In het verzorgingstehuis waar mijn moeder haar hoge leeftijd viert, was een medebewoonster haar portemonnee kwijt. Ze liep ontredderd rond en vroeg handenwringend of iemand het ding ergens had zien liggen.
‘Je hebt hem meegenomen naar je kamer, Toos!’, riep een vrouw vanuit haar rolstoel. ‘Ik heb het zelf gezien.’ Lees “Kwijt” verder
Voor deze site schrijf ik met enige regelmaat portretten van kunstenaars die ik ken van de kunstacademies waaraan ik als docent werkte .
Dit is het portret van de kunstenaar Harm Weistra, hij maakt films, installaties en fotowerken. We kennen elkaar sinds zijn studie Fine Art 2007 – 2011 aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam. Tijdens zijn studie in Rotterdam deed hij een tussenjaar aan de Gerrit Rietveld Academie in Amsterdam. Lees “De Constructie Van De Wereld 122.” verder
De trein had om acht over half moeten vertrekken maar stond een kwartier later nog steeds ronkend aan het perron zonder dat er beweging in kwam. Er stapten alsmaar meer passagiers uit die hoopten een bus te kunnen vinden die hen alsnog naar de plaats van bestemming zou brengen. Voor mij gold die haast niet, ik had een vrije dag en hoefde nergens op tijd te zijn. Maar leuk was anders natuurlijk. Lees “Storing” verder
(Illustratie: Gemaakt door Catherine)
‘Kijk,’ zei de vrouw omhoog wijzend, ‘dat het vroeger een kapel is geweest kun je nog zien aan de vensters. Bij de verbouwing zijn ze tevoorschijn gekomen. We hebben er nieuwe sponningen en glas in moeten laten zetten uiteraard, maar ze zijn in wezen nog authentiek.’
‘En dus zo’n driehonderd jaar oud?’, vroeg ik.
‘Driehonderdzestien om precies te zijn. Lees “#MeThree” verder
Deze tekst had ik eerder online willen zetten. Ik kon het niet, was er niet aan toe. Nee ik voel me niet schuldig of ongemakkelijk. Mijn tekst is niet compleet, het ontbreken van alles wat nog gezegd kan worden schittert aan de horizon. Lees “De Constructie Van De Wereld 121.” verder
(Illustratie Gemaaktdoorcatherine)
‘Steek de tong maar eens goed uit’, zei de dermatologe, een vrouw van in de vijftig met een zorgelijke blik maar waar af en toe toch een glimlachje doorheen schemerde als een waterig zonnetje bij een regenbui. ‘Juist, ik zie het al. Een bijt noemen we dat hier. Daar help ik u wel even vanaf.’
Ze trok een lap papier van een meter of twee over een operatiebed en gebaarde me te gaan liggen. Lees “Bijt” verder
Dit is mijn portret van de kunstenaar Jessica van Deursen. We leerden elkaar kennen toen ze tussen 2008-2012 studeerde aan de Willem de Kooning Academie in Rotterdam. Ik was in die periode haar docent. Lees “De Constructie Van De Wereld 120.” verder
(Illustratie Gemaaktdoorcatherine)
Met haar slanke leest, het opgestoken haar en haar witte zomerjurk leek ze zo weggelopen uit een film van Visconti. Morte a Venezia. Alleen de zonnehoed met linten ontbrak nog. Ze zat op een bankje in de schaduw van een appelboom. Op het tafeltje naast haar stond een half leeggedronken kop cappuccino en op haar schoot hield ze een dik boek waaruit strookjes papier staken. Ze was blijkbaar aan het studeren en keek even op toen ik langsliep. Ik groette haar en maakte Lees “Misverstand” verder
‘Dames en heren geuren’. Terwijl ik om het bord dat midden op straat was geplaatst, heen fietste, dacht ik na over de tekst. Ik betrapte mijzelf erop dat ik het zinnetje letterlijk had genomen en dat ik mij had afgevraagd hoe een vertegenwoordiger van een filosofisch ingestelde organisatie ertoe was gekomen om een informatiebord zo weinig sociaal voelend midden op de weg te zetten. Pas in tweede instantie merkte ik het ontbreken van Lees “Borden” verder
Als docent en leidinggevende werkte ik voor de AKI/ArtEZ Enschede, de Gerrit Rietveld Academie Amsterdam, de Academie Minerva/Frank Mohr Instituut Groningen en de Willem de Kooning Academie in Rotterdam. Allemaal kunstacademies. Ik begeleidde in die jaren veel studenten. Voor deze site schrijf ik een aantal portretten van voorheen studenten nu kunstenaars. Lees “De Constructie Van De Wereld 119.” verder
