Het Nederlandse damesvolleybalteam had zojuist met 3-2 van Japan verloren. Dat speelde mee in mijn wat zeurige humeur, zeg ik erbij. In plaats van het Olympisch Kwalificatie Toernooi winnend af te sluiten, wat ze toch eigenlijk aan hun stand verplicht waren, verloren de Nederlandse vrouwen van nummer vier in de rij.
Akkoord, ze hadden zich de dag ervoor met een mooie winst op Peru zeker gesteld van deelname aan de Olympische Spelen komende zomer, maar waarschijnlijk zat het feestje daarover nog in de benen. En bij het volleybal moet je hoog kunnen springen anders gaat het mis. Twintig jaar lang was dit grandioze team op alle belangrijke toernooien op het laatste moment uitgeschakeld. Niet scherp genoeg, blokkeerfoutje hier, servicefoutje daar en weg was weer de set. Net als nu tegen Japan.
Ergernis maakte zich van mij meester. Dezelfde ergernis als ik dertig jaar geleden regelmatig voelde wanneer ik zelf als volleyballer de wedstrijd verloren zag gaan omdat mijn team de overwinning liet glippen. Dat lag natuurlijk nooit aan mij…
Ondanks de regen besloot ik een wandeling te maken. Misschien dat de wind mijn zure stemming zou kunnen doen overwaaien. Maar ik had nog geen twee stappen buiten de deur gezet of ik werd getroffen door een ruzie tussen een jonge vrouw-met-kinderwagen en haar moeder. Woedend rukte de jonge vrouw de plastic overkapping, die kennelijk was stukgegaan, van de buggy en wierp het ding op straat.
‘Opruimen!’, gebood haar moeder. ‘Doe het zelf!’, riep haar dochter en wilde doorlopen. En of het nu de verliespartij van zojuist was of het feit dat ik mij steeds weer erger aan neergesmeten rommel in de binnenstad, ik deed een stap in haar richting en blokkeerde haar gang met de kinderwagen.
‘Doe wat je moeder zegt,’ zei ik, ‘en ruim dat plastic op!’ Behalve dat ik altijd eg goed tegen mijn verlies kan, ben ik ook nooit autoritair … De mond van de jonge vrouw viel open van verbazing. Toen volgde er een serie krachttermen die niet voor herhaling vatbaar zijn. Ze wilde doorlopen, maar daar stond ik. Even weifelde ze.
Haar moeder stond nu naast haar en zei met ijzige kalmte: ‘Yvon, scheld die mijnheer niet zo uit en raap op wat je op de grond hebt gegooid.’ De jonge vrouw wees beschuldigend op mij.
‘Hij heeft zich niet met mij te bemoeien.’
‘Ik woon hier,’ zei ik, ‘en ik wil geen troep in mijn straat.’ En wijzend achter haar: ‘Daar staat een vuilnisbak.’ Woedend zette ze de kinderwagen op de rem en raapte het stuk plastic op. Met driftige gebaren frommelde ze de overkapping in de vuilnisbak. Ik deed een stap opzij en liet haar door.
Het kostte me een uur om weer rustig te worden. Ruzies zijn slecht voor mijn gemoedstoestand. Maar toen ik thuiskwam hoorde ik dat Ranomi Kromowidjojo zonet in Londen Europees kampioen op de vijftig meter vrij was geworden in een daverende tijd van 24,07 seconden. Kijk, daar knapt een mens dan toch weer van op!
Tja, waar je humeur al niet door beïnvloed kan worden, maar fiks optreden was dus duidelijk gewenst in de betreffende situatie. Doe jonge vrouw had er dus ook al de smoor in, duidelijke zaak, valt ook allemaal niet mee oor jonge moeders, maar je kunt je wel beheersen toch?
Anita
ja Ed. Een dilemma. Moet je je er mee bemoeien of de zaak blauw-blauw laten? De andere kant uitkijken ? Wat een drama. Altijd met je oordeel klaar staan? Ook een drama.
Leuk verhaal dus met voor mij weer een slapeloze nacht.
Harry de Vries
Binnenkort weer eens een vorkje wegprikken ?
PS: Anita Kunst uit Tiel(ooit?)?