Het leek me leuk in deze donkere dagen van december: een avond cabaret om de zorgen omtrent de wereld in het algemeen en die over het rondwarende coronavirus in het bijzonder voor een moment te verdrijven. En dat kon in Theater De KiK in het naburige Elst waar Martijn Kardol een avond het publiek kwam vermaken.

Ik was de enige passagier op de pont en de veerman had de slagboom al laten zakken voor de afvaart, toen over de dijk een vrouw op een fiets naderde. Ze had haar stuur losgelaten en zwaaide met beide armen om de aandacht van de veerman te trekken. Die opende de slagboom weer en de vrouw kwam met een flinke vaart de laadklep op om pas hevig remmend aan de andere kant van de pont tot stilstand te komen.

Ik vroeg mij af wat er gebeurd zou zijn als ze niet tijdig had geremd en over de slagboom heen in het water was gekukeld. Op deze plaats in de buitenbocht van de rivier is de stroming hard. Ze zou ongetwijfeld meegesleurd zijn. Zou ik haar zijn nagesprongen?

Ik hoorde het groepje vrouwen al ver voor de bocht aankomen. Hun opgewonden stemmen echoden tussen de huizen en verbraken daarmee de zondagsrust die in het dorp waar ik woon nog in ere wordt gehouden. Niet zozeer uit godsdienstige motieven zoals in enkele dorpen verderop nog altijd het geval is, maar simpelweg vanuit de overtuiging dat stilte op zijn tijd een mens goed doet ook al is dat maar één dag in de week.

Het veerpontje had nog niet aangelegd of de vrouw holde naar de steiger.

‘Opschieten, Bo!’ riep ze over haar schouder. ‘Zo meteen vertrekt ie weer!’

Haar eega, zichtbaar minder goed ter been, hinkelde achter haar aan. Aan een smal riempje trok hij een tegenstribbelend dwergpinchertje mee. Het diertje, van zichzelf al bibberig van aard, had het duidelijk niet op water en de man moest hem uiteindelijk optillen om de loopplank op te komen.

Ergens in het begin van zijn eerste solovoorstelling (De Komiek, 1980) trekt Freek de Jonge een beduimeld A4’tje uit zijn binnenzak met de woorden ‘Gelukkig ontvang ik nu en dan een brief van iemand die denkt dat hij nog leuker is dan ik al ben.’

Ik moest daaraan denken toen ik van de week een brief kreeg van de Kamer van Koophandel: ‘Geachte heer, wij hebben van de gemeente het bericht gekregen dat Edward Jan Bruinvis is verhuisd.’ Tegen het geponeerde zou ik schriftelijk bezwaar kunnen maken aldus de brief, maar ‘de termijn daarvoor is zes weken en vangt aan op de dag na dagtekening van deze brief. Wij verzoeken u eerst contact met ons op te nemen om te bepalen of een bezwaarschrift nodig is voor aanpassing van de registratie. Meer informatie hierover vindt u op KvK.nl/bezwaar.’

Wonen in het buitengebied heeft als voordeel dat je van huis lopend of fietsend meteen tussen de landerijen, weilanden en boomgaarden bent. Weliswaar niet meer tussen die prachtige bosachtige hoogstambongerds uit mijn jeugd, maar alles beter dan je een weg moeten banen langs luidruchtige snelwegen, door eentonige vinexwijken en over foeilelijke industrieterreinen.