Categorie: Columns

Het dorp Otterlo is in Van Gogh-stemming. In zo’n beetje elke voortuin staat een geïmproviseerde schildersezel van soms wel enkele meters hoog, waarop een met veel huisvlijt nagemaakt schilderij van de beroemde post-impressionist is neergezet. Dat de naar Frankrijk uitgeweken schilder destijds bijna van de honger omkwam, zich uit liefdesverdriet een oor afsneed en zich ten slotte met een kogel door de borst het leven benam, mag de pret niet drukken.

Zijn schilderijen ‘doen’ nu tientallen miljoenen per stuk, met als voorlopig dieptepunt de 60 miljoen euro die onlangs bij Sotheby’s werd neergeteld voor L’Allée des Alyscamps. Lees “” verder

De man droeg een door het vele wassen vaal geworden sweater waarop in oranje blokletters ‘Nederland’ stond. Langs mijn tafeltje lopend hield hij even de pas in en wees naar binnen.

‘Ik ga eerst mijn handen wassen voor ik ga eten.’
Heel verstandig, knikte ik.

Alsof hij zijn zin ingestudeerd had en hem alleen even bij mij uit had willen proberen, opende hij de terrasdeur en riep binnenstappend tot de medewerkers van het pannenkoekenrestaurant: Lees “Nederland” verder

Op het hoger gelegen voetpad langs de weg kwam me met forse snelheid een fietser tegemoet. Ik had de keus tussen rechts van het talud af springen of links over de heg in een rozenperk duiken. Een keus dus tussen mogelijk onder een auto komen of slaande ruzie krijgen met een villabewoner. Ik houd niet van dat soort dilemma’s. Dus bleef ik staan. De fietser remde krachtig en kwam tegen mijn knieën tot stilstand. Broek na thuiskomst meteen in de was doen, dacht ik nog voor ik met ingehouden woede naar de rijweg wees. Lees “De krant” verder

Elke keer als ik voor een paar dagen mijn intrek neem in kasteel Slangenburg om er te werken of er mijn rust te vinden, breng ik ook een bezoek aan de kapel. Die ligt verborgen in de bossen en maakt deel uit van een abdij die de Benedictijnen daar in het midden van de vorige eeuw eigenhandig hebben gebouwd.

Terwijl de abdij niet voor bezoekers open is, is de kapel dat wel en biedt ze passanten de mogelijkheid om er, vrijblijvend, even tot rust te komen. Lees “Bidden” verder

De man en de vrouw, beiden rond de veertig, waren voor hun eerste ontmoeting aan een tafeltje bij het raam gaan zitten. Misschien om de momenten van stilte op te kunnen vangen door elkaar op situaties buiten op straat te wijzen, misschien ook om niet meteen in een intiem hoekje gevangen te raken. De vrouw, uitbundig van aard, praatte meteen al honderd uit over haar baan (universitair medewerkster), haar hobby’s (yoga), maar vooral over haar familie.

Ik had haar wel willen waarschuwen, want de meeste mannen zijn daar niet van gediend en al helemaal niet bij een eerste ontmoeting. Lees “Daten” verder