Mijn dagelijks Lichaam 2 (slot vooralsnog)
In en uit…
Voor de zoveelste keer dacht ik aan de berg aardappelen die ik gedurende mijn leven in mijn lichaam af heb laten dalen. En aan de flessen vocht in verschillende vormen die ik door mijn slokdarm weg liet spoelen. Ook voor de zoveelste keer dacht ik aan de liters urine en kilo’s poep die mijn lichaam heeft verlaten. Soms aan het sperma dat mijn lichaam met de lust verliet.
AOW
Met dit lichaam, met een beperkte houdbaarheid, waarin ik meer dan zeventig jaar woon. Behoor ik, volgens het CBS (Centraal Bureau van de Statistiek), tot de 1.748.130 mensen die maandelijks in 2022 een AOW-uitkering ontvingen. Dat voor mij plus een pensioen, opgebouwd tijdens mijn werk in het kunstonderwijs, een redelijk inkomen oplevert. Een fractie van wat de koning Alexander per maand incasseert, maar meer dan waar een bijstandsgezin bestaand uit vier personen van rond moet komen.
Productief
Na het toetreden tot de groep ‘bejaarden’. Ben ik in de samenleving gaan behoren tot het sociaal segment dat niet deelneemt aan het arbeidsproces en als zodanig geen bijdrage levert aan de nationale productiviteit. Mijn groep die ‘gedwongen’ vrijgesteld is van arbeid kan zich onder meer maatschappelijk nuttig maken met ‘vrijwilligerswerk’. Waar onderhand een deel van de samenleving op draait. Of ze kunnen eindelijk zonder verplichtingen elders, van het leven genieten, nu het nog kan. Een combi van ‘vrijwilligerswerk’ en ‘van het leven genieten’ is ook een optie. Niks mis mee.
Geen probleem
Samen met mijn lichaam heb ik ervoor gekozen om, na mijn AOW, mijn beroep als kunstenaar te continueren. Geen probleem, want er is inhoudelijk door mijn leeftijd aan mijn betrokkenheid, noodzaak en overtuiging weinig veranderd. Als solist ben ik eraan gewend dat ik het in eerste instantie op eigen kracht moet zien te redden. Ik vind kunst belangrijk, maar ben me ervan bewust dat het maatschappelijk een bescheiden rol speelt. Te bescheiden wat mij betreft.
Alledaags kunstenaarschap
Ik moet mijn stinkende best doen om mijn werk als ‘senior’ kunstenaar onder de aandacht te brengen van het stroperige veelvormige centrum van de kunstwereld. In contrast daarmee gaat het aan de periferie van die wereld juist vloeibaar.
Daar komen tentoonstellingen en presentaties tot stand door samenwerken met collega-kunstenaars op basis van wederkerigheid, respect, bondgenootschap en urgentie. Dat is inhoudelijk de kurk waarop mijn openbaar alledaags kunstenaarschap en dus waar mijn lichaam op drijft.
Mijn dagelijks lichaam 1 is hier te lezen.
