‘Ja, luisteraars, u heeft het waarschijnlijk vanmorgen al op het nieuws gehoord of in uw ochtendblad gelezen: het goudgeelgerande bladhappertje is na een afwezigheid van zesenvijftig jaar terug in Nederland. Het diertje, plaatselijk ook wel bekend als het bronsgroen stengelbijtertje, is aangetroffen in de Kaasdorper Duinvallei, niet ver van pannenkoekenrestaurant In den Leegen Strooppot. Wij danken deze waarneming aan professor doctor Blikveld, emeritus hoogleraar aan de Universiteit van Bloemendaal die de vondst onmiddellijk meldde bij de Stichting tot Behoud van de Geleedpotigen. Op haar beurt maakte deze stichting, uiteraard na verificatie van de waarneming, het nieuws wereldkundig. Aan de telefoon heb ik op dit moment de echtgenote van de hoogleraar. Goedenavond, mevrouw Blikveld.’
‘Goedenavond.’
‘Mevrouw Blikveld, wat ging er door u heen toen uw man die waarneming deed?’
‘Wat er door mij heenging? Nou, niet zo veel. Ik had het nogal koud en wilde eigenlijk al een hele poos terug naar huis.’
‘Dus u dacht niet bij uzelf, hier wordt wereldnieuws geboren?’
‘Nou nee, mijn man gaat elk weekend de duinen in op zoek naar kevers en torretjes, dus ik had eerst helemaal niet in de gaten dat het om een zeldzaam exemplaar ging.’
‘U bent zelf geen insectenliefhebber?’
‘Ik? O, helemaal niet! Ik moet er niets van hebben! Geef mij de poes maar. Die laat zich wat prettiger aaien dan die spinnen en duizendpoten van mijn man.’
‘Ik begrijp het, mevrouw Blikveld. Maar beschrijft u voor de luisteraars eens de vondst van uw man.’
‘Hoe ik mijn man eertijds gevonden heb, bedoelt u?’
‘Nee, dat is misschien ook interessant, maar ik bedoel eigenlijk: hoe reageerde uw man op de vondst? Het is per slot van rekening wereldnieuws.’
‘O, op die manier. Nou, hij kroop al een paar uur op zijn buik door het zand tot hij opeens opsprong en in de rondte begon te dansen. En hij schreeuwde alsmaar: het goudgeelgerande bladhappertje! Het goudgeelgerande bladhappertje! Ik dacht, zo meteen springt hij er nog bovenop!’
‘Uw man was helemaal in extase, begrijp ik?!’
‘Hij was helemaal door het dolle heen, werkelijk waar. Sinds onze huwelijks…eh…, sinds ons huwelijk zeg maar, heb ik hem niet meer zo meegemaakt.’
‘Kijk eens aan, dat is toch wel heel bijzonder!’
‘En toen probeerde hij op zijn mobieltje het nummer in te toetsen van die insectenstichting, maar dat lukte van de zenuwen alsmaar niet, dus dat heb ik toen maar gedaan.’
‘O, dus eigenlijk heeft u voor het wereldnieuws gezorgd?!’
‘Nee hoor, ik heb alleen maar het nummer ingetoetst. Maar binnen een half uur stonden alle leden van die club in de duinen. En iedereen maar rondhollen met pincetten en opschrijfboekjes. Ik werd er echt een beetje naar van, van al die drukte opeens bedoel ik.’
‘Maar uw man heeft er toch alle radio- en tv-zenders van Europa mee gehaald. Dat moet toch iets bij u teweegbrengen. Of doet dat helemaal niets met u?’
‘Jazeker doet het wel wat met mij, want mijn man heeft nu al twee nachten niet meer geslapen. En dan loopt hij maar rond in huis en gaat zomaar in zijn pyjama de tuin in en zit dan op zijn knieën in de modder tussen de struiken. En dan moet ik hem weer binnenhalen en onderstoppen. En dan probeer ik hem wel te kalmeren met verhaaltjes voorlezen, maar dat vindt hij alleen leuk als ik dat met stemmetjes doe. Maar daar ben ik niet meer zo goed in als vroeger, begrijpt u?’
