Categorie: Ed Bruinvis

Op het hoger gelegen voetpad langs de weg kwam me met forse snelheid een fietser tegemoet. Ik had de keus tussen rechts van het talud af springen of links over de heg in een rozenperk duiken. Een keus dus tussen mogelijk onder een auto komen of slaande ruzie krijgen met een villabewoner. Ik houd niet van dat soort dilemma’s. Dus bleef ik staan. De fietser remde krachtig en kwam tegen mijn knieën tot stilstand. Broek na thuiskomst meteen in de was doen, dacht ik nog voor ik met ingehouden woede naar de rijweg wees. Lees “De krant” verder

Elke keer als ik voor een paar dagen mijn intrek neem in kasteel Slangenburg om er te werken of er mijn rust te vinden, breng ik ook een bezoek aan de kapel. Die ligt verborgen in de bossen en maakt deel uit van een abdij die de Benedictijnen daar in het midden van de vorige eeuw eigenhandig hebben gebouwd.

Terwijl de abdij niet voor bezoekers open is, is de kapel dat wel en biedt ze passanten de mogelijkheid om er, vrijblijvend, even tot rust te komen. Lees “Bidden” verder

De man en de vrouw, beiden rond de veertig, waren voor hun eerste ontmoeting aan een tafeltje bij het raam gaan zitten. Misschien om de momenten van stilte op te kunnen vangen door elkaar op situaties buiten op straat te wijzen, misschien ook om niet meteen in een intiem hoekje gevangen te raken. De vrouw, uitbundig van aard, praatte meteen al honderd uit over haar baan (universitair medewerkster), haar hobby’s (yoga), maar vooral over haar familie.

Ik had haar wel willen waarschuwen, want de meeste mannen zijn daar niet van gediend en al helemaal niet bij een eerste ontmoeting. Lees “Daten” verder

Hij was zeker twee meter lang, had een kaalgeschoren hoofd en droeg gouden oorringen. Verder had hij een leren jack aan met een bontkraag waarboven in zijn hals tatoeages met vervaarlijke punten uitstaken. Niet bepaald het prototype van de natuurliefhebber, vond ik.

Toch kwam hij samen met een vriendin, een wat onderdanig ogende vrouw in het zwart die zeker twee hoofden kleiner was dan hij, het natuurcentrum binnen. Lees “Tatoeages” verder

De vrouw zette haar glas met een klap terug op het tafeltje.
‘Ik leen hem he-le-maal niks meer, hoor je?! Geen cent meer! Het moet een keer afgelopen zijn met dat gebedel. Zegt hem dat maar. Bovendien, hoeveel je hem ook geeft, hij verbrast het toch binnen een dag.’

‘Maar hij is nog jong, oma, hij moet nog veel leren!’ Lees “Lenen” verder

‘Nou, Jannie, proost! Op ons huwelijk!’

De man hief zijn glas in de richting van de vrouw naast hem aan het tafeltje en nam een flinke slok. De vrouw keek verschrikt opzij.

‘Anton, ik heb nog geen eens wat!’
‘Hoezo heb jij nog geen eens wat?’ Lees “Op ons huwelijk” verder

(Een kerstvertelling)

Het was stil op het stadhuis. De ambtenaren hadden hun werkweek erop zitten en alle lampen waren uit. Alle lampen? Nee, in de werkkamer van burgemeester Notenkraker brandde nog licht. Het kierde tussen de gordijnen door die hij deze avond dichtgetrokken had om inkijk te voorkomen. Helemaal sluiten deden ze door het vele wassen niet meer en de begrotingspost ‘nieuwe gordijnen voor de burgemeester’ was in de laatste bezuinigingsronde gesneuveld. Lees “Hoe burgemeester Notenkraker licht bracht in duistere zaken” verder

De vrouw die na mij bij de vitrine was komen staan, stak haar hand op toen de man van de reparatieafdeling vroeg wie er aan de beurt was.

Ze deed dat met zoveel overtuiging en met inzet van zoveel charmes – en dat waren er nogal wat, zag ik terloops van opzij – dat hij niet eens meer ter controle zijn blik over de overige klanten liet gaan. In zijn volle lengte boog hij zich over de vitrine naar haar toe en vroeg zo innemend mogelijk wat hij op deze mooie herfstmiddag voor haar kon betekenen. Lees “Bladgoud” verder