Serveren (2)

Een koffie verkeerd, een glas kraanwater zonder ijs en een plak krentenwegge zonder slagroom. Ik stond versteld. Vanwege het landelijk coronafeest was het terras een half jaar dicht geweest, maar ze wist het nog precies.

Vele ochtenden had ik er doorgebracht, lezend, schrijvend en genietend van het uitzicht over een meer dat twee keer per jaar door de hoge stand van de rivier van vers water werd voorzien. En dat water was van een opmerkelijke helderheid. Meerkoeten en zomertalingen die onderdoken op zoek naar bladresten kon je met het blote oog volgen en de plomp en waterlelie bloeiden er iedere zomer weer uitbundig.

Toen ze de bestelling bracht draalde ze even bij mijn tafeltje.

‘Nog twee weken,’ zei ze toen ik haar vragend aankeek, ‘en dan moet ik op zoek naar ander werk.’

Ik schrok. De zomer mocht dan voorbij zijn maar oktober wilde nog wel eens een paar mooie weken geven.

‘Vanwaar dit ingrijpende besluit?’, vroeg ik. ‘Heb je er genoeg van?’

‘Nee, ik niet maar de baas wel. Hij is al een half jaar overspannen.’

Ze keek even om zich heen en vervolgde op fluistertoon: ‘Toestanden met zijn vrouw. Zij is met een ander. Ze gaan het huis verkopen en doen ook de zaak weg.’

Ik liet de informatie even bezinken en zag in gedachten al een vervallen café met een door onkruid overwoekerd terras. Zelfs het blinkende water voor mijn tafeltje zag ik al in een onwelriekend modderbad veranderen. En de poes? Wie zou er voor de poes zorgen die alle dagen rondzwierf op het terras op zoek naar aandacht en iets lekkers? Zou een van hen zich over het dier ontfermen en meenemen met de verhuizing?

‘Blijf je serveren?’, vroeg ik.

‘Als het even kan wel.’

‘Er is veel vraag naar horecapersoneel’, zei ik. ‘Je vindt vast binnen de kortste keren een nieuwe baan.’

Opeens snikte ze een paar keer maar vermande zich meteen.

‘Ik wil hier helemaal niet weg’, zei ze met verstikte stem terwijl ze de punt van haar schort over haar ogen haalde. ’En hier in de buurt zijn verder helemaal geen cafés met zo’n mooi terras als hier.’

Ik greep even haar hand.

‘Als de baas het café in de verkoop zet kun je misschien blijven.’

‘Dat hoop ik in stilte ook en ik heb dat ook aangegeven bij hem. Maar hij heeft er geen oren naar. Naar niks trouwens.’

‘Het zal zijn overwerktheid zijn’, probeerde ik haar te troosten. ‘Er komt vast wel een moment dat er met hem te praten valt.’

De volgende dag belde ik hem. Ik verwachtte een sombere man aan de lijn te krijgen maar niets van dat al. Opgewekt vertelde hij me dat er licht aan het eind van de tunnel gloorde. Zijn vrouw had spijt betuigd en de buitenechtelijke verhouding beëindigd. De verkoop van hun huis ging niet door en misschien hield hij het café toch nog aan. Mits het mag van de dokter, voegde hij er lachend aan toe. En vanzelfsprekend zou hij dan ook het personeel in dienst houden.

Een maand later trof ik de serveerster toen we in de rij stonden voor de viskraam. Ze tikte me op de schouder. Met een stralend gezicht vertelde ze me dat haar baas besloten had om café en terras open te houden. Ze bleef haar serveerwerk doen zoals ze dat al jaren op die plek deed.

‘U heeft hem gebeld, hè?’ zei ze.

Ik knikte.

‘Hij vertelde me dat toen we met het personeel bij elkaar waren gekomen om zijn besluit aan te horen. Ik ben u zo verschrikkelijk dankbaar!’ Ik wilde zeggen dat het besluit van haar baas niets met mijn telefoontje te maken had, maar toen ze me te midden van het marktpubliek innig omhelsde, heb ik het maar zo gelaten.

Auteur: Ed Bruinvis

Studeerde voor tekenleraar aan de Arnhemse kunstacademie en normatieve maatschappijleer bij professor Hoefnagels (Radboud Universiteit). Is sindsdien actief in het vredes- en ontwikkelingswerk (Stichting Doca, Platform Arnhem Mondiaal en landelijk Platform tegen Wapenhandel). Publiceert behalve onderzoekswerk ook poëzie (Rivierklei, 2008, De Muze, 2015 en Vage klachten, 2019) en verhalen (Open op zondag, 2010 en Het terras, 2014), in 2017 gevolgd door de novelle Angelie. In 2019 verscheen (digitaal) het boek Arnhem Mondiaal over veertig jaar samenwerkende Arnhemse vredes- en ontwikkelingsorganisaties.

6 gedachten over “Serveren (2)”

  1. Pingback: Serveren (3)

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *