Auteur: Ed Bruinvis

Ik houd niet van schelden maar toen de Belgische minister van Volksgezondheid Frank Vandenbroucke van de week, wijzend op het kabinet Rutte, sprak van een jojo-beleid waar het de Nederlandse aanpak van de corona-epidemie betrof, kon ik hem alleen maar gelijk geven. Eerst dacht ik nog even de enige ‘Ollander’ te zijn die er ook zo over dacht, maar twee dagen later meldde de NOS dat 54% van de Nederlandse bevolking het eveneens onverantwoord vindt dat het kabinet de coronamaatregelen zo snel heeft versoepeld.

De voordeurbel gaat. Niet met zo’n fraaie dingdong en een minutenlange nagalm als in mijn vorige woning, maar met een schor, krassend geluid alsof een kat probeert een dichte deur open te krabben. Ik vrees dan ook al menige bezoeker in de kou te hebben laten staan omdat het aanbellen mij ontgaat wanneer ik in de studeerkamer aan het werk ben.

(Bij het overlijden van A.L. Snijders)

‘De vogels komen alleen als er voer is. Toen ik het voer vergeten was zag ik geen vogels meer, ik voelde me verlaten. Ik wilde ze straffen, ze waren de schuld van mijn eenzaamheid. Ik kon ze niet straffen, ze waren er niet meer. Ik dacht altijd dat ze voor mij kwamen, uit dankbaarheid dat ik het voer voor ze had opgehangen.’

Dit zijn de eerste regels uit het Zeer Korte Verhaal Standplaats dat A.L. Snijders op zondagmorgen 2 januari 2020 voorlas in het radioprogramma De Ochtend van 4. Ik zat die ochtend rechtop in bed na een doorwaakte nacht vanwege de vuurwerkknallen die al twee nachten achtereen de bewoners van de Arnhemse binnenstad waar ik toentertijd deel van uitmaakte, uit de slaap hielden.

Ik heb sinds kort een tuinbank, een witte. Hij heeft 18 mooie afgeronde hardhouten latten van 1,70 cm lang, 4 cm breed en 2 cm dik. Het geheel rust op een roestvrijstalen onderstel. Gewicht: 39 kilo.

Ik heb tot nu toe in mijn leven maar zelden in de rij hoeven staan. Daar zou ik mij heel tevreden over moeten voelen want in de rij staan is een treurig iets, maar dat lukt me niet. Dat komt door beelden die ik soms zie van mensen die wel in de rij moesten staan. Beelden van mannen die in de jaren 20 van de vorige eeuw voor een fabriek staan bijvoorbeeld in de hoop in aanmerking te komen voor die ene vacature van kolensjouwer. Of vrouwen die wat minder lang geleden met hun pannetje onder de arm in de rij voor de gaarkeuken staan.

(Bij het verschijnen van de verhalenbundel Tat Tvam Asi van A.L. Snijders)

‘Vanochtend heb ik uitgeslapen tot half 9, ben opgestaan om de gordijnen open te doen, ben vervolgens met een vest aan en een das om weer in bed gestapt en heb rechtop zittend naar de radio geluisterd om na de nieuwsberichten van 9 uur te hebben aangehoord weer uit bed te stappen om naar de wc te gaan en beneden vast de verwarming aan te zetten want het weer is vannacht omgeslagen.

Ik had besloten om vanwege het zachte lenteweer een dag vrij te nemen en een lange wandeling te maken. Na dik twee uur lopen bereikte ik een buurtschap waar ik sinds mijn jeugd niet meer was geweest. De plek – niet veel meer dan een paar dozijn huizen aan beide zijden van een slingerende veldweg – stond toentertijd bekend als een streng naar binnen gekeerde leefgemeenschap waar het Woord Gods de leidraad vormde voor alles waar een mens in zijn leven mee te maken krijgt.

Ik ben geen fan van een overheid die zich van de ene in de andere affaire rommelt maar dat er landelijk beleid moet zijn om de corona-epidemie een halt toe te roepen is voor mij zo klaar als een klontje.

Vandaar dat ik met enig wantrouwen de man bezag die zijn fiets op de standaard zette en naast mij plaats nam op het bankje bij de bushalte.

‘En achter in de tuin kunt u ook nog het labyrint lopen,’ zei ze terwijl ze naar een heg wees waarin een doorgang was uitgespaard. ‘Gewoon in uw eigen tempo. U wordt daar heel rustig van.’

Wij keken elkaar vragend aan.

Een oudejaarsvertelling

Tante Corona had een vreselijk jaar achter de rug. Haar poes was er vandoor gegaan om pas na zes weken met een dikke buik terug te keren. Tante Corona wist meteen hoe laat het was. Handenwringend liep ze door de kamer. Wat moest ze in vredesnaam met een nest jonge katjes? Niemand in haar kennissenkring hield van katten en het asiel nam geen katten meer op had ze gelezen in het huis-aan-huisblad. Het personeel was onderbezet en overbelast. Nog even en de deuren zouden definitief moeten sluiten. Tante Corona had na het lezen van de onheilstijding nachten niet kunnen slapen. Al die dieren in die kooitjes! Wat ging daarmee gebeuren?