Journalistiek als kunst
Met het bericht van een snikhete dag in het vooruitzicht draaide ik de grote parasol die op het terras van onze woning staat naar boven. Ik liep de tuin in en zag vertederd dat in de bloempot met de Oostindische kers een oranje bloem tot bloei was gekomen. Wat een schoonheid, wat een luxe.
Bro
Met het plan om de stad uit te gaan pakte ik mijn, met elektrische trapondersteuning, fiets uit het schuurtje. Zette de helm op mijn schedel. Reed over de Amsterdamseweg de Bovenbrugstraat in, linksaf de spoorbrug over, vervolgens linksaf de Utrechtseweg op richting het centrum. Om op de kruising rechts het fietspad op te draaien richting de Nelson Mandelabrug.
Op de brug werd ik ingehaald door een fatbike. ‘Dag journalist van de site Arnhem aan Zee’, zei de bestuurder. Mijn ‘bro’, hij wees naar zijn passagier en ik hebben je column nr. 204 over de fatbike gelezen. Hartelijk dank, we worden nu echt gezien in Arnhem. Hij versnelde zijn bike en reed voor me uit. Achteraf weet ik dat de ontmoeting wel heeft plaatsgevonden maar het gesprek enigszins anders is verlopen. Wat je hebt gelezen is dus een ietwat speelse vorm van journalistieke vrijheid. Het is in ieder geval een door mij gewenst bruggetje naar het volgende onderwerp.
Pissig
Over journalistiek gesproken. Een paar weken geleden kreeg ik een mail van het bestuur van het Mediafonds Arnhem. Ik had bij dat Fonds een financiële bijdrage aangevraagd voor het schrijven en publiceren van mijn columns die ik over Arnhem schrijf. Met het perspectief er een publicatie over uit te geven. Ik schreef vanaf 2009 meer dan 200 persoonlijke columns vanuit en over Arnhem. Ze wezen mijn aanvraag af omdat ze mijn columns meer kunst dan journalistiek vinden.
Over die afwijzing ben ik pissig. Hun afwijzing is echter absoluut geen reden om met het schrijven en plaatsen op de site te stoppen. Het is vanaf heden wel journalistiek als kunst dus. Ha.
