Mobiel

‘Johan? Met Rob. Johan, moet je even luisteren. Ik zit nu nog in Maison Minouche. Wat? Nee, alleen nog even een afzakkertje en… Wie? Nee, dat is in orde. Dat is dat vrouwtje in Wassenaar. Sociaal vrouwtje, belt alleen wat vaak. Moet je luisteren, Johan. Wij moeten om vier uur aan de Laan van Meerdervoort zijn. Geen minuut later, ze zijn daar erg van de klok. Red jij dat? Ja? Dan bel ik Theo dat hij vast naar Voorburg rijdt. Pikken we hem daar aan het eind van de middag op. Wat? Nee prima, als jij maar zorgt dat je om vier uur… Nee, akkoord, maar dan ook geen minuut later, ja? Tot straks!’

‘Theo? Met Rob spreek je. Weet ik, weet ik, ik houd het kort. Moet je horen, Theo. Johan en ik zijn om vier uur vanmiddag aan de Laan van Meerdervoort. Jazeker, is een heel grappig pandje. Zal gauw acht à negen ton doen. Maar als jij nou vast naar Voorburg gaat, dan pikken we jou daar op tegen, pak ’m beet, half zes. Rijden we meteen door naar Amsterdam. Met wie? Who the fuck is Yvon nou weer? Nee, dat gaat echt niet, Theo. Ze verwachten ons om negen uur bij Yab Yum. Ja, natuurlijk is die tent dicht, maar dan kun je er toch nog wel afspreken? Negen uur stipt en we kunnen ze niet laten wachten. Hoezo niet? Nou, geef me haar nummer maar, dan bel ik haar zelf wel even. Je hebt migraine, oké? Goed onthouden. Nou, dat jij niet straks tegen haar zegt dat je kiespijn had, begrijp je? Nou, omdat je dan voor lul staat natuurlijk! Ja, ik heb een pen…’

‘Mevrouw Van Ballegooijen? Met Rob de Lange spreekt u, kantoorgenoot van Theo. Nee, Theo, Theo de Goede! Ah, gelukkig, ik dacht al … Nee, ik ben Rob de Lange, een collega van Theo. Hij heeft vanavond een afspraak met u. O, dat moet u even opzoeken. Ja, ik wacht even. Ja, klopt het? Mooi. Wel, Theo, laat zich excuseren, hij is zojuist met een migraineaanval naar huis gebracht. Wat? Nee, dat heeft hij wel vaker. Dan wil hij even niets en niemand aan zijn hoofd, begrijpt u wel? O ja? Nee, dat wist ik niet. Goed, als u daar per se op staat… Nee hoor, kleine moeite. Dag mevrouw Van Ballegooijen.’

‘Theo, nog even met Rob. Zeg, ik heb net jouw Yvon gebeld, maar of het ook jouw Yvon blijft is maar zeer de vraag. Wat? Nou omdat ze niet blij was met jouw afmelding. En ik moest doorgeven dat Rusticana nu niet doorgaat. Geen idee wat… Nee, Theo, luister nou even. Doe nu vooral geen domme dingen. Wat? Nee, ik zei, doe nu vooral geen domme dingen! Ja, dat klopt. Natuurlijk… Maar ruzies komen in de beste families voor. Daar… Zou ik niet doen, Theo. Theo! Theo?’

‘Johan? Weer even met Rob. Nou, we gaan na De Laan van Meerdervoort rechtstreeks door naar Amsterdam. Nee, niet via Voorburg. Bel die even af, wil je? Weet ik veel, verzin maar iets. Migraine, zeg maar dat-ie een ernstige migraineaanval heeft gekregen. Nee, interesseert me niet. Nee, werkelijk niet. Ik ga over de geldstromen, Johan, de rest interesseert me geen bal. Dus om vier uur aan de Laan van Meerdervoort, geen minuut later, hoor je! Okido. Tot straks!’

Auteur: Ed Bruinvis

Studeerde voor tekenleraar aan de Arnhemse kunstacademie en normatieve maatschappijleer bij professor Hoefnagels (Radboud Universiteit). Is sindsdien actief in het vredes- en ontwikkelingswerk (Stichting Doca, Platform Arnhem Mondiaal en landelijk Platform tegen Wapenhandel). Publiceert behalve onderzoekswerk ook poëzie (Rivierklei, 2008, De Muze, 2015 en Vage klachten, 2019) en verhalen (Open op zondag, 2010 en Het terras, 2014), in 2017 gevolgd door de novelle Angelie. In 2019 verscheen (digitaal) het boek Arnhem Mondiaal over veertig jaar samenwerkende Arnhemse vredes- en ontwikkelingsorganisaties.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *