‘Met jou meegaan cantharellen zoeken? Het is hartje zomer! Dan zijn er nog geen cantharellen.’
‘Jawel, zus, je kunt het hele jaar door cantharellen zoeken.’
‘Ja, je kunt ze wel zoeken, maar ze zijn er dan nog niet. Paddenstoelen zijn er alleen in de herfst. Als het schimmelt in het bos en er spinnenwebben tussen de bomen hangen die je te laat ziet waardoor er van die dikke kruisspinnen door je haar kruipen, brr!’ Lees “Cantharellen” verder
Actiemodel ‘Alle Macht Aan De Kunst’ in M0Bi, NP3 Groningen
Overstappen op trein station Zwolle. Kort daarna liep ik de trap af de tunnel in, zachte schaduwen op de stenen vloer. Reizigers komend vanuit verschillende continenten, althans zo leek het want de meesten zullen hier of elders in Nederland geboren zijn vermoed ik. De tunnel, toegang tot voorspoed en klatergoud en de mensen die ik zag leken tevreden, gelukkig zelfs. Lees “De Constructie Van De Wereld 86.” verder
De dame die me in de kasteeltuin tegemoet kwam lopen, droeg een frivool wit zomerhoedje en was ook voor het overige opgewekt wit gekleed. Toch verried haar stem ergernis toen ze voor me bleef staan.
‘Werkt u hier, mijnheer?’
Ik antwoordde ontkennend maar dat leek niet tot haar door te dringen.
‘U moet weten dat mijn moeder en ik nu dus al een half uur daar bij de orangerie’, ze wees met een vinnig gebaar naar een gebouwtje achter zich, ‘op de koffie zitten te wachten. Maar wat denkt u? Lees “De kasteeltuin” verder
Zes jaar geleden schreef ik een column over mijn kater Flavio, de kleine blonde prins die op vijfjarige leeftijd tijdens het spelen door een hartaanval uit mijn leven gerukt werd.
‘Als auteurs/columnisten over hun dieren gaan schrijven, dan is het gebeurd met ze,’ beweerde een collega. Ik vraag me af of dat zo is. Een columnist schrijft immers over de dingen des levens die hem of haar aan het hart gaan. Lees “Over leven en dingen die voorbij gaan” verder
Falen en andere hoogtepunten
Een curator van een tentoonstelling vroeg me om een kunstwerk over onze nationale knuffelkunstenaar Vincent van Gogh te maken. Volg vooral je eigen inzichten, zei hij. Ik maakte een kunstwerk van de laatste zin van een brief uit 1881 aan zijn broer Theo: ‘En nu gegroet, ontvang een handdruk in gedachten & geloof mij’. De zin is een ultrakorte samenvatting van zijn levenshouding en kunstenaarschap en ik zag die nog nooit eerder gebruik.
De curator vond mijn kunstwerk niet goed. Hij had liever een afbeelding gezien en vond mijn tekstbehandeling achterhaald en verwees voor onderbouwing daarvan naar kunsthistorische stromingen. Lees “De Constructie Van De Wereld 85.” verder
Ik heb een buurvrouw. Sinds iets meer dan een half uur. Meestal krijg ik buurmannen als ik ergens sta. Maar ditmaal heb ik dus een buurvrouw gekregen. De buurmannen vormen doorgaans een apart slag volk. Ze arriveren steevast tussen vijf uur en half zes: petje op, wielrennersbroek aan, gebruinde armen en benen, getaand gezicht en kuiten zo hard als kabelbomen.
Ook hun fietsen kunnen er wat van: dubbele tandwielen voor, twintig versnellingen achter, sturen met variabele grepen en een standaard voor en achter tegen het omvallen. Lees “Kamperen (3)” verder
‘Mijnheer?’
‘Mevrouw…’
‘Mijnheer, het spijt mij als ik u misschien stoor, maar ik vroeg mij af, of eigenlijk, mijn man en ik vroegen ons af of… Nee, ik begin helemaal verkeerd! Mag ik opnieuw beginnen?’
‘Natuurlijk.’ Lees “Kamperen (2)” verder
Tekening: Albert Van Der Weide
De Sonsbeek-tentoonstellingen in Arnhem worden vanaf 2016 een Quadriënnale. Om de vier jaar dus vanuit een vaste kernorganisatie. Stap voorwaarts. Nu vasthouden aan deze uitgangspositie, Arnhem, zelfs als het even tegen zit. Met het oog op die toekomst koppel ik voor de gelegenheid Sonsbeek aan de Documenta in Kassel.
Als luchtige introductie dit grapje: Lees “De Constructie Van De Wereld 84.” verder
Hij was op weg van Winterswijk naar Kesteren om kersen te kopen, vertelde hij toen hij in Arnhem tegenover me kwam zitten in de coupé.
Ik moest, ook al was het zomer, aan de Hongerwinter denken, al ken ik die tragedie uit de Tweede Wereldoorlog (twintigduizend doden) slechts van horen vertellen. In die dagen ging de reis niet per trein maar op fietsen met houten banden. Lees “Kersen kopen” verder
Tegen enen, toen de zon op haar hoogste punt stond, fietste ik het kampeerterrein op. Tweeëndertig graden en een geheel verlaten tentenveld! Ik had erop gehoopt maar had er niet op durven rekenen. Een heel veld vol witte klaver voor mijzelf met alleen vogels en bijen om me gezelschap te houden.
Toen de tent stond en ik water ging halen in de wasruimte, bleek ik toch niet de enige campinggast. In de schaduw van wat struikgewas zat een bleek uitgevallen man in een kort broekje een dik boek te lezen. Hij bleek een klein formaat caravan te bewonen dat op het naastgelegen veld in een hoek stond. Lees “Kookpot” verder
