Hij was op weg van Winterswijk naar Kesteren om kersen te kopen, vertelde hij toen hij in Arnhem tegenover me kwam zitten in de coupé.
Ik moest, ook al was het zomer, aan de Hongerwinter denken, al ken ik die tragedie uit de Tweede Wereldoorlog (twintigduizend doden) slechts van horen vertellen. In die dagen ging de reis niet per trein maar op fietsen met houten banden. “Kersen kopen” verder lezen
Tegen enen, toen de zon op haar hoogste punt stond, fietste ik het kampeerterrein op. Tweeëndertig graden en een geheel verlaten tentenveld! Ik had erop gehoopt maar had er niet op durven rekenen. Een heel veld vol witte klaver voor mijzelf met alleen vogels en bijen om me gezelschap te houden.
Toen de tent stond en ik water ging halen in de wasruimte, bleek ik toch niet de enige campinggast. In de schaduw van wat struikgewas zat een bleek uitgevallen man in een kort broekje een dik boek te lezen. Hij bleek een klein formaat caravan te bewonen dat op het naastgelegen veld in een hoek stond. “Kookpot” verder lezen
Het dorp Otterlo is in Van Gogh-stemming. In zo’n beetje elke voortuin staat een geïmproviseerde schildersezel van soms wel enkele meters hoog, waarop een met veel huisvlijt nagemaakt schilderij van de beroemde post-impressionist is neergezet. Dat de naar Frankrijk uitgeweken schilder destijds bijna van de honger omkwam, zich uit liefdesverdriet een oor afsneed en zich ten slotte met een kogel door de borst het leven benam, mag de pret niet drukken.
Zijn schilderijen ‘doen’ nu tientallen miljoenen per stuk, met als voorlopig dieptepunt de 60 miljoen euro die onlangs bij Sotheby’s werd neergeteld voor L’Allée des Alyscamps. “” verder lezen
Foto’s: Camera Batavia
“Hier houdt het op – hier houdt de wereld op”
In twee uur vaart de lijndienst van Harlingen naar Terschelling. Genoeg tijd om het vaste land in te ruilen voor het wadden eiland waar eb en vloed zichtbaar zijn door het droogvallen en overstromen van het wad. Magische slingerbeweging waarop je de klok op gelijk kunt zetten.
Eenmaal aangekomen dompelden we ons onder in Oerol 2015. Het muziek-, theater- en beeldendekunstfestival. Dit jaar met het thema: ‘Sence of place’. “De Constructie Van De Wereld 83.” verder lezen
De man droeg een door het vele wassen vaal geworden sweater waarop in oranje blokletters ‘Nederland’ stond. Langs mijn tafeltje lopend hield hij even de pas in en wees naar binnen.
‘Ik ga eerst mijn handen wassen voor ik ga eten.’
Heel verstandig, knikte ik.
Alsof hij zijn zin ingestudeerd had en hem alleen even bij mij uit had willen proberen, opende hij de terrasdeur en riep binnenstappend tot de medewerkers van het pannenkoekenrestaurant: “Nederland” verder lezen
Op het hoger gelegen voetpad langs de weg kwam me met forse snelheid een fietser tegemoet. Ik had de keus tussen rechts van het talud af springen of links over de heg in een rozenperk duiken. Een keus dus tussen mogelijk onder een auto komen of slaande ruzie krijgen met een villabewoner. Ik houd niet van dat soort dilemma’s. Dus bleef ik staan. De fietser remde krachtig en kwam tegen mijn knieën tot stilstand. Broek na thuiskomst meteen in de was doen, dacht ik nog voor ik met ingehouden woede naar de rijweg wees. “De krant” verder lezen
DE ‘LAATSTE’ MODE
Bloedmooi in de Eusebiuskerk Arnhem
Vandaag gaat het over ‘de dood’ met het accent op het leven. Preciezer gezegd: het gaat over een klein maar niet onbelangrijk aspect van de dood vlak na het leven. Het begint hier mee. Na het sterven wordt het ontzielde lichaam afgelegd en opnieuw gekleed. Mijn ouders droegen in hun kist de kleding die ik van hen kende. Dat was vertrouwd en ze lagen er netjes bij.
Ik dacht aan mijn vader en moeder toen de kunstenaar en vormgever Petra Hartman me vroeg om voor de show DE ‘LAATSTE’ MODE een lijkwade te ontwerpen. Een doek waarin het ontzielde lichaam gewikkeld, opgebaard, het graf mee ingaat of in gecremeerd wordt. “De Constructie Van De Wereld 82.” verder lezen
De zus van mijn vader heeft me groen gemaakt. Niet met vingerverf of door me tot op het bot te tergen. Ze opende mijn ogen op een moment dat zich een drama voltrok.
Ik was amper twintig op het moment dat mijn vader – hij was 51 – te horen kreeg dat hij nog drie maanden te leven had. Hersentumor, inoperabel, drie maanden. Een drie-eenheid die onze levens als een Tsunami overspoelde. De grote hoe kan het vraag beheerste mijn denken. Ik zocht opheldering. “Groene hippies” verder lezen
Foto’s: René Wouters
Alles Heeft Een Prijs
Deze column heeft bovenmatige egocentrische trekjes en is doorspekt met ijdelheid en toegedekt chauvinisme. Lezers die daar van moeten braken, raad ik aan niet verder te lezen
Op 28 april 2015 omstreeks 18.00 uur ontving ik de begerenswaardige ‘The Prize of arts 2015’ uit handen van de kunstenaar Arno Arts in de binnentuin van Café Brasserie Dudok in Arnhem. “De Constructie Van De Wereld 81.” verder lezen
Elke keer als ik voor een paar dagen mijn intrek neem in kasteel Slangenburg om er te werken of er mijn rust te vinden, breng ik ook een bezoek aan de kapel. Die ligt verborgen in de bossen en maakt deel uit van een abdij die de Benedictijnen daar in het midden van de vorige eeuw eigenhandig hebben gebouwd.
Terwijl de abdij niet voor bezoekers open is, is de kapel dat wel en biedt ze passanten de mogelijkheid om er, vrijblijvend, even tot rust te komen. “Bidden” verder lezen
