versus Tour de France 2012

Het terras blijkt een stopplaats te zijn voor wielrenners. Niet die snelle jongens met die platte buiken en met kuitspieren zo strak als staalkabels van het dagelijkse afzien. Maar voor vijftigers die in groepjes hun wekelijkse rondje rijden en met veel geklep van hun tourschoentjes het terras op komen lopen. Ze zoeken al grappen makend een tafeltje uit en maken zich meester van een dozijn omringende stoelen.

Lees “Tour de Force” verder

Ik moet voordragen in Oosterbeek en zit op een bankje op het Willemsplein te wachten op lijn 1. Er komt een jonge vrouw op me af. Ze draagt een zonnebril met glazen zo groot als gebaksschoteltjes. Ze moet de bus hebben naar Arnhem-Zuid, zegt ze zonder haar bril af te zetten. Of ik weet welke lijn dat is. Ik zeg haar dat ze me net zo goed kan vragen om een getal onder de honderd te raden. Arnhem-Zuid is minstens zo groot als Arnhem-Noord, leg ik haar uit, dus zoveel wijken als er in Arnhem-Zuid zijn, zoveel buslijnen zijn er. Ze zegt dat ze op de Mierlostraat moet zijn. Ik zeg haar dat als Arnhem-Zuid minstens zo groot is geworden als Arnhem-Noord het aantal straten navenant is meegegroeid en dat ik van die honderden straten die daar nu zijn niet zou weten in welke wijk ze liggen. Ze zegt me dat het misschien beter is als ze even een telefoontje pleegt. Ik zeg haar dat me dat een goed idee lijkt. Ze loopt terug naar haar vriendje dat een eindje verderop een computerspelletje op zijn iPad speelt en zegt tegen hem dat die man die daar op dat bankje zit, het ook niet weet.

Lees “Contact” verder

Slowtalks in Tuin de Lage Oorsprong over de passie voor landschap

Oosterbeek, 22 juni 2012

Landschap, dames en heren, heeft twee betekenissen. Het is allereerst datgene wat zich buiten ons om door de eeuwen heen voltrekt. Het landschap beweegt namelijk. Heel langzaam, nauwelijks zichtbaar, maar het beweegt. En het beweegt evenwichtig. Plotselinge ingrepen als vulkaanuitbarstingen, blikseminslagen en tsunami’s daargelaten. Hoewel je met wat goede wil ook daar een evenwichtigheid in zou kunnen ontdekken. Maar de ergste ramp die het landschap kan treffen is de ingreep van de mens. Mijnbouw, skiliften, windmolenparken, industrieterreinen, snelwegen,  vinex-wijken en meer van dat soort hoogtepunten van beschaving.

Lees “Landschap” verder

De vrouw boog zich over het tafeltje naar haar zoon.

‘Weet je nog dat we daar een keer een ijsje hebben gehaald, Johan?’

De jongen keek in de aangewezen richting. Over de weg naderde een zilverkleurige personenwagen.

‘Een Peugeot 508!’, riep de jongen uit. ’Tweehonderdvier pk!’

Lees “Ford Capri” verder

De schuifdeuren openden zich en de man stapte de coupé binnen alsof hij voor het eerst van zijn leven het toneel betrad. Achter hem sloten de coulissen zich sissend. Hij keek even verschrikt om. Terug kan niet meer, zag je hem denken. Toen vermande hij zich en liep verder het gangpad in. Zijn blik bleef rusten op de lege bank tegenover mij.

‘Is die plaats nog vrij, meneer?’

Lees “België” verder

(Landelijke secretaressedag 2012)

Ze had haast. Dat was al te zien aan hoe ze direct na het binnenkomen het dichtstbijzijnde tafeltje in bezit nam en haar jas op de bank mikte. En ze was gewend om haast te hebben. Ook dat was te zien. De snelheid waarmee ze het peper- en zoutstelletje tegelijk met het vaasje met narcissen terzijde schoof, haar laptop openklapte en haar leesbril opzette, was duizelingwekkend. Alles ging in één beweging door. Nog voor de ober had kunnen vragen wat hij haar mocht brengen had ze al een Palmpje besteld. En terwijl ze met haar ene hand allerlei bestanden over het scherm liet flitsen, stelde ze met haar andere hand de stand van het beeldscherm bij. Al haar bewegingen getuigden van een grote routine. Even wierp ze een blik vol afgrijzen op de flat screens die aan het plafond hingen en waarop identieke en nimmer uitdovende haardvuren waren te zien, toen ging ze aan het werk. De ober kwam met stille pas aanlopen, zette een flesje en een glas naast haar op tafel en verdween weer even geruisloos als hij gekomen was. Zonder van het beeldscherm op te kijken schonk ze het flesje leeg in het glas en typte verder in een razend tempo.

Lees “Vacature” verder

(Boekenweek 2012)

De vrouw zat met haar mantel aan alleen aan een tafeltje in het midden van de zaak, dus ik verwachtte elk moment dat ze zou vertrekken. Toch gebeurde dat niet. Ze bleef rechtop zitten en trok het ene na het ander boek uit een tas die naast haar stoel stond. Ze keek er even in, bladerde het door of las de achterflap en legde het dan boven op de alsmaar groeiende stapel voor zich. Het flesje tomatensap ernaast bleef ondanks het uitdagend omhooggestoken rietje onaangeroerd.

Lees “Boeken, heel veel boeken…” verder

Het was stil tussen de kramen. Te stil naar de zin van de marktkooplui want ze stonden met verveelde gezichten en handenwrijvend tegen de kou achter hun koopwaar. Tegen elkaar beklaagden ze zich over de ochtendmist die de klanten bij de verwarming hield. Aan de stilte kwam echter abrupt een einde toen een kleine gedrongen man met een boodschappentas op wieltjes bij de groentekraam halt hield en met luide stem verkondigde dat het niet meer goed zou komen.

‘En waarom niet?!’

Lees “Markt” verder

Oplevering ecoduct Oud Reemst

De houtvester was uit zijn humeur. Niet alleen was hij de avond tevoren bij het thuiskomen met zijn splinternieuwe Range Rover tegen het tuinhek aangereden, maar door de storm van die nacht was er ook nog een losgeslagen dakpan op de motorkap beland. De wagen had een robuust voorkomen, maar bleek in de praktijk toch slecht bestand tegen dit soort bedrijfsongevalletjes. Net als de houtvester zelf die vanwege zijn ergernis en het stormlawaai geen oog dicht had kunnen doen. Toen ik hem dan ook meldde dat er een hert met zijn gewei was komen vast te zitten in de afrastering rond het terrein, stootte hij een volle minuut taal uit die je van een man in zijn functie toch niet snel zou verwachten.

Lees “Droombaan” verder