Graag leef ik in het besef dat er in het heden niet meer is dan het moment, het tikken van de klok en vloeien van de tijd. Dat de geschiedenis het kijken in een bolle spiegel of door een microscopische lens is. De toekomst een onvoorspelbare constructie van planning en toeval die voortgestuwd wordt door het verlangen om de grens tussen de realiteit en verbeelding te passeren. In de laatste maand van 2014 deel ik met jullie dit wankele inzicht en oprecht gevoel.
A Het dagelijks leven volgens de tentoonstellingen “Niemandsland”
Hoofdstuk 1. In een vergeten grote betonnen doos in de stad heb ik in 2013 en in dit jaar tentoonstellingen gemaakt met de titel “Niemandsland”. De betonnen doos staat op een terrein waar ooit een fabriek stond en het lijkt alsof de slopers van de fabriek de betonnen doos vergeten zijn. Ik exposeerde er geheime kunst voor vogels, ratten, insecten en onverwachte bezoekers in daglicht. De betonnen doos is aan een lange zijde open. Struiken belemmeren voor een groot deel van het jaar het zicht op de doos. De drie wanden van de doos zijn bedekt met een laag graffiti en roetsporen van vuurtjes die er gestookt werden. Soms is het een dumpplaats voor bouwafval. Op mooie zomerdagen sleepten thuis- en daklozen matrassen en slaapzakken ernaartoe en maakten zij het gezellig met feestjes, kaarsen en drank. Als het dan vochtig warm was en de wind waaide naar de straatkant, walmde de urinelucht de stad in.
Hoofdstuk 2. De tentoonstellingen die ik maakte, bestonden uit een selectie uit mijn collectie tekeningen die ik uit mijn hoofd maakte. Ik teken zelden naar de waarneming, foto’s of ander documentair materiaal. Mijn artistieke opstelling is actief en niet reactief. Leidend thema voor “Niemandsland” is de menselijke conditie, een groot verhaal in fragmenten. Kleine originele tekeningen gecombineerd met grote fotokopieën of geprint op plastic. Met de tekeningen onder mijn arm ging ik naar de betonnen doos en richtte de tentoonstelling in en maakte daar foto’s van. Als er iemand in de doos was, vroeg ik om toestemming. In de gesprekken die dan volgden, werd me duidelijk dat mijn begrip van “Niemandsland” niet overeenkwam met de beleving van de bewoner. Dat was zijn tijdelijke huis waarop ik inbreuk kwam maken. Waar haalde ik het recht vandaan. Ik had daarop geen steekhoudend antwoord en verliet dan de betonnen doos. De tekeningen die ik achterliet vond ik later in snippers verscheurd terug.
Hoofdstuk 3. Op een ochtend, tijdens het inrichten van mijn laatste “Niemandsland”-tentoonstelling , trof ik een man zittend op een matras. De man was goed gekleed en had een koffer bij zich die dezelfde kleur had als zijn elegante kostuum. Enigszins uit mijn evenwicht gebracht door zijn onverwachte aanwezigheid vroeg ik hem toestemming om de tentoonstelling te fotograferen. Geen probleem als je mij maar niet fotografeert, antwoordde hij. Hij vervolgde zijn bezigheden met wit poeder, zilverpapier en een aansteker. Ik deed mijn werk – keek niet naar hem – en hoorde hem op een gegeven moment opstaan, zijn broek energiek afkloppen en “Niemandsland” verlaten.
Hoofdstuk 4. De tentoonstellingen “Niemandsland” in de vergeten betonnen doos in de stad waren van niemand en voor iedereen. En ze blijven zichtbaar door de foto’s die ik ervan maakte. Als ongevraagde geheime tentoonstelling was het op dat moment en op die plaats nodig. Kunst vanuit noodzaak en overtuiging.
B Scenario voor een film over het dagelijks leven volgens internet
Scene 1. Hond draagt haan op rug.
Scene 2. Vogel geeft brood aan vis.
Scene 3. Aap voert eekhoorn banaan.
Scene 4. Vrouw zoogt jonge egels.
Scene 5. Paard geeft kopjes aan kat.
Scene 6. Tijger beschermd jonge zebra.
Scene 7. Vrouw knuffelt luipaard.
Scene 8. Kat aait baby.
Scene 9. Bejaarde tongt papagaai.
Scene 10. Kind staat naast verminkte man.
Scene 11. Vrouw slaat kind.
Scene 12. Mannen onthoofden mannen.
Scene 12a. Waarnemers noteren het aantal.
Scene 13. Vrouw wurgt haar moeder.
Scene 13a. Andere vrouw geeft haar instructies.
Scene 14. Vliegtuigen bombarderen stad.
Scene 15. Kinderen tellen slachtoffers.
Scene 16. Doden komen in beeld tot leven.
Scene 17. Banaan geeft letters aan schrijver .
Scene 18. Boek leest bejaarde voor.
Scene 19. Gratis geld en goud.
Scene 20. Kapitaal vol schoonheid.
Scene 21. Kennis en macht voor niemand.
De scènes voor de film worden door ons team in samenhang de komende maanden uitgewerkt en de planning voor de draaidagen en montage zijn in voorbereiding. Plaats en datum van de wereldpremière van de film worden door ons tijdig via de sociale media gecommuniceerd. Speciale genodigden ontvangen een papieren invitatiebrief.
