ALBERT&SONSBEEK 4
Deze column gaat over mijn kunstproject ALBERT & SONSBEEK dat zich van november 2016 tot november 2017 zal ontwikkelen. Mijn naam is Albert Van Der Weide, beeldend kunstenaar sinds 1977.
Syrië in Sonsbeek
Op een mooie zondag ontmoette ik een familie uit de stad Aleppo in Syrië bij het hertenkamp in Sonsbeek. De familie was uit Aleppo gevlucht voor oorlogsgeweld en terreur vertelden ze me. We zijn nu veilig, zei de vader. Ze gaven de herten gul brood en vertelden me hoe uitzonderlijk dat is omdat er in hun eigen land geen brood voor de mensen was. Ze leerden mij het woord ‘hert’ dat in het Arabisch ‘ghazal’ is. Wat ik na een aantal keren oefenen goed uitsprak. Het Nederlandse woord ‘hert’ dat ik voorzegde werd door hen in koor een aantal keer herhaald en vloeide daarna uit hun monden. Ik vroeg of ik hen mocht fotograferen. Ze overlegden met elkaar en stemden toe, behalve de moeder. Bij het afscheid wensten ze me Salam/vrede toe. Ja vrede dat is ook zo’n vanzelfsprekend ding in Nederland. Vóór de Europese eenwording werden in Europa twee bloedige ontwrichtende oorlogen binnen 45 jaar uitgevochten die uitgroeiden tot wereldoorlogen. Ik leef meer dan 65 jaar en maakte op Europees grondgebied nooit een oorlog mee. Wat een voorrecht, wat een luxe! Dit inzicht stemde me mild en de takken van de bomen leken de lucht te omarmen. Dit is een gastvrij park in een vredig land vibreerde het om me heen. Ik keek naar de Syrische familie die inmiddels de uitgang van het park hadden bereikt.
Veilig
Mijn project Albert & Sonsbeek wordt goed ontvangen. De voorgaande weken was ik gast bij radioprogramma’s en er zijn een aantal artikelen in kranten verschenen. In een van de interviews zei een journalist dat Sonsbeek wel een beetje bejaard en geen geil onderwerp is. Ik pruttelde wat terug maar de opmerking van de journalist heeft me wel aan het denken gezet.
Ja, ik ben een vergevorderde senior waar ik niets aan kan doen overigens, het is me gewoon overkomen. En, ja Sonsbeek lijkt sociaal en politiek onaantastbaar. Niemand doet een voorstel om in het park een moskee te bouwen of bomen op te offeren voor een groot evenementen terrein met aantrekkelijk verdienmodel. Het heeft een keurig beschaafd imago met een hoog aaibaarheidsfactor en wordt door iedereen geprezen die het ooit zag.
In mijn kunstenaars loopbaan werk ik altijd met thema’s en onderwerpen die dicht bij me staan. Het voelt in deze fase van mijn leven als vanzelfsprekend om het park als werkterrein te kiezen. Ik ben Sonsbeek opnieuw aan het ontdekken en daar neem ik een heel jaar de tijd voor. En leg dat proces vast in foto’s, tekeningen, teksten en deel dat op sociale media en kleine tentoonstellingen en in de papieren media voor gerelateerde doelgroepen en netwerken. Waar het uiteindelijk na een jaar op uit draait weet ik niet. Ik heb al wel gesprekken gevoerd heb met mensen die aan de ‘knoppen draaien’ en mogelijk ‘iets’ met mijn artistieke opbrengsten in de toekomst zullen willen doen.
Het park een veilige plek waarin de natuur en de cultuur op een heel hoog niveau in stand gehouden wordt. Waar alle bezoekers zichzelf kunnen zijn in de openbare ruimte die voor iedereen gratis is. Het is in deze functie een publieke voorziening die ons helpt de wereld beter te doorgronden. Ach waarom functioneert de maatschappij niet zoals Sonsbeek op een mooie zondag denk ik soms.
Tekeningen
Er is in Albert & Sonsbeek een voor het publiek een onzichtbare kant. Naast dat ik buiten in het park ben, fotografeer, teksten schrijf maak ik met grote regelmaat tekeningen over het park. Tekeningen zoals ik me het park herinner. Ik maak de tekeningen uit mijn hoofd. Mijn foto’s gebruik ik niet als geheugensteuntjes. Het werkt zo, ik trek me terug in mijn atelier en leg een vel papier op tafel en denk, zonder me een concrete situatie voor te stellen, aan wat ik in het park mee gemaakt heb. Dan zet ik de eerste lijn op papier waarop ik een vervolg maak. Ik plant als het ware een zaadje dat uit begint te groeien, een vorm wordt en betekenis krijgt. Mijn hand stuurt mijn denken en mijn denken stuurt mijn hand in een slingerbeweging. Ik teken altijd organische vormen die soms te herkennen zijn als takken, bloemen, wortels maar soms alleen als niet te duiden structuren.
Mijn tekeningen maak ik in de beslotenheid van mijn atelier, intiem en het werkproces is voor anderen onzichtbaar. Ik heb inmiddels meer dan 300 tekeningen gemaakt en als ik in dit tempo door werk zullen er in november 2017 meer dan 1000 tekeningen gemaakt en bewaard zijn. Laatst had ik een toekomstvisioen, zag alle tekeningen aan de wanden van een en mooi museum hangen.
Tot zover.
Sonsbeek is zó mooi dat je vele jaren geleefd moet hebben om haar schoonheid volledig te kunnen bevatten.