Een kerstvertelling

Schout-bij-nacht Boegspriet had er altijd van gedroomd om kapitein op een vliegdekschip te worden. Maar de marine van het kleine landje waar hij geboren was, had geen vliegdekschip. En al had de marine een vliegdekschip gehad, dan had het ding nergens aan kunnen leggen, want geen enkele haven in het landje was daar groot genoeg voor. Hij had gemeend slim te zijn door op een onbewaakt ogenblik vliegtuigen te bestellen die ontworpen waren om op vliegdekschepen te landen. Als we eenmaal die vliegtuigen hebben, had hij gedacht, dan komt het vliegdekschip er vanzelf ook wel. Lees “Hoe schout-bij-nacht Boegspriet milieuactivist werd” verder

Een man met een grauwe baard en een vuil grijs gewaad tot op zijn enkels houdt me staande als ik op weg ben naar het station. Hij loenst een beetje en zijn blote voeten in slippers dragen het stof van weken.

‘Broeder’, zegt hij met omfloerste stem terwijl hij een hand omhoog houdt zoals ik vroeger indianen wel heb zien doen in cowboyfilms. ‘Waarheen gaat gij en vanwaar die smartelijke spoed?’ Lees “Laat er licht zijn” verder

Bij tijd en wijle tref ik vriendinnen uit mijn jeugd. We zoenen elkaar dan, zoeken ons een stil terras en praten bij, zoals dat heet. Ze zijn geen meisje meer maar opgegroeid en soms zelfs fors uitgegroeid, maar dat doet aan het plezier en de inhoud van de gesprekken niets af. De meesten van hen hebben een man maar sommigen van hen niet. Zij hebben mannetjes, een eigenaardig begrip. Net als vrouwtjes. Heb ik ook nooit de best gekozen omschrijving gevonden voor dames op leeftijd die bijvoorbeeld vanwege een lichamelijk gebrek in het ziekenhuis zijn opgenomen. Lees “Mannetjes” verder

Op de dag dat mijn vader werd gecremeerd waren mijn lucifers op.

Geplaagd door griep had ik niet bij de plechtigheid kunnen zijn, maar bij wijze van herdenking had ik ’s avonds in pyjama een groentetaartje bereid. Bovenop had ik een kransje van artisjokken aangebracht en in het midden een paar opengewerkte tomaten waarin met enige fantasie twee kamers, twee boezems en een dichtgeslibde kransslagader waren te herkennen. Precies datgene waarmee mijn vader in zijn laatste dagen geconfronteerd was geweest. Lees “Lucifers” verder

Het woord ‘piebekras’ staat niet meer in het Van Dale verklarend woordenboek. Net zo min als het woord ‘goedertierenheid’, is mij verteld. Althans niet in de aanstaande nieuwe editie. Het is een woord dat zo weinig werd gebruikt, dat het werd afgevoerd. Weg ermee. Volgens een oude editie van de Van Dale betekent het zoiets als: ‘barmhartigheid, lankmoedigheid, welgezindheid, zachtmoedigheid’. Goedertierenheid is vooral een karaktereigenschap van God. Het is een woord uit de bijbel. Uit de Statenbijbel, om precies te zijn. Inderdaad: een woord van bijna vijfhonderd jaar geleden. Lees “Piebekras” verder

‘Met jou meegaan cantharellen zoeken? Het is hartje zomer! Dan zijn er nog geen cantharellen.’
‘Jawel, zus, je kunt het hele jaar door cantharellen zoeken.’

‘Ja, je kunt ze wel zoeken, maar ze zijn er dan nog niet. Paddenstoelen zijn er alleen in de herfst. Als het schimmelt in het bos en er spinnenwebben tussen de bomen hangen die je te laat ziet waardoor er van die dikke kruisspinnen door je haar kruipen, brr!’ Lees “Cantharellen” verder