Ik houd niet van vals sentiment, laat ik dat voorop stellen. Maar even na elven, toen de radiozenders A Whiter Shade of Pale, het lievelingsnummer van de vermoorde Peter R. De Vries, draaiden zong ik uit volle borst mee. En het kostte me moeite, want mijn stem was door tranen verstikt. En je zegt net dat je niet van vals sentiment houdt, zult u nu misschien denken. Nee, dat doe ik in alle oprechtheid niet.
Heel Nederland was in de ban van de aanslag op zijn leven. We zaten massaal aan de buis gekluisterd en checkten de nieuwsberichten in de hoop op een positieve omslag. Tegen beter weten in misschien. Want hoe overleef je vijf schoten, waarvan minstens een in je hoofd? Ik geloof ook niet dat hij er de man naar was om de rest van zijn leven vegeterend door te brengen. Intussen groeide de bloemenzee. Niet alleen op de Leidse Dwarsstraat, maar door heel Nederland werd Peter met bloemen, gedichten, kaarsen, gebeden, Ajax shirts en sjaals en vliegtuigen die zijn levensmotto door het luchtruim vlogen, geëerd.
Toen ik op 15 juli Breaking News binnen zag komen, wist ik het. De man met wie velen van ons opgegroeid zijn, hij verschafte ons met zijn programma’s ontelbare alibi’s, die niet boog, met rechte rug leefde en onverschrokken doorging waar anderen al lang hadden opgegeven, was geveld. De impact van deze gruwelijke gebeurtenis is nog niet te overzien. Nederland is in rouw.
Mijn hart breekt als ik lees dat zijn partner nu spijt heeft dat ze niet in de openbaarheid is getreden, hoe ze nog briefjes vindt met lieve boodschappen die hij overal voor haar verstopte. De rosé gouden armband met inscriptie die ze beiden droegen en die ze onherkenbaar op een foto omhoog houdt. Haar laatste app die hij nooit meer heeft kunnen lezen. Mijn god, de hel waar zij, maar ook zijn ex-vrouw, kinderen en anderen dierbaren doorheen gaan, is te groot om echt te kunnen bevatten. Als een dierbare aan een ziekte sterft is dat verschrikkelijk, maar dood door moord? Hoe kom je dat te boven?
We zijn allemaal uniek. Zo ook Peter De Vries, maar hij stak wat mij betreft met kop en schouders boven de gemiddelde mens uit. Hij was wat de Britten zo mooi zeggen: One of a Kind. Ik ga hier niet herhalen wat velen al over hem gezegd hebben, dat zou vals sentiment zijn. He skipped the last fandango. Rust zacht bijzonder mens.