Leuke jongen

‘Dus je vindt hem nog steeds wel een leuke jongen?’

De stem van de moeder klonk wat onzeker, alsof ze bang was dat haar dochter in stilte van mening was veranderd.

Het meisje schokte wat met haar schouders waarbij haar halflange haar zachtjes mee deinde.

‘Ja, ik geloof van wel.’

De vader verschoof wat attributen op het tafeltje.

‘Ik geloof van wel, ik geloof van wel… Dus je weet het nog steeds niet zeker?’

De vrouw stootte hem aan met haar ellenboog.

‘Toe, Anton, je moet zoiets de tijd geven. Ik was van jou in het begin ook niet zeker.’

De man trok met een ruk zijn servet van tafel.

‘Wat krijgen we nou?! Dat hoor ik nu ook voor het eerst. En dat na twintig jaar. Wat zeg ik, na vijfentwintig jaar!’

‘Ja’, zei de vrouw. ‘En dat is ook logisch, want je weet die dingen in het begin nu eenmaal niet zeker.’

Het meisje tastte intussen achter zich in de zak van haar jas die over de rugleuning van haar stoel hing. Ze trok er een mobieltje uit dat ze na enige aarzeling toch maar weer terug liet zakken.

‘In het begin, zeg je’, kwam de stem van de vader weer, nu ongeduldiger. ‘Maar wat is begin? Hoe vaak hebben we het er al niet over gehad? En nu zitten we er weer over te praten. Het zal tijd worden dat…’

Hij maakte zijn zin niet af, maar het was duidelijk dat er het nodige van dochterlief werd verwacht.

De moeder deed een tweede sussende poging, waarbij ze haar ene hand op de arm van haar echtgenoot legde en de andere op de samengeknepen vingers van haar dochter.

‘Dat ze hem een leuke jongen vindt is toch al heel wat, Anton? Daar moet het allemaal mee beginnen, toch?’

De man schudde koppig zijn hoofd.

‘Ja, maar zelfs daar is ze niet zeker van, zegt ze net. Kijk, dat ze van die Jopie niet zeker was kan ik begrijpen, want…’

‘Josef’, onderbrak de vrouw. ‘Hij heette Josef, Anton, niet Jopie.’

‘Want’, ging de man door, ‘hij hield niet van Dvoȓák. Dus van zo iemand zou ik ook niet zeker zijn. Ik heb een keer een hele avond Sibelius voor hem gedraaid. Vond ie ook niks aan. En toen ik daarna Prokofjev voorstelde, dacht ie dat we Grieks gingen eten. Dus ja, dan denk ik, dat is niks. Exit Jopie dus. En wie kregen we daarna ook weer? O ja, Harold. Engelse ouders, interessant. En laatste jaar conservatorium! Kijk, daar kun je dan als schoonvader iets mee. Paar avonden gezellig mee zitten bomen over de vrije atonaliteit bij Schönberg. Kostte me een hele liter Daneson, maar alla, dan kijk je niet op een paar centen. Maar van golf had ie weer helemaal geen verstand! Toen ik hem vroeg mijn handicap over achttien holes in te schatten, dacht ie dat ik het over mijn bril had. Dus ja, dan ben je op slag niet meer zo zeker van zo iemand. Exit Harold dus. En dan hebben we nu, hoe heet ie ook alweer? Enfin, doet er ook niet toe. En weer is ze er niet zeker van. Waar moet dat heen, vraag ik me dan als vader af. Je kunt daar toch niet mee door blijven gaan? Maak dan eerst zelf eens een keus.’

‘Kan wel zijn’, zei de moeder weer, ’maar je moet toch geduld blijven hebben met zoiets. Liefde moet groeien. Je moet niet meteen het onderste uit de kan willen.’

De man haalde zijn schouders op en sloeg driftig het menu open. Het meisje stond op.

‘Waar ga je heen?’, vroeg de moeder bezorgd.

‘Even naar de wc, mam.’

Ze bukte zich en viste haar mobieltje uit haar jaszak. Onopvallend liet ze het in haar broekzak glijden en haastte zich met klikkende hakjes naar het toilet.

Auteur: Ed Bruinvis

Studeerde voor tekenleraar aan de Arnhemse kunstacademie en normatieve maatschappijleer bij professor Hoefnagels (Radboud Universiteit). Is sindsdien actief in het vredes- en ontwikkelingswerk (Stichting Doca, Platform Arnhem Mondiaal en landelijk Platform tegen Wapenhandel). Publiceert behalve onderzoekswerk ook poëzie (Rivierklei, 2008, De Muze, 2015 en Vage klachten, 2019) en verhalen (Open op zondag, 2010 en Het terras, 2014), in 2017 gevolgd door de novelle Angelie. In 2019 verscheen (digitaal) het boek Arnhem Mondiaal over veertig jaar samenwerkende Arnhemse vredes- en ontwikkelingsorganisaties.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *