Iets nieuws

Toen ik de buitendeur opende en het halletje betrad zag ik de kalksporen van het aannemersvolk en wilde al rechtsomkeert maken toen de deur naar het cafégedeelte openzwaaide en een rijzige dame in een strak zittende japon me verder wenkte.

‘Komt u maar, hoor! Ze zijn boven nog bezig maar de koffieruimte is klaar.’

Ik volgde haar naar binnen in een naar stopverf en linoleum ruikend zaaltje.

‘Kwam u hier wel vaker?’ vroeg ze over haar schouder.

‘Ik was hier jaren vaste klant,’ zei ik, ‘maar ik ben verhuisd en voor het eerst in lange tijd was ik weer eens in de buurt. Dus ik dacht, kom, laat ik mijn oude stamcafé weer eens aandoen.’

‘Aha’, zei ze. ‘Nou, dan kent u het vast niet meer terug!’

Ze bracht me naar een tafeltje bij het raam. Achter het glas stroomde op nog geen vijftig meter afstand de rivier.

‘Het uitzicht is in elk geval nog precies eender’, zei ik toen ik plaats had genomen.

De vrouw schoot in de lach en klapte enthousiast in haar handen.

‘Ja, dat klopt! Maar dat is dan ook het enige dat hetzelfde is gebleven, hoor! Alles is verder anders maar dat was u als vaste klant natuurlijk meteen opgevallen. Nieuw meubilair natuurlijk en alles met een fris kleurtje.’

Ik keek rond. De lambrisering was zwart geschilderd net als de kozijnen van de ramen, de radiatoren en de tafelbladen. In alle hoeken stonden abstracte beeldjes op hoge iele tafeltjes en langs de wanden waren enorme gedraaide vazen opgesteld met metershoge rietpluimen. Dit alles scherp verlicht vanuit spotjes in het plafond. De vrouw keek me geestdriftig aan.

‘Ja, daar staat u van te kijken, hè? Kosten noch moeite hebben we gespaard om het hier nu eens echt gezellig te maken! En iets nieuws mag wat kosten, nietwaar?’

‘Maar waar is het biljart?’, vroeg ik rondkijkend.

‘Het biljart? Dat lompe ding? Nee hoor, weg ermee, zeiden we toen we hier op de kijkdag kwamen. Maar zwaar als zo’n ding nog is!’

‘En de leestafel?’ Ik had het gezegd voor ik het besefte.

‘Een leestafel?! Ach, meneer, nu maakt u een grapje! Wie leest er tegenwoordig nog? Nee hoor, ook de leestafel hebben we meteen op laten halen. Zo’n ding staat alleen maar in de weg. En daarvoor in de plaats zes extra tafeltjes dus. Maar ik zal eerst eens even de lunchkaart voor u halen.’

De vrouw kliklakte richting bar mij in tweestrijd achterlatend. Een raar soort boosheid kwam in mij omhoog. Waarom is sommige vooruitgang, of wat men als zodanig noemt, soms zo zwaar verteerbaar? Wat was er mis met dat vriendengroepje dat hier iedere vrijdag kwam biljarten? En hoe zou het gaan met die stille oudere heer die elke morgen met een kop koffie aan de leestafel de kranten ging doornemen?

Het duurde even voor de dame terugkwam. Haar gezicht stond bewolkt en even dacht ik dat ze wat langer over biljart en leestafel had nagedacht. Maar dat bleek toch niet het geval.

‘Het spijt mij zo verschrikkelijk, meneer! Alle keukenapparatuur is zojuist uitgevallen. Komt door boven, daar zijn ze een nieuwe ketel aan het plaatsen.’

Ik knikte meelevend maar voelde tegelijkertijd een enorme opluchting toen ik opstond en mijn jas weer aantrok.