(Illustratie: Mirjam Rudolphus)
Waarde collega,
Zojuist heb ik uw roman De Inkwartiering voor de tweede maal gelezen en ik sta er nog steeds met gemengde gevoelens tegenover. Niet vanwege de inhoud en de schrijfstijl want die hebben mij menigmaal in een schaterlach doen uitbarsten, maar gemengde gevoelens omdat ik dat boek zélf had willen schrijven!
En hoe graag was ik u daarbij dan vóór geweest! Want laten we eerlijk zijn, als schrijvers zijn we elkaars concurrenten, toch? En als ik het boek eerder had geschreven dan u, dan was het ook tweemaal zo dik geworden. Want er valt zoveel meer te vertellen over wat zich afspeelt in ons dorp aan de rivier. Kent u trouwens het gelijknamige boek van Antoon Coolen, Dorp aan de rivier? Mooi boek maar eerlijk gezegd vond ik de film beter.
In die paar ingezonden brieven naar aanleiding van uw boek komen dan weliswaar de interne verhoudingen in een dorp als het onze aan de orde, maar ook daar valt veel meer over te vertellen. Wat te denken bijvoorbeeld van de directeur van het verpleegtehuis Memento Mori aan de rand van ons dorp? Hij nodigde onlangs een groep asielzoekers uit voor een tochtje over de rivier. En helemaal op eigen kosten, hoor! Weliswaar liep de boot in de eerste de beste bocht op een krib en kwam er zo een voortijdig einde aan het feestje, maar het was toch maar goed bedoeld!
En dan mag het gerucht rondgaan dat de directeur de reparatie van de boot zowel bij de Provincie als bij de Gemeente heeft gedeclareerd, zoals die mevrouw Stekeman, u bekend van die ingezonden brief over notaris Petitbon, beweert, maar ik voor mij hecht aan het uitgangspunt dat iemand onschuldig is tot zijn schuld is bewezen.
Maar wat ik over uw boek wilde zeggen is dit: bent u niet bang dat u met uw boek extreemrechts in de kaart speelt? Niet dat ik uw boek anti-asielzoekers vindt, hoor, helemaal niet. Maar het lijkt erop dat alles wat tegenwoordig in de media en in de politiek wordt behandeld, anti-vluchtelingen is. En dat verdienen die mensen toch niet, vind ik. Of gaat het u alleen maar om het benoemen van een probleem? Want het is een feit dat links het probleem van de toestroom van asielzoekers jarenlang niet heeft durven benoemen, bang als men was om voor rechts uitgemaakt te worden.
Wel ben ik er na het lezen van uw roman achter gekomen dat de rode draad in het boek helemaal niet het vluchtelingenprobleem op zichzelf is, maar het verlies van vertrouwen van de burger in de politiek en de gevolgen daarvan, klopt dat?
Zo ja, dan ben ik het met u eens dat dit een veel groter probleem is dan die hele toestroom van asielzoekers want wat is dan nog democratie?
En de kiezer staat toch al jaren buitenspel ook al mag hij eens in de vier jaar een vakje rood kleuren in het stemhokje. Naar hem geluisterd wordt er toch niet, of hij nou boer is, onderwijzer of in de zorg werkt. En als je nu toch op tv ziet hoe die Tweede Kamerleden elkaar voor rotte vis uitmaken! Dat is toch ronduit schandalig? En dat zootje moet dan leidinggeven aan ons land! Nou, ik stem niet meer, u nog wel?
Misschien moeten wij schrijvers ook méér zijn dan elkaars concurrenten. Laatst heb ik de petitie nog ondertekend tegen de verhoging van het btw-tarief op boekverkoop. U toch ook, mag ik hopen? En de boeken zijn sowieso al zo duur. Dus misschien heeft u wel gelijk met dunne romans te schrijven in plaats van die dikke – en dus dure – pillen. En misschien moeten schrijvers ook veel meer over maatschappelijke thema’s schrijven zoals u doet. Of moet je gewoon blijven schrijven over dingen die je leuk of interessant vindt en je van de wereld verder maar niks aantrekken, wat vindt u?
Graag hoor ik van u over deze problemen!
Met collegiale groet,
E. van Dijk
