Het Rijk Pandemia

Ik ben geen fan van een overheid die zich van de ene in de andere affaire rommelt maar dat er landelijk beleid moet zijn om de corona-epidemie een halt toe te roepen is voor mij zo klaar als een klontje.

Vandaar dat ik met enig wantrouwen de man bezag die zijn fiets op de standaard zette en naast mij plaats nam op het bankje bij de bushalte.

Goedemiddag’, zei ik. ‘Prima als u hier ook komt zitten maar laten we wel die anderhalve meter in acht houden.’

De man knikte nors en schoof met tegenzin naar het einde van de bank.

‘Ja, ja, anderhalve meter,’ begon hij, ‘maar het is alleen maar uitstel, hoor. Want weet u wie er in werkelijkheid achter al dat gedoe zit?’

Ik keek hem vragend aan.

‘Caesar, meneer.’ Er klonk trots in zijn stem door.

‘Caesar, zegt u?’

‘Juist meneer, Caesar.’

‘Toch niet Julius Caesar van het Romeinse Rijk? Want die is al tweeduizend jaar dood namelijk. Vermoord door onder meer zijn aangenomen zoon. Ook gij, Brutus? Weet u nog?’

‘Niet die Caesar, meneer, maar de huidige Caesar.’

Hij keek even spiedend om zich heen en boog zich toen naar mij toe.

‘De huidige Caesar is chef van de geheime PX-loge. Hij gaat een nieuw wereldrijk stichten. Het Rijk Pandemia.’

Tevreden keek hij naar mijn verbaasde gezicht.

‘Ja, ja, daar kijkt u van op, hè?’

‘Nou’, zei ik. ‘Maar als die loge zo geheim is, hoe weet u dan van het bestaan af?’

Hij liet zijn stem dalen.

‘Dat kan en mag ik u niet zeggen. Maar u lijkt me iemand die te vertrouwen is, dus daarom wil ik wel een tipje van de sluier oplichten. Caesar en zijn loge hebben een serum ontwikkeld waar alle mensen in de wereld mee ingespoten worden. Daar gaan ze na een tijdje aan dood en dan neemt hij de macht over.’

Ik keek op mijn horloge, nog zeven minuten voordat mijn bus zou komen.

‘Maar het knappe is nu juist,’ ging hij verder, ‘dat hij ook een antiserum heeft ontwikkeld. En dat krijgen zijn medestanders geïnjecteerd en die overleven dan de pandemie, begrijpt u wel?’

Hij keek me doordringend aan en sloeg toen triomfantelijk zijn armen over elkaar.

Er ging mij een licht op. John Steed en Mrs. Gale in The Grandeur That Was Rome. Uitgezonden op tv in 1963 of daaromtrent. In elk geval nog voordat de onovertroffen Emma Peel de nieuwe assistente van Steed werd. Het verhaal over een maniak met de naam Sir Bruno Luca, in de film vertolkt door Hugh Burden, die zich Caesar laat noemen en die de mensheid wil uitroeien door gif te verspreiden via het waterleidingstelsel. Hij en zijn mannen willen daarna een wereldrijk stichten waar deze Caesar de keizer van wordt. Totdat John Steed er lucht van krijgt en de wereld van de ondergang redt natuurlijk.

Ik zag de bus aankomen en stond op. De man bleef zitten maar knikte me langzaam en wat samenzweerderig toe.

‘Houdt u van De Wrekers?’ vroeg ik hem toen hij me bleef aankijken.

Hij schrok zichtbaar en kreeg een kleur.

De…, de Wrekers?’

‘Ja,’ zei ik, ‘u weet wel. Met John Steed en Emma Peel.’

Hij stond snel op en greep zijn fiets terwijl de bus voor ons stilhield.

‘Als u…, als u het dan maar niet verder vertelt’, bracht hij stamelend uit.

‘Dat kan ik niet beloven’, zei ik terwijl ik mijn mondkapje voordeed en instapte.

Auteur: Ed Bruinvis

Studeerde voor tekenleraar aan de Arnhemse kunstacademie en normatieve maatschappijleer bij professor Hoefnagels (Radboud Universiteit). Is sindsdien actief in het vredes- en ontwikkelingswerk (Stichting Doca, Platform Arnhem Mondiaal en landelijk Platform tegen Wapenhandel). Publiceert behalve onderzoekswerk ook poëzie (Rivierklei, 2008, De Muze, 2015 en Vage klachten, 2019) en verhalen (Open op zondag, 2010 en Het terras, 2014), in 2017 gevolgd door de novelle Angelie. In 2019 verscheen (digitaal) het boek Arnhem Mondiaal over veertig jaar samenwerkende Arnhemse vredes- en ontwikkelingsorganisaties.

Eén gedachte over “Het Rijk Pandemia”

Laat een reactie achter op harmen de vries Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *