(25 november 2011 – Internationale Dag tegen Geweld tegen Vrouwen)

De vrouw kwam treetje voor treetje de bus in en hield een biljet van twintig euro voor zich uitgestoken.

‘Het spijt me, chauffeur, maar ik heb niet kleiner.’

De man keek even bedenkelijk, maar besloot om toch zijn goede humeur te bewaren.

‘Geeft niets, mevrouw, dan maak ik het toch gewoon kleiner voor u.’

Lees “Maagd” verder

(16 oktober – Wereldvoedseldag)

‘Weet je wat?’, zei de vrouw aan het tafeltje naast me enthousiast. ‘We geven haar een cavia!’

‘Een cavia’, zei de man tegenover haar peinzend. ‘Een ca-vi-a…’

Lees “Cavia en Pekingeend” verder

(4 oktober – Werelddierendag)

Al van een flinke afstand zag ik dat het fout zou gaan. Het echtpaar dat me tegemoet kwam was druk in gesprek en had geen aandacht voor de hond. Toen het beest me zag naderen ging zijn speels geblaf over in een kwaadaardig grommen. Ik speurde de berm af naar een stok of losliggende stenen, maar de gemeentereiniging had goed zijn best gedaan; nergens lag iets dat me tot wapen kon dienen. En met links van mij prikkeldraad langs een weiland en rechts een wetering bleef er ook niet veel aan vluchtweg over. Rustig door blijven lopen en vooral niet gaan zweten, want dat maakt honden agressief, had ik wel eens ergens gelezen. Maar net toen ik dacht dat het ook best mee kon vallen, kwam het beest op me afgerend. Pas op dat moment kreeg het echtpaar in de gaten dat er iets mis dreigde te gaan.

Lees “Walking the dog” verder

Van Schaarsbergen naar Hoenderloo is, dwars over het plateau van de Hoge Veluwe, een kleine vier uur gaans. Gemeten althans in een wandeltempo van drie à vier kilometer per uur en inclusief een rustpauze van twintig minuten. Sneller moet u ook niet willen. Met het advies van uw huisarts om vooral flink te blijven lopen bedoelde hij namelijk niet dat u door het bos moet hollen. Dat komt uw broodnodige rust niet ten goede en u jaagt er bovendien de vogels en het wild mee op. Langer pauzeren dan die twintig minuten moet ik u trouwens ook afraden. Uw beenspieren zouden maar verstijven hetgeen voortzetting van de tocht een stuk minder aantrekkelijk maakt. En voortgaan moet u, want op het hele traject is geen herberg of terras te bekennen, laat staan een taxistandplaats om u terug te laten brengen.

Lees “Wandelen (2)” verder

Een jeugddroom kan een mens een leven lang parten spelen.

Zo moest ik van de week in Soesterberg zijn, een dorp dat na de sluiting van de vliegbasis ook in een droomtoestand lijkt te zijn geraakt.

Het was rustig zomerweer en ik besloot om na gedane arbeid een bezoek te brengen aan het Militair Luchtvaartmuseum dat een eindje buiten het dorp ligt. Het is geen museum in de klassieke zin van het woord, maar een verzameling loodsen en opslagdepots op een voormalig kazerneterrein. Tussen de gebouwtjes in staan een paar straaljagers die de Amerikanen bij hun vertrek van de basis vergeten zijn mee te nemen en je kunt er op een terras een kop koffie drinken. Entree hoef je er niet te betalen, als je maar wat koopt in het winkeltje dat volgepakt staat met bouwdozen en luchtvaartboeken.

Lees “Jongensdroom” verder

(Heropening Centraal Station Arnhem)

‘Doe mij de kaartjes maar, Greet’, zei de man toen ze beiden plaats hadden genomen achter me in de coupé.

De vrouw gaf geen antwoord.

‘Greet…!’

Lees “Kaartjes” verder

Terwijl ze op haar beurt stond te wachten, stiftte ze snel nog even haar lippen. Dat viel nog niet mee, want bij gebrek aan een spiegeltje moest ze zich behelpen met haar spiegelbeeld in een vitrine. Telkens op en neer bewegend tuitte ze haar lippen alsof ze stond te oefenen in het zoenen. Iets waarin ze, aan de grimassen die ze trok te zien tenminste, niet veel zin had.

Lees “Foto” verder

(Dag van de Zorg 2011)

‘Nou en toen kreeg ik dus met Pasen een hartinfarct. Op Eerste Paasdag. Nee, nou moet ik niet liegen, het was op Tweede Paasdag. En toen ben ik nog diezelfde avond gedotterd en toen ik…’

‘Dotteren? Wat is dat, dotteren?’

Lees “Dotteren” verder

(Week van het Testament 2011)

Behoedzaam, bijna sluipend, liepen ze achter elkaar langs het tuinhek. Telkens tussen de struiken doorglurend leken ze nog het meest op twee schooljongetjes die van plan zijn te gaan belletje trekken. Bij een overhangende berk hield de voorste stil. Met zijn wandelstok wees hij tussen de dichte rododendrons door.

Lees “Op bezoek” verder

(Week van de Psychiatrie 2011)

Omdat hij een groot formaat weekendtas met zich meetorste, duurde het even voor hij helemaal binnen was. Maar eenmaal in het licht van het restaurant bleek hij een rijzige heer met keurig geknipt grijs haar en gekleed in een lange donkere mantel. Alleen die enorme tas, zwart met gele strepen, deed pijnlijk afbreuk aan het geheel. De ober snelde toe om zijn jas aan te nemen, hetgeen de man na enig weifelen toestond. De tas klemde hij echter tegen zich aan alsof zijn hele familiekapitaal erin was opgeborgen. Vorsend keek hij rond tot zijn oog op een leeg tafeltje achter mij viel. Met de tas voor zich uitgestoken manoeuvreerde hij als een reiziger in het gangpad van een drukke trein tussen de tafeltjes met etende gasten door. Ik zat al aan de koffie en kon het tafereel in alle rust aanschouwen. Dat was waarschijnlijk ook de reden dat hij even bij mijn tafeltje stilhield.

Lees “Trouwen” verder