De Constructie Van De Wereld 157.

Een kwestie van tijd (vervolg)

Enkele reis

Hij, de jongen die tegen de gevel van de winkel op de grond zat, waar ik mijn onderbroeken zou kopen, was die dag de eerste die om geld bedelde. Het is mijn gewoonte geworden om de eerste armlastige die ik op straat tegenkom desgevraagd geld te geven. Voor de jonge man stond een gevouwen stuk karton met de tekst: ‘Ik ben dakloos! God bless you!’ en een plastic bakje met daarin een vijftigeurocentmunt. Ik ging op mijn hurken zitten en deponeerde zo onopvallend mogelijk drie euro in zijn bakje.

Hij keek me aan en begon op zachte toon in het Engels tegen me te praten: ‘Ik kom uit Bulgarije en ben in Nederland om geld te verdienen. Het is me niet gelukt. Ik heb verschrikkelijke heimwee naar mijn land en familie.’ Hij vulde deze opmerkingen verder aan met het verhaal over het niet-hebben van een goed netwerk en dat het geld dat hij reeds spaarde onvoldoende is voor een retourticket. ‘Ik leef op straat en slaap in het park en heb geen telefoon’, vertelde hij. Ook geen QR-vaccinatiecode dus, dacht ik. Uit mijn portemonnee plukte ik alle bankbiljetten die erin zaten en ik gaf deze aan hem. Hij pakte ze aan en zei dat het zeker eenderde van een enkele reis naar Bulgarije is. Voordat ik opstond pakte de jonge man mijn rechterhand en kuste deze. Thuis waste ik mijn beide handen lang en grondig. De covid-besmettingen stijgen immers in deze dagen.

QR-code

Routineus, alsof het ingesleten gedrag van jaren is, pak ik mijn telefoon om mijn QR-vaccinatiecode te laten zien als dat gevraagd wordt. Ik voel geen verzet maar bij vlagen wel een onbehagen. Verzet was er nooit, omdat de vaccinatie de toegang is tot is tot het openbare en publieke domein. En een zekere garantie dat ik zelf niet besmet raak en vervolgens anderen niet kan besmetten. Met een nog hoger en groter doel om de gezondheidszorg niet nog zwaarder te belasten.

Mijn onbehagen is er om het feit dat de QR-code deel uitmaakt van het mondiale controlesysteem. Door de opgeslagen data zijn wij individuen op ieder moment van de dag traceerbaar en herkenbaar. Recent voorbeeld: onlangs wilde ik een paar dagen in België zijn. Daarvoor moest ik digitaal een ‘Public Health Passenger Locator Form’ invullen. Gevraagd werd naar harde info, zoals naam, adres, paspoortnummer, verblijfplaats in Vlaanderen et cetera. Deze persoonlijke info is als data opgeslagen en is voorzien van een QR-code. Het door mij ingevulde formulier heb ik uitgeprint en mee naar ons buurland genomen. Toen ik met iemand sprak over mijn onbehagen hieromtrent, opperde zij dat ik ook lekker thuis had kunnen blijven.

Vegetarische koeien

Ook thuis kan ik mezelf gaan vegetariër noemen. Hoewel ik al jaren heel weinig vlees eet. Als ik eens per week vijfenzeventig gram van een dode koe verorber, is dat veel. En als ik dan z’n bruin aangebraden lekker sappig stukje vlees in mijn mond heb. Denk ik vaak aan de koe, die evenals de olifant, wel vegetariër is. Het zou beter zijn, zeg ik dan tegen mezelf, dieren te eten die zelf niet vegetariër zijn. Alleen bijvoorbeeld dood vlees eten van tijgers, reigers, visarenden, salamanders, vogelspinnen… et cetera.

Auteur: Albert Van Der Weide

Albert Van Der Weide is kunstenaar en woont en werkt in Arnhem. Hij exposeert en voert projecten uit in binnen- en buitenland. Albert schrijft sinds 2009 columns voor Arnhem aan Zee. +31 64 15 74 352, https://albertvanderweide.nl/

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *