Categorie: Ed Bruinvis

Het winkeltje stond pal aan de dorpsstraat en zou derhalve voldoende klanten moeten kunnen trekken om een florerende onderneming te kunnen zijn, maar dat deed het niet. Integendeel, het leek er eerder op dat het pandje alle moeite deed om een zo onopvallend mogelijk bestaan te leiden. Met een grauwe en zielloze uitstraling leek het de behoefte te voelen om in voorbije dagen, toen alles nog rustig en beter was, achter te blijven en op een goede dag een stille dood te sterven door licht piepend en kreunend in elkaar te zakken. De etalageruit was in geen jaren gezeemd en de verf van het houtwerk bladderde af terwijl de geveltekst ‘Lederwaren en schoenherstel’ samen met het pleisterwerk langzaam maar zeker verstofte en nauwelijks meer leesbaar was.

Lees “Ontmoetingen: Lederwaren en schoenherstel” verder

Met een zwarte cape om zijn schouders en een gendarme-pet op zijn hoofd, lijkt hij zo weggelopen uit een film van Louis de Funès. Maar zijn oogopslag past daar niet bij, die hoort eerder thuis bij een van de tovenaars uit de Harry Potter-serie.

Hij staat voor mijn huis naast een fors uitgevallen bolderkar met daarop een berg afgewaaid hout. Verlangend staart hij naar het grindpad langs mijn tuin.

Lees “Ontmoetingen: Oud hout” verder

Wanneer ik thuiskom van mijn middagwandeling blijkt de postbode langs te zijn geweest. Op de voordeurmat ligt een brief met op de envelop in gouden letters: Gods boodschap van hoop en liefde. Misschien dus, besef ik, is niet de postbode langs geweest maar een boodschapper van Boven. Niets is immers meer onmogelijk in deze tijd van snelle hightech-ontwikkelingen. Nog met mijn jas aan rits ik de envelop open want ‘hoop en liefde’, wie wil dat niet in deze tijd van rampspoed en eenzaamheid?

Lees “Ontmoetingen: Post” verder

(Boekbespreking)

Globaal gesproken zijn er twee soorten romans: die welke louter gebaseerd zijn op fictie en zich daartoe ook beperken en die welke een duidelijke relatie hebben met de werkelijkheid, in historische opzicht, geïnspireerd door het heden dan wel een blik werpend op de toekomst. Tot de laatste categorie behoort het in november jl. bij uitgeverij Aspekt verschenen boek Een stad van woorden van dichter/schrijver Noud Bles. De ondertitel ‘klimaatroman’ laat al direct geen twijfel bestaan over waar het in dit boek over gaat en vooral over wat ons in de nabije toekomst te wachten staat. Want hoewel er nog altijd wetenschappers zijn die de ingezette – en waarschijnlijk niet meer te stuiten – klimaatverandering ontkennen, is het voor het gros van de gezagsdragers in de wereld onderhand wel duidelijk dat die klimaatverandering gaande is en dat we aan de gevolgen niet meer kunnen ontkomen.

Lees “Een stad van woorden” verder

(Een oudejaarsvertelling)

Volgens de schaaktheorie is het mogelijk om met alleen een loper en een paard de koning van de tegenpartij mat te zetten. In gedachten schoof ik de stukken over het bord maar ik kwam er niet uit. Ten einde raad haalde ik bord en stukken uit de kast en verdeelde de vier stukken willekeurig over de velden. Het zou ongetwijfeld een eindeloos geschuif worden. Net meende ik toch nog in mijn opzet te slagen toen de bel ging. Van schrik gooide ik de stukken om.

Lees “De brief” verder

Om ongestoord de laatste hand te kunnen leggen aan een nieuwe dichtbundel had ik voor drie dagen een Bed & Breakfast geboekt in een weggestopt Betuws dorpje. De meeste mensen die ik spreek hebben er nog nooit hebben gehoord en misschien moet ik dat ook wel zo houden. De tv-programma’s die ons immers massaal verleiden naar gebieden toe te gaan waar het nog stil is – een stilte waar, naarmate de bevolking groeit, een toenemende behoefte aan is – zorgen ervoor dat die plekken prompt kunnen worden geschrapt uit de lijst van stiltegebieden.

Lees “Rust” verder

In de van de zomer door AFdH Uitgevers uitgebrachte bundel Oh the world, Ah the world staan de Zeer Korte Verhalen (ZKV’s) die A.L. Snijders in zijn laatste levensjaar schreef. De weet dat hij in de vroege ochtend van 7 juni 2021 door zijn vrouw dood achter het toetsenbord van zijn computer werd gevonden, ervaarde ik als een zwaard van Damocles dat boven het lezen van zijn laatste verhalen hing.

Lees “Laatste dagen” verder

Het is een broeierige middag, de hitte trilt boven de weg. Aan de horizon hangt al uren een roodbruin wolkendek dat maar niet dichterbij lijkt te willen komen. Af en toe schieten er horizontaal bliksemschichten doorheen waardoor de donkere deken even iets oplicht.

Lees “Dromen: Reis naar de nacht” verder

Het café, een grand café om precies te zijn, was uitgesproken donker ingericht. Donkere wanden, donkere pilaren, donker meubilair en of dat al niet genoeg was, een zwart geschilderd plafond. Maar omdat het buiten somber en herfstig weer was, hoefden mijn ogen niet lang te wennen. Bovendien stonden door de hele zaak tientallen brandende kaarsen waardoor je niet helemaal op de tast door het interieur heen hoefde te balanceren om bij het toilet te komen bijvoorbeeld.

Lees “Dromen: De verleiding” verder

De functie van raadsadviseur waarop ik had gesolliciteerd of, beter gezegd, waarvoor ik was uitgenodigd door een deftig sprekend heer die mijn telefoonnummer op internet had gevonden, bracht mij naar een achteraf stadje in het oosten des lands. Ik kende de naam van het stadje omdat ik op de lagere school altijd braaf meedeed met het per provincie opdreunen van de plaatsnamen. U kent dat nog wel: Hoogezand, Sappemeer, Zuidbroek, Scheemda, Veendam, Wildervank en ga zo maar door.

Lees “Dromen: Sollicitatie” verder