De Constructie Van De Wereld 139.

Berichten vanaf het eiland (2)

In verband het coronavirus is ons huis in overdrachtelijk zin een eiland en gaan wij, mijn echtgenote en ik, soms naar het overdrachtelijke vasteland. Jawel, jawel deze situatie kan duren totdat we allemaal ingeënt zijn met een vaccin dat er nog niet is, brrrr.

Blijf gezond

‘Blijf gezond’ is een gevleugelde uitspraak geworden. Ik ervaar het als een bevel waaraan de waarschuwing verbonden is: als je niet gezond blijft, dan zwaait er wat, dan is de kans groot dat het onheil met fatale gevolgen vol over je heen komt. Ik ben iets meer dan 7×10 jaar en behoor statistisch tot de risicogroep. Stoer: ik blijf gezond tot het tegendeel bewezen is. Ha.

Huisarrest

Het is nu onze burgerplicht thuis te blijven en alleen voor het hoogstnoodzakelijke de deur uit te gaan. In het openbaar 1,50 meter afstand van elkaar te houden. Simpele maatregelen om de verspreiding van het coronavirus in te dammen. Alleen de mensen met cruciale beroepen werkzaam in vitale sectoren zijn hiervan vrijgesteld en hebben als dat nodig is de beschikking over beschermende pakken, mondkapjes en brillen. Het verplicht thuis blijven ervaar ik als een soort huisarrest met een open-deur-regime. Wij ontvangen onze volwassen kinderen alleen bij mooi weer in de tuin en blijven op afstand van elkaar. Hebben met stoepkrijt een lijn getrokken die voor de kleinkinderen de scheidslijn is tussen hun en ons grondgebied. Bizar maar het werkt goed.

Stevig aanpoten

Allerlei zaken die voorheen noodzakelijk, goed, verstandig en leuk voor ons zelf en de samenleving waren, zijn van ondergeschikt belang geworden. Het is stevig aanpoten om de opgebouwde dagelijkse routine van ‘vroeger’ aan te passen en nieuwe en andere vormen voor zin- en betekenisgeving van het leven te ontdekken. Ik zie dat om me heen en herken dat bij mezelf.

Management van verwachtingen

De informatie over de coronapandemie komt door TV-uitzendingen, internet en tijdschriften – vooral De Groene is bij ons favoriet – ons huis, ons eiland binnen. We volgen de wetenschappelijke ontwikkelingen en inzichten die leiden tot maatregelen door de overheid. Die in persconferenties door de regering met argumenten omkleed tot het invoeren van nieuwe en herkenbare gedragsregels voor ons burgers leidt. Het is het voorbeeld van management van verwachtingen. Met de woorden en zinnen: ‘intelligente lockdown’, ‘1,50 meter afstand’, ‘het nieuwe normaal’ en ‘1,50-meter-economie’ en later ‘1,50-meter-samenleving’ manoeuvreren we ons door het huidige bestaan’. De taal… de taal… sturend instrument, verbeeldend en machtig. Meeslepend als je de kritische reflectie daarop even uitschakelt.

#Frontberichten

De werkers van de cruciale beroepen die direct in aanraking komen met mensen die het coronavirus met zich meedragen, lopen het risico om ook zelf besmet te raken. In het dagelijkse tv-programma #Frontberichten van BNNVARA doen verpleegkundigen, schoonmakers, artsen, ambulancepersoneel, spoedeisendehulp-medewerkers, politie, burgemeesters, begrafenismedewerkers zelf verslag. Met hun telefoon maken ze ‘vlogs’ waarin ze ongefilterd en direct hun werkomstandigheid met de kijkers delen. De omvang van de epidemie en de hartverscheurende drama’s van de coronapatiënten en de nabestaanden van de slachtoffers krijgen een stem, een beeld. Ook wordt duidelijk en invoelbaar wat de enorme inspanning is die de mensen in de cruciale beroepen leveren om de situatie de baas te blijven. #Frontberichten, het tv-programma dat ik graag volg, brengt het coronavirus en alles wat daar mee samenhangt dichtbij wat ik zelf in de realiteit als het even kan op afstand wil houden. En dan te bedenken dat de zorgmedewerkers in de frontlinie, ‘de helden’ van nu in de ziekenhuizen, uit pure noodzaak in 2019 massaal demonstreerden voor een betere cao en betere arbeidsvoorwaarden.

Liefde op het eerste gezicht

In de tuin van onze comfortabele woning openbaart zich in volle hevigheid het wonder van de lente. Ieder jaar hetzelfde en toch altijd weer verbazingwekkend. De tulpen en narcissen staan er krachtig en prachtig bij. Mussen, Vlaamse gaaien een enkele duif en soms eksters in de struiken en bomen. Evenals vorig jaar snoeide ik de rozenstruiken om straks in de zomer de sensatie van het hebben van rode rozen te ervaren. Tijdens het doorknippen van een takje dacht ik in relatie met ‘1,50-meter-samenleving’ van de regering aan de liefde op het eerste gezicht en de verdere uitbouw die als de lust ontvlamt.

Foto’s: van de tentoonstelling van Albert Van Der Weide en Anneke Savert die momenteel in quarantaine is bij Circa….dit… Arnhem

Auteur: Albert Van Der Weide

Albert Van Der Weide is kunstenaar en woont en werkt in Arnhem. Hij exposeert en voert projecten uit in binnen- en buitenland. Albert schrijft sinds 2009 columns voor Arnhem aan Zee. +31 64 15 74 352, https://albertvanderweide.nl/

Eén gedachte over “De Constructie Van De Wereld 139.”

  1. Nee, hier kunnen duiven niet landen – ze vliegen aan maar zwenken op het laatste moment verschrikt af. Zij zijn hier niet gewenst.
    Ik word aangetrokken door de aantrekkelijke stralen op de kale stoeptegels. De maan is wassend – de maan is afnemend – de volle maan is weg. Ik ga op de centrale plaats staan – daar waar de stralen elkaar raken. Hier moet het toch gebeuren? Maar wat moet hier eigenlijk gebeuren? Er kan hier toch niets gebeuren? Ik loop door en kom weer uit op de kale stoeptegels.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *