Black lives matter. Maastricht
Berichten vanaf het eiland 4 (slot)
In ons huis, dat ik in mijn vorige columns ons denkbeeldige eiland noemde, liggen de mondkapjes klaar. De intellectuele lockdown is versoepeld, de economische schade veroorzaakt door de pandemie raakt tot op heden mijn bankpas niet. In onze tuin bloeien de rode en witte rozen uitbundig. Op 25 mei 2020 kwam George Floyd in Minneapolis Amerika door politiegeweld om het leven. De moord werd met een telefoon gefilmd en ging viraal. Wereldwijde demonstraties tegen politiegeweld en racisme kwamen op gang.
Ik ben niet gek
Voor mij in het vak, dat met witte tape op de tegels aangeven was, stond een vrouw van ongeveer mijn leeftijd. We wachten buiten, op ruim anderhalve meter van elkaar, voor de winkel om binnen geroepen te worden. Ik moest naar deze winkel om een audio apparaat te ruilen. De vrouw keerde zich plotseling naar me om en begon zonder inleiding tegen me te praten. Zij: ‘ Als ik corona krijg meneer ga ik niet naar het ziekenhuis. Ik blijf veilig achter het raam in mijn huis zitten met m’n hond en twee katten. Ik ben niet gek.’ Een frisse jonge vrouw nodigde haar uit om binnen te komen en eerst haar handen te reinigen…
#VeiligAchterGlas
Nadat een versoepeling van de intelligente lockdown was afgekondigd gingen we een weekend naar Maastricht. Daar zag ik in de imposante Boekhandel Dominicanen de indrukwekkende fotoserie #VeiligAchterGlas van Tetsuro Miyazaki. Voor de achtergrond van de serie foto’s citeer ik uit de begeleidende handout:
‘Met de afkondiging van de corona-maatregelen afgelopen maart zat de Maastrichtse portret-en eventfotograaf Tetsuro Miyazaki plots met een lege agenda. Maar toen hij zijn oudere alleenstaande buurvrouw, thuis achter haar raam zag staan, vroeg Tetsuro of hij haar zo mocht fotograferen. Als snel ging hij meer vrienden, bekenden en onbekenden (of nieuwe vrienden) thuis portretteren. Het was het begin van de portretreeks #VeiligAchterGlas. Tijdens de 56-dagen-durende periode van strenge isolatie-maatregelen, die eindigde op 11 mei met het opengaan van scholen, maakte Tetsuro gemiddeld een foto per dag. Hij fotografeerde zowel gezinnen als alleenstaanden, studenten of samenwonende vrienden.’ [einde citaat]
Urgent
Ik ben onder de indruk van de reeks foto’s. Ze maken de alledaagse effecten van de pandemie zichtbaar en invoelbaar. De foto’s in subtiel zwart/wit/grijs registreren een uniek fenomeen en documenteren en markeren een ingrijpende periode. Ook reflecteren ze met respect en compassie de grote diversiteit van het netwerk waarin Tetsuro Miyazaki fotografeerde. Dit aspect ontroerde mij omdat het de lotsverbondenheid manifest maakt. De daadkracht waarmee de serie foto’s aan het eind van de ingrijpende periode direct geëxposeerd zijn en de selectie die de Volkskrant op 2 april 2020 publiceerde geeft de urgentie weer.
Onzichtbaar
Onze jonge kleindochters kennen het woord corona en hebben hun spontane gedrag van voor de pandemie aangepast. De ouders hebben beide meisjes de realiteit van anderhalve meter afstand geleerd. We raken elkaar al maanden fysiek niet meer aan. Doen nieuwe spelletjes met woorden en gebaren. Die we als we elkaar weer zien als in een ritueel herhalen. In diepste wezen is er niets veranderd, houd ik me zelf voor. In het dagelijks leven staan realiteitszin en zelfbehoud boven de angst van een mogelijke besmetting met het virus.
Bloedmooi
Na de anti-racisme-demonstratie in Maastricht, waarin de slogan ‘Black lives matters’ leidend was. Plaatste Tetsuro Miyazaki op 7 juni 2020 op FB een ontwapende foto die me door de inhoud en schoonheid diep trof. Zijn foto toont een dubbelportret van twee jonge mensen met beiden een identiek elegant mondkapje. Ze kijken mild strak in de camera en verschillen in huidskleur. Representeren binnen de context van de anti-racisme-demonstratie beweging ‘zwart en wit’ en dragen hun betrokkenheid met de coronacrisis uit. Bloedmooie foto die de actualiteit en de toekomst indringend uitdaagt. Ahhhh…
Foto’s: Tetsuro Miyazaki
Informatie over Tetsuro Miyazaki: https//tetsuro.photography/
