Ik zit in mijn onderbroek in een van de campingbaas geleende ligstoel naast mijn tent in het zonnetje en lees een boek. Het is een leuk boek vol grappige wendingen. Een boek zoals ik nodig zelf eens zou moeten schrijven als ik het maar kon. Het boek houdt me zo bezig dat ik haar niet hoor aankomen. Opeens staat ze naast me, haar zwaar beladen fiets aan de hand en om haar mond een lichte grijns.
‘Dag’, zegt ze.
‘Dag’, zeg ik terug terwijl ik het boek snel op mijn onderbroek laat zakken.
Haar grijns wordt breder. Ze knikt in de richting van mijn kruis.
‘Mooie onderbroek heb je aan.’
‘Het is geen onderbroek’, zeg ik. ‘Het is mijn zwembroek. Maar telkens als ik van de hoge duik, hangt-ie op mijn enkels. Daarom gebruik ik hem als onderbroek.’
Haar grijns gaat over in een schaterlach.
‘Probeer eens bretels’, zegt ze. ‘Sta je hier alleen?’
Ik knik.
‘De hele week al. Ik had de moed bijna opgegeven, maar nu ben je toch nog gekomen.’
Ze maakt abrupt een einde aan het spel.
‘Ik heb aangebeld bij de beheerder maar hij is er niet. Zal ik maar gewoon een plekje uitkiezen en de tent opzetten?’
‘Ik zou het maar doen’, zeg ik naar de dichttrekkende hemel wijzend. ‘Er is onweer op komst.’
‘Hè bah, onweer!’, zegt ze. ‘Ik heb nog een ouderwetse tent met van die ijzeren stokken.’
Ze zet haar fiets tegen de picknicktafel en begint met geroutineerde bewegingen aan het opzetten van haar tent. Nog geen half uur later heeft ze alles ingeruimd en kruipt ze met handdoek en toiletspullen weer naar buiten.
Niets mooier dan vrouwen die zelfstandig op pad gaan en zichzelf weten te redden. Maar toch denk ik even met heimwee aan die keer dat een kampeerster me verzocht haar te helpen met het opzetten van haar tent en me daarna meevroeg naar de douche.
