ALBERT&SONSBEEK 8
Van november 2016 tot november 2017 is het beroemde park Sonsbeek mijn inspiratiebron en werk terrein. Op zoek naar het profiel en DNA van het park. Voor deze column sprak ik met wethouder Ine Burgsteden die Sonsbeek in haar portefeuille heeft. Met het doel om met haar te praten over favoriete uitspraak ‘Sonsbeek is voor iedereen’, de kenmerken van de openbare ruimte en over de toekomst van het park.
De wethouder
Wij, Ine Burgesteden en ik hebben een ontmoeting in een restaurant onder het WTC nabij het NS Centraal Station Arnhem. Sonsbeek is op loopafstand.
Ik: Wie is de eigenaar van het park Sonsbeek?
Ine Burgsteden: De gemeente Arnhem is sinds 1899 eigenaar. De gemeente is verantwoordelijk voor het onderhoud en de ontwikkeling. We zijn tevreden met hoe het park er nu bij staat en we krijgen reacties bol van de superlatieven. Er is geen aanleiding om het park ingrijpend te veranderen. Om het park op het huidige niveau te houden moeten we alert blijven en een goede dialoog onderhouden met de deskundigen. In de besluitvorming omtrent alle zaken wat het park betreft heeft de Gemeente, als eigenaar, de laatste beslissende stem.
Ik: ’Het park is voor iedereen’, zeg je graag met trots. Wat bedoel je daar mee?
Ine Burgsteden: Het park is voor iedereen, niemand uitgezonderd, dag en nacht toegankelijk. De bezoekers kunnen alles binnen de regels doen en laten. De regels staan nergens prominent maar de bezoekers van het park kennen ze. Mooi toch.
Kennel en verdienmodel
Ik: Het park is voor iedereen. Even uitproberen waar de rek in zit. Stel de bezitters van de honden, die graag in het park wandelen, willen een kennel om de honden veilig in het park achter te laten.
Ine Burgsteden: De honden zijn altijd welkom zegt ze tactisch. En dan beslist: nee een kennel vind ik geen goed idee. Een kennel neemt permanent ruimte weg die dan door anderen niet meer gebruikt kan worden. Het schept ook een president werking want dan kunnen andere gebruikers een deel van het park op eisen. De honden na de wandeling gewoon mee naar huis dus.
Ik: Tweede kans en uitdaging. Er komt bij jou een gezaghebbende Arnhemse ondernemer die exclusief voor een dag een deel van het park wil gebruiken. Voor een mooi sfeervol evenement om zijn nationale relaties, internationale gasten en het voltallige Gemeente Bestuur te ontvangen. De ondernemer betaalt daarvoor De gemeente Arnhem € 100.000,- Het park als verdienmodel. Wat ga je doen?
Ine Burgsteden: Tot op heden zijn er vooral kleine commerciële activiteiten die in principe voor iedereen toegankelijk moeten zijn zoals de festivals en de Sonsbeekmarkt. Ik denk dat we het niet met de ondernemer in zee gaan. Aan het park grof gaan verdienen zal onvermijdelijk tot gevolg hebben dat De gemeente in een commercieel krachtenveld terecht komt en haar onafhankelijke positie op de proef wordt gesteld. Met het risico dat wij de regie over het park verliezen.
Toekomst
Ik: Wat voor toekomst zie je voor Sonsbeek?
Ine Burgsteden: De toekomst is al begonnen. De natuur heeft haar eigen wetten en daarop moeten we anticiperen. Dat gebeurt ook doorlopend, met pieken in het voor-en najaar. Het park is populair en trekt enorm veel mensen. Er kan en mag veel in het park. We leven in een wereld die wat het gebruik van de openbare ruimte betreft doorlopend verandert. In het beheer passen we ons steeds creatief aan en verbieden zonder argumenten zelden iets want dat werk averechts weten we. De beheerders van al onze parken anticiperen en vinden oplossingen voor grote en kleine problemen en dreigende conflicten. Ik sta als wethouder achter hun dagelijkse praktijk. Ze voelen mijn warme hand in hun rug. Bij excessen waarbij de wet wordt overtreden grijpt uiteraard de politie in. Wat mij betreft moet dit ‘beleid’ in de toekomst zo blijven.
De echte toekomst van het park op korte en lange termijn ligt in het beheer en onderhoud van het park. Vanuit de centrale vraag: Hoe houden we Sonsbeek toekomst bestendig. Het park wordt door professionals en vrijwilligers onderhouden. Zonder vrijwilligers zou Sonsbeek er een stuk minder florissant uit zien. Tijdens het onderhoud van het park worden constant afwegingen gemaakt wat moeten blijven of weg kan. Dat is zoeken naar een gezond evenwicht tussen de kracht van de natuur en hoe wij vinden dat het park moet zijn. Hoewel de natuur zich niet in alle opzichten laat dwingen.
Interessant is het denken over hoe het park er over tientallen jaren uit moet zien. Daarvoor is een goede uitwisseling van kennis en inzichten met de deskundigen noodzakelijk en formuleren van een visie. Deze visie mag weer niet in beton gegoten zijn want de natuur is in met mate onvoorspelbaarheid. Een flinke storm met veel schade in het park kan mooie plannen op losse schroeven zetten.
Om nog even terug te komen op ‘het park is voor iedereen’ zegt ze. Dat sluit strikt genomen uit dat het park niet van iedereen is. Niet van jou, van mij of een speciale groep van in de stad. Zolang we een democratisch bestel hebben zal dit principe niet los gelaten worden.
Met deze uitspraak beëindigden we ons gesprek. De wethouder ging naar het stadhuis en ik naar mijn atelier. Verschil moet er zijn.
.
