Felicita Vos schrijft non-fictie, gedichten en werkt op dit moment aan een roman. Zij is geboren in Arnhem, waar ze ook woont en werkt. Haar boeken kenmerken zich door een grote maatschappelijke betrokkenheid en ze schuwt het niet taboe-onderwerpen aan te snijden. Voor Arnhem aan Zee schrijft ze columns over datgene wat haar bezighoudt. Website: www.felicitavos.nl
Ik keek naar DWDD. Elle Bandita was tafeldame en transformeerde binnen luttele seconden van Rockbitch naar Flower Power Girl die liefde hoog in het vaandel draagt.
Ik hoorde haar vertellen over een overkill aan prikkels door het verkiezingsgeweld, de maatschappelijke tendens die steeds absurdere vormen aanneemt en ga zo maar door. Ik zat op het puntje van mijn stoel. Eindelijk iemand die het begrijpt, dacht ik opgetogen. Lees “Telehealing” verder
Harvey Weinstein was het dominosteentje dat als eerste omviel en in zijn val vele machtsmisbruikers omverwierp. Eindelijk durfden vrouwen en een enkele man op te staan en hardop te zeggen wat hun was overkomen. Dapper, want eerlijk gezegd worden de meeste slachtoffers door deze broodnodige ontboezeming gebrandmerkt en zelfs als zeurpieten afgeserveerd. ‘Het moet maar eens afgelopen zijn met het gezeik. En waarom kom je nu pas naar buiten met dit verhaal?’ Zomaar een greep uit de nog milde reacties die voor mij onbegrijpelijk zijn. Ik snap het zwijgen, het geworstel.
Dat macht zich op allerlei niveaus laat gelden maakte koe Hermien, die eigenlijk Joke heet, – nee het is geen grap – overduidelijk. Lees “#Metoo#Mekoe#MeHermien” verder
Zes jaar geleden schreef ik een column over mijn kater Flavio, de kleine blonde prins die op vijfjarige leeftijd tijdens het spelen door een hartaanval uit mijn leven gerukt werd.
‘Als auteurs/columnisten over hun dieren gaan schrijven, dan is het gebeurd met ze,’ beweerde een collega. Ik vraag me af of dat zo is. Een columnist schrijft immers over de dingen des levens die hem of haar aan het hart gaan. Lees “Over leven en dingen die voorbij gaan” verder
De zus van mijn vader heeft me groen gemaakt. Niet met vingerverf of door me tot op het bot te tergen. Ze opende mijn ogen op een moment dat zich een drama voltrok.
Ik was amper twintig op het moment dat mijn vader – hij was 51 – te horen kreeg dat hij nog drie maanden te leven had. Hersentumor, inoperabel, drie maanden. Een drie-eenheid die onze levens als een Tsunami overspoelde. De grote hoe kan het vraag beheerste mijn denken. Ik zocht opheldering. Lees “Groene hippies” verder
