MACHT van het volk
De politici Caroline, Thierry, Jesse, Attje, Dilan, Farid en Hugo leken kleiner van postuur dan op de televisie. Toen ik ze zag in de voor het publiek toegankelijke deel van de Tweede Kamer der Staten-Generaal in Den Haag. Waar ik twee dagen onaangekondigd op werkbezoek was. Werkbezoek? Ja, het was de verkenning naar de beeldvorming van politieke ‘macht’. Een onderwerp dat me vanuit mijn kunstenaarschap boeit.
Scannen
Om het gebouw van de Tweede Kamer binnen te komen zijn er hindernissen te nemen. Ik moest me digitaal aanmelden en werd gelabeld met een QR-code. Vervolgens een scan van alles wat ik bij me droeg, mijn jas, tas, telefoon, camera et cetera. Stond even later met mijn armen horizontaal op de sokken en werd onderworpen aan een bodyscan. Binnen is fotograferen met een camera alleen toegestaan in de ontvangsthal. In de plenaire vergaderzaal en commissiekamers is de camera taboe. Ik was gekomen voor de verkenning van de beeldvorming en wilde die fotografisch vastleggen. Ik legde mijn missie aan de beveiligers uit en mocht, als uitzondering, ook in enkele gangen fotograferen.
Supersaai
Wat opvalt is de prikkelarme inrichting van het gebouw. Warm gele muren in combi met baksteen en grijs beton, zwart plafond en glas. Aan de muren hier en daar een flatscreen. Voornamelijk harde materialen, viel me op. Zichtbaar gepositioneerd door een klein staande nationale vlag. Een plek waar hen die vielen voor het Vaderland herdacht worden. Op een rij bronzen bustes van politieke leiders die historisch het verschil gemaakt hebben. Opvallend is de gender-disbalans: twee vrouwen en acht mannen. Het meubilair is functioneel en weinig comfortabel. Is het een saai gebouw? Mm… ja saai , het gebouw lijkt zich te verontschuldigen voor de eigen aanwezigheid. Maar dat heeft wel als bijvangst dat de mensen, bezoekers, journalisten en politici, echt zichtbaar en prominent aanwezig zijn. Eh… MACHT van het volk ?
Sprekend vlees
‘Het woord is vlees geworden’, dacht ik bijbels aan het eind van dag twee van mijn onaangekondigde werkbezoek aan de Tweede Kamer. Om tien uur was ik op de publieke tribune van de plenaire vergaderzaal gaan zitten. Een aardige dame had me voorafgaand voorzien van informatie en de vergaderagenda van die dag. Daarna was ik bij de ingang een bewapende politieagent gepasseerd. De sprekers van de politieke partijen reageerde op plannen van Minister van Volkshuisvesting Hugo de Jonge. Het waren het tweeminutendebat Woningbouwopgave en koopsector (CD9/2) en daarna een pauze. Waarin ik ontspannen koffie dronk in het restaurant van het gebouw. Volgde het debat over: Regels ter bevordering van goed verhuurschap en het voorkomen en tegengaan van ongewenste verhuurpraktijken (Wet verhuurdersschap) (36130) Ik maakte mee wat ik vaak op de televisie zag, maar nu in het echt. Dat vond ik een meerwaarde omdat het omgaan met de taal ingebed is in een context die tastbaar was en waar ik, hoewel van veraf, me onderdeel van voelde.
Niemand hield me tegen
Vlak voordat ik in de namiddag het gebouw verliet was er reuring. Televisiecameraploegen kwamen binnen. Mannen zetten camera’s en lampen klaar die door aanwijzingen van andere mannen weer verplaatst werden. Druk, druk, druk. Uit het niets, zo leek het, verscheen de Minister van Justitie en Veiligheid Dilan Yesilgöz-Zegerius en werd naar een cameraploeg geleid. Grote mannen met apparatuur tegenover de Minister. Ik keek ernaar en maakte met mijn telefoon foto’s van deze scene en niemand hield me tegen. Zo klaar voor nu.