Herinneringen: Greetje

Mijn eerste ervaring in de liefde deed ik op bij Greetje. Ik was zestien, zij twee jaar jonger en ze woonde naast ons aan de andere kant van het pad dat tussen de twee huizenblokken doorliep en uitkwam bij de schuurtjes. Het waren typische jarenvijftighuizen: vier onder een kap, rozenperkjes voor en moestuinen achter. Daar teelden de arbeiders van de steenfabriek na gedane arbeid hun aardappelen en boontjes. De huizen waren eigendom van de fabriek, maar de voortuintjes werden onderhouden door de gemeente wat op eenduidige wijze gebeurde waardoor de straat een tamelijk fantasieloze aanblik bood.

Ook mijn vader had werk gevonden op die fabriek maar dan als werktuigkundig tekenaar. Dat was een kantoorbaan en mijn vader stond dan ook in hoger aanzien dan de arbeiders in de straat. Tenminste, dat vond mijn moeder. Haar grootste wens was om in de gegoede buurt van het dorp te wonen maar aangezien dat financieel niet haalbaar was, drong ze voortdurend bij mijn vader aan om salarisverhoging te vragen. Mijn vader was er echter niet de persoon naar om wat dan ook aan wie dan ook te vragen, dus bleef alles jaar in jaar uit bij het oude. Dit tot grote onvrede van mijn moeder die het met de opvoeding van haar drie kinderen toch al een vreugdeloos bestaan vond.

Greetje was een mooi meisje met een prachtig figuur. Met haar vroeg ontloken vrouwelijke vormen gaf je haar al gauw vier jaar ouder dan ze was. Mijn moeder verbood mij echter de omgang met haar. Greetjes vader was namelijk slechts ovenstoker en dat was bij lange na geen kantoorbaan…

Omdat er in ons dorp geen platenzaak was maar wel een in de stad waar ik op school ging, gaf Greetje me af en toe wat geld mee om een singeltje voor haar te kopen. Die kostten toen drie gulden vijftig (een paar jaar later vier gulden vijfentwintig) en daarmee thuisgekomen mocht ik bij haar op de slaapkamer naar de aanwinst luisteren.

Daar had ze een eenvoudig pick-upje staan dat een vrij blikkerig geluid gaf, maar dat mocht de pret uiteraard niet drukken. Haar moeder, die de omgang tussen haar dochter en mij alleen maar toejuichte, bracht ons thee met koekjes terwijl Greetje en ik keurig naast elkaar op de rand van haar bed naar de muziek zaten te luisteren. Tot mijn moeder daar weer achter kwam en me weghaalde onder het mom van ‘hij moet zijn huiswerk maken’. Zo raakte een ontluikende liefde in de knop gebroken.

Mijn moeder had daar echter geen oog voor.

‘Vraag Wendela eens,’ opperde ze, ‘misschien kun je haar helpen bij haar huiswerk.’

Ik gruwde alleen al bij het idee. Wendela woonde een straat verder en was een bleek, stil meisje, hoekig van postuur, met houterige bewegingen en bij wie genoemde vrouwelijke vormen al jaren op zich lieten wachten. Nee, dan was Greetje andere koek.

‘Ze komt uit een net gezin, gedraagt zich beleefd en voorkomend en zou een heel geschikt vriendinnetje voor jou zijn’, drong mijn moeder aan en deed alvast het nodige voorwerk door contact te zoeken met haar moeder.

Om een ontmoeting met Wendela te vermijden, ze zat op dezelfde middelbare school als ik, fietste ik een half jaar lang iedere ochtend via een andere route naar school. Dat was kilometers om, maar alles liever dan in het web terecht te komen dat onze wederzijdse moeders druk bezig waren te weven. En die eerste liefdeservaring? Dat was tongzoenen. Greetje was er gek op, ze kon het uren volhouden. Ik vond het daarentegen maar een kliederige bedoening en kreeg het er bovendien benauwd van. Dus uiteindelijk is het met Greetje niets geworden hetgeen ik, terugdenkend aan die tijd, nog wel eens betreur.

Auteur: Ed Bruinvis

Studeerde voor tekenleraar aan de Arnhemse kunstacademie en normatieve maatschappijleer bij professor Hoefnagels (Radboud Universiteit). Is sindsdien actief in het vredes- en ontwikkelingswerk (Stichting Doca, Platform Arnhem Mondiaal en landelijk Platform tegen Wapenhandel). Publiceert behalve onderzoekswerk ook poëzie (Rivierklei, 2008, De Muze, 2015 en Vage klachten, 2019) en verhalen (Open op zondag, 2010 en Het terras, 2014), in 2017 gevolgd door de novelle Angelie. In 2019 verscheen (digitaal) het boek Arnhem Mondiaal over veertig jaar samenwerkende Arnhemse vredes- en ontwikkelingsorganisaties.

2 gedachten over “Herinneringen: Greetje”

  1. En ik kan me goed herinneren aan haar broertje, die de enigste was in de straat met een echte leren voetbal. Met zijn “Ik doet nietmeer?” en het grijpen va de bal, had dat kleine ventjeduidelijk meer macht, dan zijn bescheidene grootte zou verwachten.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *