Categorie: Ed Bruinvis

(Illustratie: Mirjam Rudolphus)

Zeer geachte heer,

In ons doorgaans zo rustige dorp is enige commotie ontstaan naar aanleiding van twee ingezonden brieven als reactie op het verschijnen van uw roman De Inkwartiering.

Als secretaris van Ons Belang voel ik mij geroepen daar een reactie op te geven in de hoop de ontstane onrust te bezweren.

Lees “De partijsecretaris en De Inkwartiering” verder

(Illustratie: Mirjam Rudolphus)

Beste meneer de schrijver,

Ik heb uw boek, De inkwartiering, nog niet gelezen maar mijn zwager die goed is met computers, liet mij van de week de ingezonden brief van die zogenaamde notaris Petitbon lezen. Wij kennen deze man want hij woont schuin tegenover ons en hij is helemaal niet zo aimabel of hoe je dat noemt! O nee, hij is de gierigheid zelve, meneer, een echte vrek! Voor ieder testament dat hij uit zijn computer draait rekent hij 560 euro, vijfhonderdzestig! En het enige wat hij daarvoor doet is een paar namen veranderen en op de knop drukken van de printer, of hoe heet zo’n ding. Kassa!

Lees “De buurvrouw en De Inkwartiering” verder

Geachte heer,

Met bovengemiddelde interesse heb ik uw roman De Inkwartiering gelezen. Ik had daar een bijzondere reden voor want mij was namelijk ter ore gekomen dat de in uw boek beschreven notaris een opvallende gelijkenis vertoont met mijn eigen persoon.

Lees “De notaris en De Inkwartiering” verder

Ze zet een dienblad met daarop een twaalfuurtje op het tafeltje naast het mijne.

‘Vindt u het goed als ik naast u kom zitten?’

‘Uiteraard’, zeg ik en buig me weer over mijn schrijfwerk.

Ze trekt haar mantel uit en hangt hem over de stoel. Daaroverheen drapeert ze een vest, dan een brede kleurige sjaal en ten slotte een fors uitgevallen wollen muts. Het ding glijdt er meteen weer af en valt op de grond maar daar bekommert ze zich niet om. Even voel ik de in mijn vroege jeugd ingehamerde gewoonte om iets wat op de grond valt meteen weer op te rapen, maar ik beheers me en blijf zitten.

Lees “Ontmoetingen: De lodge” verder

Het winkeltje stond pal aan de dorpsstraat en zou derhalve voldoende klanten moeten kunnen trekken om een florerende onderneming te kunnen zijn, maar dat deed het niet. Integendeel, het leek er eerder op dat het pandje alle moeite deed om een zo onopvallend mogelijk bestaan te leiden. Met een grauwe en zielloze uitstraling leek het de behoefte te voelen om in voorbije dagen, toen alles nog rustig en beter was, achter te blijven en op een goede dag een stille dood te sterven door licht piepend en kreunend in elkaar te zakken. De etalageruit was in geen jaren gezeemd en de verf van het houtwerk bladderde af terwijl de geveltekst ‘Lederwaren en schoenherstel’ samen met het pleisterwerk langzaam maar zeker verstofte en nauwelijks meer leesbaar was.

Lees “Ontmoetingen: Lederwaren en schoenherstel” verder

Met een zwarte cape om zijn schouders en een gendarme-pet op zijn hoofd, lijkt hij zo weggelopen uit een film van Louis de Funès. Maar zijn oogopslag past daar niet bij, die hoort eerder thuis bij een van de tovenaars uit de Harry Potter-serie.

Hij staat voor mijn huis naast een fors uitgevallen bolderkar met daarop een berg afgewaaid hout. Verlangend staart hij naar het grindpad langs mijn tuin.

Lees “Ontmoetingen: Oud hout” verder

Wanneer ik thuiskom van mijn middagwandeling blijkt de postbode langs te zijn geweest. Op de voordeurmat ligt een brief met op de envelop in gouden letters: Gods boodschap van hoop en liefde. Misschien dus, besef ik, is niet de postbode langs geweest maar een boodschapper van Boven. Niets is immers meer onmogelijk in deze tijd van snelle hightech-ontwikkelingen. Nog met mijn jas aan rits ik de envelop open want ‘hoop en liefde’, wie wil dat niet in deze tijd van rampspoed en eenzaamheid?

Lees “Ontmoetingen: Post” verder

(Boekbespreking)

Globaal gesproken zijn er twee soorten romans: die welke louter gebaseerd zijn op fictie en zich daartoe ook beperken en die welke een duidelijke relatie hebben met de werkelijkheid, in historische opzicht, geïnspireerd door het heden dan wel een blik werpend op de toekomst. Tot de laatste categorie behoort het in november jl. bij uitgeverij Aspekt verschenen boek Een stad van woorden van dichter/schrijver Noud Bles. De ondertitel ‘klimaatroman’ laat al direct geen twijfel bestaan over waar het in dit boek over gaat en vooral over wat ons in de nabije toekomst te wachten staat. Want hoewel er nog altijd wetenschappers zijn die de ingezette – en waarschijnlijk niet meer te stuiten – klimaatverandering ontkennen, is het voor het gros van de gezagsdragers in de wereld onderhand wel duidelijk dat die klimaatverandering gaande is en dat we aan de gevolgen niet meer kunnen ontkomen.

Lees “Een stad van woorden” verder

(Een oudejaarsvertelling)

Volgens de schaaktheorie is het mogelijk om met alleen een loper en een paard de koning van de tegenpartij mat te zetten. In gedachten schoof ik de stukken over het bord maar ik kwam er niet uit. Ten einde raad haalde ik bord en stukken uit de kast en verdeelde de vier stukken willekeurig over de velden. Het zou ongetwijfeld een eindeloos geschuif worden. Net meende ik toch nog in mijn opzet te slagen toen de bel ging. Van schrik gooide ik de stukken om.

Lees “De brief” verder

Om ongestoord de laatste hand te kunnen leggen aan een nieuwe dichtbundel had ik voor drie dagen een Bed & Breakfast geboekt in een weggestopt Betuws dorpje. De meeste mensen die ik spreek hebben er nog nooit hebben gehoord en misschien moet ik dat ook wel zo houden. De tv-programma’s die ons immers massaal verleiden naar gebieden toe te gaan waar het nog stil is – een stilte waar, naarmate de bevolking groeit, een toenemende behoefte aan is – zorgen ervoor dat die plekken prompt kunnen worden geschrapt uit de lijst van stiltegebieden.

Lees “Rust” verder