Categorie: Ed Bruinvis

Op de dag dat mijn vader werd gecremeerd waren mijn lucifers op.

Geplaagd door griep had ik niet bij de plechtigheid kunnen zijn, maar bij wijze van herdenking had ik ’s avonds in pyjama een groentetaartje bereid. Bovenop had ik een kransje van artisjokken aangebracht en in het midden een paar opengewerkte tomaten waarin met enige fantasie twee kamers, twee boezems en een dichtgeslibde kransslagader waren te herkennen. Precies datgene waarmee mijn vader in zijn laatste dagen geconfronteerd was geweest. Lees “Lucifers” verder

Het woord ‘piebekras’ staat niet meer in het Van Dale verklarend woordenboek. Net zo min als het woord ‘goedertierenheid’, is mij verteld. Althans niet in de aanstaande nieuwe editie. Het is een woord dat zo weinig werd gebruikt, dat het werd afgevoerd. Weg ermee. Volgens een oude editie van de Van Dale betekent het zoiets als: ‘barmhartigheid, lankmoedigheid, welgezindheid, zachtmoedigheid’. Goedertierenheid is vooral een karaktereigenschap van God. Het is een woord uit de bijbel. Uit de Statenbijbel, om precies te zijn. Inderdaad: een woord van bijna vijfhonderd jaar geleden. Lees “Piebekras” verder

‘Met jou meegaan cantharellen zoeken? Het is hartje zomer! Dan zijn er nog geen cantharellen.’
‘Jawel, zus, je kunt het hele jaar door cantharellen zoeken.’

‘Ja, je kunt ze wel zoeken, maar ze zijn er dan nog niet. Paddenstoelen zijn er alleen in de herfst. Als het schimmelt in het bos en er spinnenwebben tussen de bomen hangen die je te laat ziet waardoor er van die dikke kruisspinnen door je haar kruipen, brr!’ Lees “Cantharellen” verder

De dame die me in de kasteeltuin tegemoet kwam lopen, droeg een frivool wit zomerhoedje en was ook voor het overige opgewekt wit gekleed. Toch verried haar stem ergernis toen ze voor me bleef staan.
‘Werkt u hier, mijnheer?’

Ik antwoordde ontkennend maar dat leek niet tot haar door te dringen.
‘U moet weten dat mijn moeder en ik nu dus al een half uur daar bij de orangerie’, ze wees met een vinnig gebaar naar een gebouwtje achter zich, ‘op de koffie zitten te wachten. Maar wat denkt u? Lees “De kasteeltuin” verder

Ik heb een buurvrouw. Sinds iets meer dan een half uur. Meestal krijg ik buurmannen als ik ergens sta. Maar ditmaal heb ik dus een buurvrouw gekregen. De buurmannen vormen doorgaans een apart slag volk. Ze arriveren steevast tussen vijf uur en half zes: petje op, wielrennersbroek aan, gebruinde armen en benen, getaand gezicht en kuiten zo hard als kabelbomen.

Ook hun fietsen kunnen er wat van: dubbele tandwielen voor, twintig versnellingen achter, sturen met variabele grepen en een standaard voor en achter tegen het omvallen. Lees “Kamperen (3)” verder

‘Mijnheer?’
‘Mevrouw…’

‘Mijnheer, het spijt mij als ik u misschien stoor, maar ik vroeg mij af, of eigenlijk, mijn man en ik vroegen ons af of… Nee, ik begin helemaal verkeerd! Mag ik opnieuw beginnen?’
‘Natuurlijk.’ Lees “Kamperen (2)” verder

Hij was op weg van Winterswijk naar Kesteren om kersen te kopen, vertelde hij toen hij in Arnhem tegenover me kwam zitten in de coupé.

Ik moest, ook al was het zomer, aan de Hongerwinter denken, al ken ik die tragedie uit de Tweede Wereldoorlog (twintigduizend doden) slechts van horen vertellen. In die dagen ging de reis niet per trein maar op fietsen met houten banden. Lees “Kersen kopen” verder

Tegen enen, toen de zon op haar hoogste punt stond, fietste ik het kampeerterrein op. Tweeëndertig graden en een geheel verlaten tentenveld! Ik had erop gehoopt maar had er niet op durven rekenen. Een heel veld vol witte klaver voor mijzelf met alleen vogels en bijen om me gezelschap te houden.

Toen de tent stond en ik water ging halen in de wasruimte, bleek ik toch niet de enige campinggast. In de schaduw van wat struikgewas zat een bleek uitgevallen man in een kort broekje een dik boek te lezen. Hij bleek een klein formaat caravan te bewonen dat op het naastgelegen veld in een hoek stond. Lees “Kookpot” verder

Het dorp Otterlo is in Van Gogh-stemming. In zo’n beetje elke voortuin staat een geïmproviseerde schildersezel van soms wel enkele meters hoog, waarop een met veel huisvlijt nagemaakt schilderij van de beroemde post-impressionist is neergezet. Dat de naar Frankrijk uitgeweken schilder destijds bijna van de honger omkwam, zich uit liefdesverdriet een oor afsneed en zich ten slotte met een kogel door de borst het leven benam, mag de pret niet drukken.

Zijn schilderijen ‘doen’ nu tientallen miljoenen per stuk, met als voorlopig dieptepunt de 60 miljoen euro die onlangs bij Sotheby’s werd neergeteld voor L’Allée des Alyscamps. Lees “” verder

De man droeg een door het vele wassen vaal geworden sweater waarop in oranje blokletters ‘Nederland’ stond. Langs mijn tafeltje lopend hield hij even de pas in en wees naar binnen.

‘Ik ga eerst mijn handen wassen voor ik ga eten.’
Heel verstandig, knikte ik.

Alsof hij zijn zin ingestudeerd had en hem alleen even bij mij uit had willen proberen, opende hij de terrasdeur en riep binnenstappend tot de medewerkers van het pannenkoekenrestaurant: Lees “Nederland” verder