwoordelijk maar ben wel medeplichtig.
Lees “De Constructie Van De Wereld 135.” verderHet stationnetje waar ik als enige passagier uit de trein stapte, lag geheel verlaten tussen de weilanden. Dat dacht ik tenminste. Maar toen ik het perron afliep zag ik een man die met een ouderwets meetlint bezig was de omtrekken van het stationsgebouwtje op te nemen. Op de grond lagen vellen papier waarop hij tegen het wegwaaien keien had gelegd. Toen hij me hoorde aankomen kwam hij overeind uit zijn gebukte houding en schoof zijn leesbril op zijn voorhoofd. Met zijn overhemd halfopen en een fors uitgevallen zilveren kruis aan dito ketting tussen zijn grijze borsthaar leek hij de opzichter van een sloopploeg. Ik was al bang dat ik getuige was van wat in jargon ‘voorbereidende werkzaamheden tot afbraak’ wordt genoemd, maar dat viel mee.
Lees “Knippen en plakken” verderWe leven in een overbevolkt land. In het verzorgingstehuis waar mijn moeder een eigen appartement bewoonde, was dat goed te merken. Nog voor ze haar laatste adem had uitgeblazen stond de volgende huurder bij wijze van spreken al met zijn spullen voor de deur. Na het condoleren had de directrice van de instelling me even apart genomen: of we er rekening mee wilden houden dat het appartement binnen een week leeg moest zijn. Tijd om te rouwen was er niet, we moesten meteen aan de slag.
Lees “Ma (3, slot)” verder‘Ik ga weg’, had mijn moeder gezegd. Ze hield niet van half werk en was met deze boodschap iedereen in het verzorgingstehuis afgegaan. Haar medebewoners hadden het er benauwd van gekregen. Maar ma hield woord. Zesennegentig jaar en acht maanden werd ze. De laatste dag van haar leven bracht ze achteroverliggend in de kussens door. Ik zat naast haar aan het bed.
‘Als ik gecremeerd word, jongen, dan wil ik er geen poespas omheen, want daar houd ik niet van.’
Lees “Ma (2)” verderRijk Willemse, de initiatiefnemer van deze site, Arnhem aan Zee, leest als eerste mijn teksten, zet ze online en voegt de illustraties toe. Uit nieuwsgierigheid naar zijn drijfveren achter de site en zijn visie op de sociale media heb ik deze column geschreven. Waaraan bronnenonderzoek en een gesprek met hem aan voorafging.
Lees “De Constructie Van De Wereld 134.” verderIk zit naast het bed van mijn moeder. Ze hangt achterover in de kussens en haar mond staat wagenwijd open. Haar ademhaling gaat met horten en stoten en haar vingers verfrommelen het ene papieren zakdoekje na het andere.
Toen ik vanochtend de activiteitenruimte binnenliep om mijn moeder te begroeten zat ze niet op haar vaste plek naast de sjoelbak, want dinsdag is sjoeldag. De andere dames keken me treurig aan. Mijn moeder was in haar appartement, zeiden ze, want het gaat niet goed met haar.
Lees “Ma” verderZaterdagmiddag: de boodschappen in huis, de planten verzorgd, het zomergoed gestreken en buiten schijnt de zon. Tijd dus voor een fietstochtje. Er staat weliswaar een stevige wind maar dat mag de pret niet drukken.
Halverwege Elst en Homoet valt mijn oog op een bord in de berm. Er staat alleen ‘Hier’ op. Daarachter een niet onaardig geschilderd trosje kersen. Een fors uitroepteken completeert de boodschap. Ik denk na. Thuis staat nog een schaaltje met een restant kersen van de markt, maar dat is net genoeg voor één toetje en kersen zijn in de zomer mijn favoriete nagerecht. Morgen en overmorgen ben ik echter buiten de stad en kersen bederven snel. Ik moest me dus maar tot een bescheiden aankoop beperken.
Lees “Kersen” verder
