De Constructie Van De Wereld 99.

Het Leven In 7

Ja… het gaat gebeuren op zaterdagavond 17 september 2016. De voorstelling ‘Het Leven In 7’ wordt door Armeno Alberts en door mij uitgevoerd in het beroemde en legendarische Orgelpark in Amsterdam. Over de achtergronden schreef ik in mijn column De Constructie Van De Wereld 94.

In het artistieke proces hebben Armeno Alberts – geluidskunstenaar en musicus- gelijk opgetrokken en alle onderdelen van Het Leven In 7 parallel en op onderdelen geïntegreerd ontwikkeld. Armeno componeerde onder meer voor 7 verschillende orgels nieuwe stukken en voert die, soms geassisteerd door andere organisten, zelf uit. Ik maakte objecten, tekeningen en schreef teksten. Het toneelbeeld zal met eenvoudige tastbare middelen steeds veranderen. Ga voor meer info en reservering naar www.orgelpark.nl

Om in de stemming te komen volgt in deze column een parabel die in de voorstelling zit en die op een lichtvoetige manier de kansen en uitdagingen verwoord als muziek en de beeldende kunst elkaar in het Orgelpark ontmoeten. Ik draag de tekst voor en Armeno voert sound-interventies uit.

Dames en heren wij spelen voor u de parabel Het Leven In 7. Het begint zo.

1. Een man en een olifant ontmoeten elkaar in een sauna. Ze praten over het leven in het algemeen en het leven in de jungle in het bijzonder. De olifant keek ineens naar het onderlichaam van de man en wees naar zijn penis en vroeg: moet u daar mee eten?

De man wist niets te antwoorden en keek naar boven, naar het blauwe plafond met de gouden sterren. De olifant stapte daarna zonder vooraankondiging in het zwembad waardoor het water over de randen stroomde. De olifant dobberde ontspannen rond en tetterde een aantal klanken die gaandeweg op een melodie gingen lijken.

De man was op de rand van het zwembad gaan zitten en keek naar de olifant.

2. Zing iets, riep de olifant en probeer mijn melodie te volgen.

De man staarde verlegen voor zich uit en merkte dat zijn hoofd volgestroomd was met teksten, thema’s, muziek, verhalen en beelden. Luister riep de man, luister en haalde diep adem om de eerste woorden de sauna in te slingeren.

Ineens dook de olifant onder water en verdween. De man keek naar de olifant die in een peilloze diepte wegzwom.

3. De man keek de olifant na zo ver zijn oog reikte. Hij mistte de olifant direct. De olifant had hem kennis laten maken met een wereld die hij niet kende en toch vertrouwd voor kwam. Hij werd overvallen door een milde vorm van melancholie.

Hij mijmerde over wat ze allemaal hadden kunnen delen.

Even, heel even dacht hij dat hij de olifant zou kunnen verhuren aan feesten, congressen en concerten. Net toen hij het idee om wilde zetten in concrete plannen borrelde het water in het zwembad en zag hij een grote vorm naar de oppervlakte komen. Tot zijn grote vreugde en dankbaarheid was het de olifant. Die woest bewegend op de kant van het zwembad klom en een enorme straal water uit zijn slurf spoot.

Hij ging naast de man zitten en sloeg zijn slurf om de schouder en zei: “Fijn dat je op me gewacht hebt oude rukker”.

4. De man nam hartelijk en warm afscheid van de olifant en liep door de stad naar huis. Hij had een geriefelijke woning met een tuin. In de tuin had hij een vijver gegraven waarin kikkers zwommen die met hun gekwaak hem de hele nacht uit zijn slaap hield.

Om de kikkers stil te krijgen had hij ooit zijn huisorgel naar de rand van de vijver gesleept en toen met volle kracht lange snerpende tonen door de boxen laten gieren.

Zijn buren waren komen klagen en suggereerden hem een stuk te spelen van zijn favoriete componist; mogelijk zou dat helpen.

5. Hij dacht aan de olifant. Hoe zou hij dit oplossen? Zou hij de taal van de kikkers spreken en hen uit kunnen leggen dat gekwaak altijd en iedere dag gekmakend is?

De olifant was door de drukke straten van de stad gelopen en had het begin van de jungle bereikt. Voordat hij verder liep stond hij stil onder een boom waarvan hij achteloos blaadjes afbrak en oppeuzelde.

Toch gek, dacht hij, dat ik met mijn slurf eet en de man, mijn vriend inmiddels, die met zijn slurfje zijn lichaamsvocht laat lopen en daar ook schaamtevol over doet. We verschillen erg van elkaar concludeerde hij en vroeg zich af of er ooit sprake zou kunnen zijn van evenwaardigheid. De olifant tekende met zijn slurf het slurfje van de man in het zand.

6. Bij een volgende ontmoeting, nu niet in de sauna, droeg de olifant een zwart maatpak zonder stropdas en de man was gehuld in een te groot blauw overall. Laten we iets samen gaan ondernemen zei de olifant, iets goeds, wat ertoe doet en waar we onszelf niet in verliezen. Niet verliezen in de hel van voor of tegen, mitsen en maren en de misselijk makende onzekerheid. Goed plan zei de man kortaf, met een olifant werk ik graag samen.

Welaan begon de olifant, welaan herhaalde hij, laten we iets doen wat de wereld beter maakt zonder aan te kunnen wijzen waar en hoeveel. Gelijk heb je, zei de man, kwantificeren en rubriceren is goed voor de minister van cultuur, maar levert verder alleen maar gezeik op.

7. Het leven, het leven is niets meer en niets minder, zongen is tweestemmig. De olifant stelde voor om van slurf te wisselen. Operatief te laten verwijderen en daarna aan laten naaien. Het zal wennen zijn maar levert zeker een ander perspectief op en een nieuwe ervaring bij het eten en drinken. Voor mij is het een remedie tegen overgewicht zei de olifant en voor jou, goede vriend, is mijn slurf goed voor jou libido.

Het leven, het leven, zongen ze nu als refrein en maakten grote gebaren en kleine zoete geluiden en dachten er ieder iets anders bij.

Auteur: Albert Van Der Weide

Albert Van Der Weide is kunstenaar en woont en werkt in Arnhem. Hij exposeert en voert projecten uit in binnen- en buitenland. Albert schrijft sinds 2009 columns voor Arnhem aan Zee. +31 64 15 74 352, https://albertvanderweide.nl/

2 gedachten over “De Constructie Van De Wereld 99.”

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *